Teresa Táboas, ex parlamentaria do BNG e ex conselleira co Goberno bipartito, contestou a Praza tras a súa participación na xuntanza do Espazo Ecogaleguista.
Na súa intervención no encontro do Espazo EcoGaleguista, falou de que era necesario construír un instrumento político que sexa vangarda. Cales son as claves que definen, desde o seu punto de vista, un proxecto dese tipo?
Ten que ser un instrumento político deseñado para o século XXI, capaz de recoller as demandas que hai na sociedade e poñelas ao servizo da recuperación dunha democracia que se está retraendo. Hai que reconstruír a democracia para que prevaleza fronte a decisións que só teñen en conta intereses financieiros. É fundamental que haxa mecanismos de transparencia e de participación cidadá, unha democracia radical da cal a xente se sinta partícipe. Algúns exemplos como as listas abertas, listas brancas, limitación de mandatos, escolla mediante primarias, son demandas cidadás que puxo enriba da mesa o 15-M e que para ser vangarda hai que construír e integrar. Pero ademais, hai que estudar cales son os determinantes do que está acontecer no noso tempo, porque somos seres históricos e estamos obrigados a entender os fenómenos que están ocorrendo para poder dar resposta aos problemas da xente.
Dixo tamén vostede que a unidade de medida do novo tempo político deben ser as ideas. Na súa opinión, que ideas están a faltar neste momento para que a sociedade galega reconecte coa esfera política?
En primeiro lugar, hai unha fenda entre a poboación e as institucións que deberían representar os cidadáns e dar solucións aos problemas colectivos. En parte, iso débese a que as institucións responden a un modelo de hai 60 ou 70 anos, mentres que hoxe a sociedade se move a outros ritmos. Iso implica que, por exemplo, durante un mandato de 4 anos sucedan moitas máis causas que antes, neste mundo noso cada vez máis interconectado e interdependente, e sobre eses acontecementos –que non se podían prever no momento das eleccións– hai que darlle a posibilidade á xente de que se pronuncie e decida, que teña o control do que se fai cos seus intereses. Non se pode traballar con vellos esquemas, porque iso só alimenta a percepción de que o que se fai nas institucións non serve para nada: non lle serve ao traballador, non lle serve a un pequeno empresario, non lle serve por exemplo á xente que está co problema das preferentes... Hai outra forma de facer política.
Esa nova forma de facer política é un dos reclamos do que se vén chamando o Novo Proxecto Común. En que momento se encontra ese proceso?
Hai persoas e hai ideas: persoas que levan moito tempo construíndo alternativas e ideas que son achegadas por homes e mulleres a título individual, mais tamén por colectivos de persoas. E hai unha demanda na sociedade: por iso mesmo non se pode crear ferramentas políticas que sexan compartimentos estancos para a sociedade. Temos que construír unha ferramenta que se comporte internamente do mesmo xeito que pregoa para fóra.
Ese proxecto novo, ou polo menos unha primeira versión del, comparecerá ás eleccións autonómicas e que papel se ve vostede xogando nesa convocatoria?
As eleccións autonómicas non deben marcar os ritmos do novo proxecto: eses ritmos electorais, polos cales constantemente hai convocatorias, forman parte da política arcaica que hai que superar. O importante é crear unha ferramenta plural e dinámica, que siga evoluíndo e acompañando o ritmo da sociedade. Temos que definir que país queremos para conseguir que Galicia sexa un lugar acolledor e próspero para as persoas que aquí naceron e para as que viñeron residir e traballar nesta terra. Isto é o fundamental, e non unhas eleccións, por máis importantes que sexan. Canto ao meu papel, é unha cousa na que non penso: primeiro temos que escribir o guión colectivo e só despois pensar en distribuír os papeis.
Vén de coñecerse a decisión de Rafael Cuiña de abandonar o Partido Popular. O seu nome ten estado vinculado ás conversas para a formación dese novo proxecto político que até agora se definiu co centro de gravidade na esquerda. Significa este feito que se pretende abarcar máis que a esquerda e entrar en sectores que podían estar apoiando electoralmente outras formacións, inclusive o PP?
É notorio que Rafael Cuiña é unha persoa que estaba distanciada da liña política que Feijoo lle imprimiu ao PP. Eu creo que o importante non é de onde vimos, senón aonde imos, e unha vez definidos os principios e as ideas dun proxecto, todas as persoas que se sintan identificadas son moi benvidas. Se entendemos a esquerda no sentido de transformación da sociedade, creo que si se pode chegar a xente que ten apoiado outras opcións pero que está descontenta co actual estado de cousas. Acabamos de escoitar como Feijoo defendeu en Madrid o copagamento da sanidade e da educación públicas; estamos nunha crise a escala global, pero sobre todo a escala europea, onde se sofre con especial virulencia: é unha crise da nosa civilización, que foi a que creou iso que se chamou Estado do Benestar, que garantía a igualdade de oportunidades, e tamén é onde se está a destruír debido ao abandono das políticas de dereitos sociais e laborais en beneficio de políticas que só responden aos intereses financieiros dunha minoría. Estamos gobernados por poderes que non escollemos e o mellor exemplo é o Banco Central Europeo, que impón unhas decisións que non teñen en conta as necesidades das persoas e que converten en papel mollado a soberanía dos Estados.
