Feijóo e a síndrome de Besteiro

Feijóo, na xunta directiva nacional do PP © PP

Na madrileña rúa Génova cheira a dossier, xusto cando aínda están frescas as sórdidas imaxes de Cristina Cifuentes no cutre cuarto de seguridade dun hipermercado de Vallecas, no intre de hai sete anos no que foi cazada roubando unhas cremas. O ulido destes días procede dun suposto e moi concreto produto, un material dirixido contra Alberto Núñez Feijóo que segundo algunhas versións estaría en poder de Soraya Sáenz de Santamaría, a muller que como vicepresidenta do Goberno tivo o seu cargo o Centro Nacional de Intelixencia (CNI), a axencia de espionaxe española. A tese da posible implicación de Soraya na publicación das vellas fotografías do presidente da Xunta con Marcial Dorado, que fixo fortuna nalgúns momentos tanto na cúpula da administración galega como en ambientes xornalísticos á beira do Manzanares, alimenta a crenza de que esa manobra subterránea estaría en marcha. Pode ser unha das moitas lendas urbanas da capital de España ou un feito real. Nesta dupla alternativa xógase agora mesmo o congreso “nacional” do PP de dentro de cinco semanas e o que é máis importante, a continuidade ou o cambio na presidencia da Xunta. Este último escenario, o da marcha do actual titular, segue a ser arestora o máis probable, a pesar da néboa que xera a proximidade do desenlace e o coñecido gusto do interesado por facerse o interesante.

A tese da posible implicación de Soraya na publicación das vellas fotografías de Feijóo con Dorado [...] alimenta a crenza de que esa manobra subterránea estaría en marcha

Se a ex vicepresidenta ten ese dossier con información potencialmente destrutiva contra Feijóo, que por exemplo dea máis datos comprometedores sobre a súa amizade dos anos 90 co capo de Arousa ou que engada a este delicado expediente outro asunto escabroso que esnaquice a carreira do dos Peares cara a Madrid, chegou o momento de utilizalo, por dicilo co mesmo lema de campaña co que o agora presidenta da Xunta conquistou o poder en 2009. Na situación de grave enfermidade, se é que non é de coma democrático, na que se atopa o PP nove anos despois do estoupido do caso Gürtel, tras o fin da interminable agonía de Mariano Rajoy no poder e baixo a ameaza da opa electoral laranxa de Albert Rivera, para os populares sería demoledor un novo escándalo público que, ademais, atinxise a quen é o máximo expoñente do poder institucional que aínda lles queda, o presidente dunha nacionalidade histórica como Galicia cunha maioría absoluta das que xa non existen na España autonómica.

Por iso, agás que actuase cunha irresponsabilidade suicida, o lóxico sería que, se o ten, Sáenz non lle faga chegar ese dossier a Okdiario ou outra publicación, senón que xa o enviase a Compostela para usalo como unha arma nuclear disuasoria. Nese caso a anunciada comparecencia de Feijóo dos próximos días para comunicar a súa decisión sobre a súa posible candidatura á presidencia do Partido Popular en España converteríase nun acto de renuncia, nun cántico a ese contrato con Galicia ata 2020 do que antes tanto falaba e que de súpeto desapareceu dos seus beizos tras a caída de Mariano Rajoy. Envolveríao ademais en referencias á súa condición de pai dun neno pequeno, Alberto, o fillo que tivo en 2017 coa súa parella, Eva Cárdenas, a directora de Zara Home. Para tapar a pista da manobra subterránea da que sería vítima o seu xefe, é probable que o sempre eficaz servizo de propaganda da Xunta ofreza máis elementos narrativos, como o da imposibilidade dunha candidatura de consenso entre os principais poderes do partido, mentres tamén sinalaría se cadra á desastrosa situación na que se atopa a organización. 

Para tapar a pista da manobra subterránea da que sería vítima o seu xefe, é probable que o sempre eficaz servizo de propaganda da Xunta ofreza máis elementos narrativos, como o da imposibilidade dunha candidatura de consenso

“Si finalmente juega sus cartas (Feijóo), esa máquina de picar carne que es la política madrileña le estará esperando. Acaban de darle una nueva mano de barniz a ciertas fotos naúticas. Que se ponga casco”, escribiu esta semana José Luis Jiménez, delegado do ABC e o xornalista que ten as maiores ligazóns en Galicia co presidente da Xunta e a súa propagandista Mar Sánchez, secretaria xeral de Medios. O texto semella conter a mensaxe de “Alberto, non o fagas!”. Acaba con esa alusión con ton pintoresco á amizade con Marcial Dorado, que se confirmou nestes decisivos días como un tabú para a maioría dos medios de comunicación galegos, un feito preocupante desde o punto de vista democrático.

Alén da carraxe que xera esta situación que se vive en Galicia precisamente cun presidente da Xunta que se erixe en representante da dereita moderna, chama a atención que todas as especulacións dos últimos días sobre informacións comprometedoras se centran en Feijóo. É certo que el ten os antecedentes desas “fotos náuticas” e que como principal favorito para o congreso aparece como o inimigo a bater, mais é rechamante que se dea por feito que é o pecador mentres os seus rivais semellan anxos libres de culpa. O gran paradoxo deste momento está en que unha persoa de vocación tan madrileña e con tanta devoción pola capital de España como Feijóo enfróntase a todo o peso da dinámica centralista española. O presidente da Xunta non só é o antigo amigo de Dorado, senón tamén o que vén de fóra. E desde esa posición resulta moi complicado tomar Madrid, dito no sentido de facerse co liderado dun dos dous principais partidos políticos españois.

O gran paradoxo deste momento está en que unha persoa de vocación tan madrileña e con tanta devoción pola capital de España como Feijóo enfróntase a todo o peso da dinámica centralista española

Como é natural, nestes días Feijóo apenas deu algunha información relevante sobre o contido da súa reflexión. Non hai por tanto elementos para saber se ten presente o caso do socialista Xosé Ramón Gómez Besteiro, que durante pouco máis dun mes, despois do afundimento popular nas municipais de maio de 2015 aparecía como o primeiro e ata o de agora único rival en condicións de disputarlle o poder na Xunta. Pero Besteiro saíu da muralla, da súa amurallada posición na presidencia da Deputación de Lugo e caeu en desgraza sen ter opcións sequera de que o seu nome figurase nas papeletas electorais autonómicas de 2016. Pouco despois de deixar a Deputación foi denunciado polo caso urbanístico do Garañón e ficou xa fóra de xogo, aínda que tardase moitos meses en dimitir, ata que se produciu unha segunda imputación. O de Besteiro é un exemplo dos riscos que se corren ao abandonar un feudo para intentar dar o salto a un nivel administrativo superior. E tamén o é dunha sucesión catastrófica, que converteu a Deputación de Lugo nun show permanente.

O que si fixo Feijóo foi amosarse cauteloso e respectuoso co escándalo que acabou na dimisión de Màxim Huerta como ministro de Cultura. Foi comprensivo coas súas explicacións e rexeitou participar nunha campaña de “linchamento” na súa contra, mentres apuntaba directamente a Sánchez para que se adaptase ao elevado listón ético que o agora presidente do Goberno aplicou na súa ofensiva contra o PP. Esa cuestión dunha maior esixencia é a que se podería volver contra Feijóo, en forma dun refluxo das “fotos náuticas”, non tanto no asalto ao despacho principal da rúa Génova, senón na seguinte etapa, na de intentar conquistar a Moncloa.

Feijóo está sendo Feijóo, facéndose de rogar polos seus, xerando incluso nerviosismo entre os seus partidarios en España coas súas cautelas e a súa espera ata o momento da verdade

Polo de agora Feijóo está sendo Feijóo, facéndose de rogar polos seus, xerando incluso nerviosismo entre os seus partidarios en España coas súas cautelas e a súa espera ata o momento da verdade, ese que comeza o luns e acaba o mércores ao mediodía, cando remata o prazo para presentar candidaturas á presidencia do Partido Popular. A experiencia de anteriores episodios equivalentes, como o da fixación da datas das eleccións de 2012 e 2016, ou o anuncio da súa candidatura para esas últimas eleccións ou incluso o de dar o paso na carreira pola sucesión de Fraga en 2006 indican que vai facer o que leva planeando desde hai anos e optará a ser o substituto de Rajoy, a non ser que o cheiro da dossier da rúa Génova sexa tan real que lle faga ficar na Xunta, por Galicia e pola súa familia, por suposto.

Ana Pastor, o posible recambio reversible do dos Peares

 

Desde a súa atalaia da presidencia do Congreso dos Deputados, como supervivente institucional do naufraxio marianista, a zamorana de nacemento e pontevedresa de adopción Ana Pastor Julián aparece como un posible recambio dobre de Feijóo. Seríao tanto como candidata á presidencia da Xunta nas vindeiras autonómicas, no caso de que o previsible sucesor Alfonso Rueda non se dese consolidado nas sondaxes e na estrutura do partido, como nunha hipotética alternativa na carreira pola presidencia do Partido Popular en España, no suposto no que o dos Peares non quixese dar o paso. Pastor emerxería como unha das principais opcións dos contrarios á exvicepresidenta Soraya Sáenz de Santamaría para intentar frear o seu acceso ao despacho principal da rúa Génova. Pastor ten ao seu favor un alto grao de coñecemento e a súa imaxe de seriedade. Pero o seu non son os mitins nin o combate corpo a corpo. E para saltar á política autonómica necesitaría falar en galego.

Sáenz de Santamaría e Feijóo saúdanse no comité executivo do PP no que Rajoy anunciou a súa dimisión Dominio Público PP

Despece

  • Pedro non lle fai caso a Gonzalo e o vazquismo nunca morre

    O vazquismo nunca morre. No plano das ideas seguía moi vivo, a través de Abel Caballero, Caballero I, a versión viguesa do antigo kaiser da Coruña, do que aprendeu o manual do localismo antigalego que tan ben lle funcionou a Paco Vázquez a partir da liorta da capitalidade e ao seu émulo vigués, a partir do trauma da fusión e posterior desaparición das caixas de aforro galegas. Tras o frustrado intento de resurrección corpórea do vazquismo na primeira liña do PSdeG en 2016, coa derrota de Méndez Romeu ante Leiceaga nas primarias pola candidatura á presidencia da Xunta, Pedro Sánchez fíxoo efectivo o venres a través doutro dos principais antigos escudeiros do ex-alcalde coruñés, Javier Losada, quen o substituíu na alcaldía cando o seu xefe, en pleno escándalo sobre os negocios da súa familia, fuxiu triunfalmente cara ao Vaticano, despedíndose cantando o “la, la, la”, na praza de María Pita.

    Losada xogou un papel fundamental nos tempos do Paco de María Pita, mais non tiña madeira de líder

    Hai xa moito tempo que Vázquez e Losada romperon. Ao acelerar, coas súas evidentes faltas de carisma e atractivo electoral, a decadencia na que xa estaba o seu patrón, o herdeiro do vazquismo tivo que se aliar co BNG no máis contra natura dos gobernos bipartitos que existiron e existen en Galicia. Coa vocación de ser o Rubalcaba coruñés, por moi grande que lle quedase esa comparanza, e coa súa experiencia e profesionalidade na política local, Losada xogou un papel fundamental nos tempos do Paco de María Pita, mais non tiña madeira de líder, co desafío engadido que supuña suceder a un auténtico mago da posta en escena.

    Esas virtudes de profesionalidade e experiencia, xunto coa imprescindible fidelidade persoal, constitúen os alicerces da decisión de Pedro Sánchez de encomendar a delegación do Goberno a Javier Losada. Instalada na cidade herculina no marco do equilibro da designación de Santiago como capital autonómica e seguindo a tradición desa urbe como sede da administración periférica do Estado en Galicia, esa institución adquire así o máximo carácter coruñesista que tivo nunca, ao estar dirixida por unha vella figura da política municipal e un xenuíno representante dos poderes económicos e mediáticos locais, non precisamente progresistas.

    A través do nomeamento de Losada o PSdeG non dá esa imaxe de renovación e rexeneración que nalgúns momentos intenta ofrecer o sanchismo en España, pero iso non parece importar moito dentro do partido

    A través do nomeamento de Losada o PSdeG non dá esa imaxe de renovación e rexeneración que nalgúns momentos intenta ofrecer o sanchismo en España. Pero iso non parece importar moito dentro do partido, no que o nomeamento, como no resto de comunidades, se interpreta en clave orgánica, é dicir, como reflexo da correlación de forzas internas. Nesa fotografía non sae nada ben o secretario xeral galego, Gonzalo Caballero, Caballero II, que apareceu nos medios esta semana como  o líder que desde Galicia non deu freado a designación de Losada para conseguir que a delegación do Goberno caese baixo a súa influencia, manobra no que a súa principal opción semellaba ser o seu vicesecretario Pablo Arangüena.

    Despois de que da formación do Goberno o máximo que puido extraer Gonzalo fose que Pilar Cancela non chegase a ministra, o episodio da delegación amosa que Pedro Sánchez, por máis que recibise o seu apoio nas primarias, non o considera o xefe dos seus en Galicia. É un baño de realidade para un Gonzalo que debería centrarse en entrar o antes posible no Parlamento, sobre todo con vistas a unha posible sesión de investidura este verán, se como é o máis probable Feijóo se vai. Sería o momento de máxima visibilidade na lexislatura. E no caso de que Feijóo non marchase, haberá un punto de inflexión, ao cortarse a carreira ascendente do presidente da Xunta. Se o PSdeG non o aproveita, con En Marea na UVI, capitalizarao Ana Pontón, aínda que sexa na medida das posibilidades do BNG. O segundo dos Caballeros ten agora mecanismos suficientes para que se corra un posto na lista autonómica socialista de Pontevedra que lle dea dereito ao seu escano no pazo do Hórreo. O contrario será interpretado como medo escénico.

  • Anxo Lugilde

    Anxo Lugilde

    (Lugo, 1970) Os seus pais, de Triacastela e Lalín vivían en Barcelona e, ao igual que as súas dúas irmás, María Elena e Begoña, levárano a nacer a Galicia. A súa nai, María do Carmo Pardo, marchou en xuño de 1970 en tren para, á espera do parto, ir ás festas do San Xoán de Sarria, onde vivía a avoa materna de Anxo, a cabalo con Triacastela. El naceu o 6 de agosto, o día da bomba atómica Hiroshima 25 anos despois, no Sanatorio da Virxe dos Ollos Grandes de Lugo, cidade na que a súa familia non tiña domicilio ningún, polo que se considera nado en Triacastela, e un pouco tamén en Sarria. No Nadal de 1970-1971 os seus pais levárano por primeira vez a Catalunya, nun 124. Quedáronse atrapados por una forte nevarada nunha vila de Huesca chamada Fraga... Ata 1982 viviu en Barcelona, indo a Galicia unha ou dúas veces ao ano de vacacións. De 1982 a 1988 viviu en Lugo. De 1988 a 1990 en Bilbao. De 1990 a 1998 en Ferrol. De 1998 a 2005 no Burgo (Culleredo). E desde 2005, en Compostela. 

    É licenciado en Ciencias da Información, sección Xornalismo, pola Universidade do País Vasco (1993) e licenciado en Ciencias Políticas e da Administración (sección Ciencias da Administración) pola Universidade de Santiago (1999). En 2010 doutorouse en Historia Contemporánea cunha tese, dirixida polo catedrático Xosé Manoel Núñez Seixas, sobre a participación política dos emigrantes galegos, e co catedrático de Historia Ramón Villares Paz de presidente do Tribunal e co Catedrático de Ciencia Política Guillermo Márquez Cruz como un dos seus compoñentes. 

    Empezou a traballar como xornalista en 1990, tras facer as prácticas na delegación da Voz de Galicia de Lugo, onde Xosé Carreira, Quique Gómez Souto, Dolores Cela, José Alonso e Rafael Vilaseca aprendéronlle o oficio, como logo continuarían facendo na delegación de Ferrol, José e Francisco Varela, Eva Díaz, Man Castro, Digna Casas, Ramón Loureiro, Consuelo Caruncho e Rodrigo Ramos Ardá. Estivo en Ferrol ata 1998 cando, tras dar a exclusiva no xornal do afundimento da ponte das Pías, conseguiu o traslado á redacción central da Coruña, aínda que el sempre quixo ir a Santiago a facer política. De 1998 a 2000 foi redactor de Economía. De 2000 a 2005 foi redactor adscrito ao director, Bieito Rubido, que foi quen, por fin, o puxo a facer política galega. Foi enviado especial do xornal á crise arxentina do corralito e tamén a Brasil, Uruguai, Venezuela e Cuba.

    En 2005 fíxose xornalista free-lancer, como correspondente de La Vanguardia en Galicia, e desde 2009 tamén en Portugal, o que constitúe a súa ocupación principal, todo un luxo persoal e profesional para el e unha garantía de supervivencia en tempos moi duros para liberdade de expresión e información na nosa terra. De 2005 a 2018 foi cronista político de El Progreso. En 2018 empezou a escribir semanalmente en Praza.gal, colaboración que interrompeu uns meses despois por razóns médicas. Colaborou, entre 2009 e 2017 coa revista portuguesa Visão.

    Foi tertuliano (comentador en portugués) de Radiovoz de 2004-2005, da TVG de 2009-2009/2011-2016), da Radio Galega de (2011-2017). Colabora desde 2015 no Via Lliure de Rac1, dirixido por Xabi Bundó, o programa máis escoitado de Catalunya na fin de semana. Habitualmente participa no faladoiro dos domingos. En 2020 empezou a colaborar co programas Planta Baixa, de TV3, e Qué me estás contando, de ETB. Desde 2017 está vetado nos medios públicos galegos. Apoiou desde o primeiro momento, desde fóra, o movemento @defendeagalega, contra a manipulación da TVG pola Xunta, pois o considera como a acción colectiva de maior dignidade e valentía do xornalismo galego de todos os tempos dos que hai memoria.

Grazas ás socias e socios editamos un xornal plural

As socias e socios de Praza.gal son esenciais para editarmos cada día un xornal plural. Dende moi pouco a túa achega económica pode axudarnos a soster e ampliar a nosa redacción e, así, a contarmos máis, mellor e sen cancelas.
Quero ser de Praza