Entrega de premios da 41 edición do Festival Internacional de Cinema de Róterdam. Logo de nove días nos que vivín para comentar películas, hoxe vou facer algo distinto. Oito da tarde, Arcadis Zaal do centro de operacións De Doelen. Máxima expectación ante a inminente entrega do tres Tigres deste 2012 que empezou con mal pé para os certames de cinema (onte coñecía que tamén se cargaron o REC de Tarragona). Os representantes de catorce das quince delegacións na competición central (os de Tokyo Playboy Club xa marcharon) esperan o momento máxico no que o presidente do xurado e tamén cineasta Eric Khoo lea o nome das obras agraciadas con 15.000 euros.
Eu penso nas miñas nomeadas, aquelas que onte defendín con agarimo e que escollín máis por intuición que por criterio (de ter algún debería agradecerllo a outra festa do cinema que agora sofre, o Festival Internacional de Cinema de Xixón). Vexo pasar a Mia Hansen-Løve, non me recoñece malia que estiven a lle dar a vara hai menos de dous meses para pechar entrevistas cos invitados do FICXixón. Comeza a gala e eu sigo desexando para os meus adentros que Clip leve algún premio. Flashforward. Maja Milos sobe entre aplausos a un escenario que enche desde o mesmo momento que un dos seus pés toma a tarima. Está exultante, eu sorrío.
Milos pasou nun instante de 'gran promesa' a 'enfant terrible' do cinema contemporáneo do vello continente. E faino sostendo con firmeza o estandarte da xeración do 83, a miña e a da maioría dos meus compañeiros da universidade.
Flashback. É 26 de xaneiro e coa mirada inxenua do novato que son, métome na sala 3 do multicine Pathé. Hoxe fago por primeira vez algo que desde a facultade viña desexando. Cinco anos despois a pantalla cobra vida para deixarme fisgar no último do cinema europeo, incluso adiantándome á première mundial da cinta. Trátase de Clip, e hoxe gañou en Róterdam. Fáiseme un nó a garganta, os meus dedos non paran de tocar a pantalla do móbil para facer público en Twitter o resultado da decisión do bendito xurado que me emocionou. Aínda gardo esa sensación mentres escribo esta crónica. Milos pasou nun instante de 'gran promesa' a 'enfant terrible' do cinema contemporáneo do vello continente. E faino sostendo con firmeza o estandarte da xeración do 83, a miña e a da maioría dos meus compañeiros da universidade. A súa mirada a unha mocidade deixada da man dos pais que busca reconfortarse na exploración do desexo valeulle un merecidísimo recoñecemento.
Doulle a man cando aínda non baixou do escenario. Acompáñana os dous talentos principais: Isidora Simijonovic e Vukasin Josni (que como non podía ser doutra maneira gravan todo coa IXUS Canon que utilizaron para as tomas subxectivas da película). Bérrame Fuck Facebook! Eu contéstolle Fuck America! Citando ambos unha frase característica da que seguramente se converterá en película de culto (se se distribúe en Holanda terá os subtítulos en neerlandés pagos, porque tamén foi a favorita do Círculo de Xornalistas deste país do norte, que lle outorgou o KNF Award).
Dúas figuras por entregar. De jueves a domingo, da realizadora chilena Dominga Sotomayor, leva a segunda. Dúas de dúas. Empezo a crer que o meu é algo máis que sorte. O seu aproveitamento do encadre e a súa habilidade para contarnos o drama dunha familia que se desintegra desde os asentos dun coche que circula polas estradas do seu país de orixe calou fondo nos xuíces. A sentenza, o logo do IFFR en metal para que o leve a todas partes con moito orgullo. Sotomayor sobe ao escenario e limítase a felicitar ao equipo e sobre todo aos nenos que “dedicaron un mes das súas vidas ao proxecto”. O seu traballo coa cámara é excelente, pero tamén o é o seu manexo dos actores. Nun encontro de hai dous ou tres días revelou que a nena que encarna á protagonista recibía nocións do contido do guión a medida que avanzada a rodaxe. Así se asegurou a chilena de que as reaccións da protagonista fosen naturais e auténticas. De dez.
Unha parella que, valla a redundancia, dará de que falar nos próximos anos, pois nesa breve charla revélanme que a gañadora é a primeira dunha triloxía na que seguirán abordando o tema da muller en China. “Nesta quixemos mostrar a unha nena de catorce anos, na seguinte terá 17 e na última 21”
A sorpresa chégame cando pecha a terna Egg and Stone, por primeira vez na historia desta cita os tres premios teñen signo feminino. Sorpresa, debo matizar, agradable. Paréntese. Mentres me bebo un viño co que queda da delegación española pasa a directora Huang Ji xunto ao seu marido. A chinesa agradeceulle no seu discurso o cederlle o orzamento do que ía ser a súa primeira longametraxe (a del), dicíndolle: “agora teño algo que darche a cambio”. Unha parella que, valla a redundancia, dará de que falar nos próximos anos, pois nesa breve charla revélanme que a gañadora é a primeira dunha triloxía na que seguirán abordando o tema da muller en China. “Nesta quixemos mostrar a unha nena de catorce anos, na seguinte terá 17 e na última 21”, dime o estupefacto marido, que aínda non cre o que vén de acontecer. Aínda por riba, os dous son encantadores. “Neste festival de cinema o primeiro que fixen foi comprar unha camiseta para o bebé que levo no ventre, o segundo agasallo deumo o IFFR con este premio”, dixo Huang Ji ao recoller ao bigotón das mans do máximo responsable do certame, Rutger Wolfson.
Neighbouring Sounds recibiu o beneplácito do xurado FIPRESCI pola súa “aposta polo son para retratar unha veciñanza da cidade de Recife”. Kleber Mendonça Filho agradeceullo da seguinte maneira: “Eu deixei a crítica cinematográfica para facer a película... así que este premio, vindo dos meus colegas de profesión, éncheme de orgullo”. O último recoñecemento, en realidade o primeiro no guión dunha gala moi 'gezellig' (unha palabra que utilizan moito os holandeses e que significa 'acolledor'), lévao de volta a casa outro creador de China, Wu Quan. A súa primeira longa, Sentimental Animal, rodada en poderoso branco e negro, é unha obra crepuscular do cinema negro asiático. Subidón. Outra das que me deixaron pegada os primeiros días.
Mañá falareivos na miña despedida sobre as películas que vin hoxe. Voume á cama cheo de orgullo e coa cabeza dándome voltas despois de descubrir que estou máis namorado do que imaxinaba disto que deron en chamar sétima arte.
*Esta crónica é unha colaboración d'A Cuarta Parede para Praza Pública
