Máis de tres décadas separan o mítico Galician People Speak Galego de Yellow Pixoliñas do Galego Is Not Dead, o novo disco de Pauliña. Dous títulos afastados por máis de tres décadas entre os que trazar unha liña temporal ao longo da que perceber que algunhas cousas teñen mudado para ben e outras, as máis, continúan -imparables- polos vieiros das inercias da nosa Historia.
A Orquestra Bravú Xangai fai o seu debut con Os saxofóns de Occidente, unha ambiciosa singradura con amarres estilísticos en peiraos de medio mundo na que Xurxo Souto, o xenuíno godfather da nova música galega, capitanea a un grupo de veteranos lobos de mar para asinar un disco atemporal artellado arredor da troula, a reivindicación e o tributo.
As herculinas Leria debutan con Marusía, un catálogo de preciosismo pop no que amosan que pese a súa idade van sobradas de oficio e talento, posicionándose coma unha das novísimas bandas a ter máis en conta nos anos vindeiros.
O dereito a decidir, malia que se lexisle, pode ser e está sendo socavado, en Italia e aquí. Porque o patriarcado, o de Meloni, o da Xunta, segue a contemplar ás mulleres como seres febles e volátiles que non saben o que fan. O gatopardismo patriarcal coñece a estratexia: aparentar que todo cambia para que todo siga igual.
Deille a razón acerca de que si, son unha inconformista. Asumín o plural que el empregara e engadín que si, que somos inconformistas. Que, por fortuna, nesta Galicia onde goberna a dereita, hai moitas persoas conservadoras, mais no mellor sentido da palabra, xa que é ese mesmo conservadurismo o que as leva a valorar a nosa natureza
Unha muller que non cría a quen pare é unha “mala muller”. Unha muller á que as súas crías non recoñecen ou queren ou falan, é una “mala muller”. Una muller que non quere á familia que lle tocou co nacemento propio, é unha “mala muller”. Unha muller que non “se sacrifica” pola familia, é unha “mala muller”. Iso di o modelado patriarcal
