A dereita española parécese cada vez máis á latinoamericana. Vaise convertendo en primaria e brutal. Faino porque identificou un público ignorante e outro siareiro que xa odia de antemán e desexa ouvir precisamente iso. Detectaron ese caladoiro, funciónalles e urxe buscar novos recursos para combatelos.
Ángel Fernández de Miranda vai máis alá. Di que a vida é unha potencia dotada de precisos atributos e que para a mentalidade primitiva e arcaica todos os transos da vida están dotados de sacralidade. Que existe unha estreita conexión entre a morte, a vida-sangue, e a sexualidade-fecundidade. Vivir, enxendrar e morrer. Que sangue, fecundidade e morte resumen dalgún xeito a obra de Federico.
É neste contexto de extinción de Guaidó que se deben entender as palabras de Pedro Sánchez nos días da súa visita a Madrid e Bruxelas: “España persegue liderar a través das institucións europeas unha resposta dialogada para unha pronta solución e para convocar eleccións en Venezuela”.
Nos tempos em que a minha nai cantava, os seus filhos aprendemos de tanto ouvir um saudoso cuplé evocador do velho Madrid romántico onde um podia cruzar pola rua com Espronceda ou Larra ou sonhar com os bailes do duque de Osuna
Poderám finalmente as forças progressistas, cronicamente doentes de miopia e imprevisom, agenciar a mudança que 40 anos de autonomia de hibernaçom convertérom em inadiável? Serám capazes de ultrapassar da política do dia-a-dia para acometer a política prospectiva que os tempos demandam?
A solidez das referidas afinidades electivas pugna agora com a incómoda sensaçom de dissabor gerada pola crescente aversom de Fernando Venâncio ao movimento reintegracionista ao qual eu adiro
