Estou rodeado de sosego, calma absoluta. Envólvenme dúas cores básicas. O celeste, pálido e total, e o verde pletórico e polícromo. O silencio é perfecto. O canto dos paxaros acentúa o silencio. Non o perturba. Nada o perturba.

Como é posible que aquí haxa tanta paz? A Natureza é insensible, indiferente á dor do mundo?

Debería haber algún mecanismo reactivo que espallase polo mundo o tremor da barbarie.

Non hai solidariedade cósmica. O deus Pan morreu hai tempo e a Natureza, impávida, xa non ten medo.

Cando deberiamos estar todos encollidos, arrepiados, resulta que unha paz azul e verde nos envolve e nos rouba a capacidade de sufrimento compartido. Cal é, logo, o sentido da existencia?

Os humanos non temos máis sentido que o que a vida propón. A vida carece de sentido, pero nos ofrece a oportunidade de que cada un encontre o seu. 

Teño que andar con ollo. Esta paz que me envolve no é máis ca unha trampa.

Aburrireivos moito se continúo a falar do xenocidio? Non vos dixen aínda que para algúns o que está acontecendo redúcese a unha cuestión semántica? Pois dígovolo agora. Para algúns a cuestión redúcese a se encaixa ou non encaixa co que acontece en Gaza a palabra xenocidio.

Vémolo todos os días. Vemos o que pasa, vemos onde pasa, vemos como pasa, sabemos por que pasa, e, ademais, son moitos os que completan para nós coa súa palabra os detalles que poidan escapar das imaxes que nos dan. 

Tanto ten. Para algúns a cuestión consiste en determinar se xenocidio é a palabra xusta para cualificar o horror.

O día que o noso proceso evolutivo dotounos da capacidade de distanciármonos dos feitos para reflexionar sobre eles, o día que os humanos atopámonos coa palabra, ese día a crueldade que parece exclusiva da nosa especie, quedou fixada para sempre.

O Papa Ratzinger tivo a ousadía de preguntar en Auschwitz: Onde estabas, Señor, cando todo isto ocorría?. Que nos quixo dicir? Que Deus miraba para outra parte mentres os nazis masacraban xudeus? Igual ca Zeus cando deixaba de mirar os areais de Troia e daquela os aqueos se recuperaban e castigaban aos troianos?

Pregunta retórica de Ratzinger que non vou valorar, aínda que ganas non me faltan.

Crúzome cunha muller nova que empuxa un carriño de bebé. Esperanza renovada no ciclo das xeracións. Chegará un tempo en que o ser humano desapareza da faz da Terra. No o dubidedes, ese tempo chegará. A vida seguirá no Planeta mentres o Planeta aguante. O Planeta tamén morrerá. Ata entón, non sei se a Natureza quedará sen conciencia, como lle escoitei dicir a Octavio Paz. Iso non o sei. Ignoro se chegará o día en que a Natureza chegue a ter conciencia de si mesma. O que si desaparecerá da faz da Terra cando o ser humano xa non a pise, será a crueldade. Que triste imaxe, non é? Que o mundo que coñecemos se libere da crueldade cando nós nos extingamos. 

Gaza, Gaza, soamente Gaza. O ecoar do horror máis inhumano, máis horriblemente humano, nas tempas do mundo. Mundo xordo, malia os millóns de oídos que escoitan sen paraxe o berro desesperado do horror. O mesmo horror arrepíase de si mesmo. Arrepía da impotencia, da indiferenza, da impunidade dos que o ven, dos que o escoitan e non fan nada porque non poden, porque non queren. 

A única salvación posible sería ir alí morrer con eles. 

Ti, recostada no cubículo que che prepararon na clínica, coa cabeza ergueita, non deixabas de mirarme. Unha mirada sorprendentemente, angustiosamente para min, que reflectía paz, consentimento; entrega? Non sei se te estabas despedindo, Naliña; non sei que me querías dicir ou que me estabas dicindo. Mais esa mirada cravouse no meu cerebro e non se borra. Tampouco eu fago nada por borrala. É miña e será miña mentres viva. Os mortos estades vivos dentro de nós.

Xa son moitos os mortos que deixaron atrás, dunha ou doutra maneira, a súa última mirada. É o que ten facerse vello. Moitos aos que se ti non os aferras pola longa cabeleira do recordo, irían quedando atrás, sepultados pola lousa do esquecemento.

O peor sabes o que é, Nala, nestes momentos? A enorme, abafante, cantidade de mortos vítimas da inmundicia política, da maldade espida, de que ninguén recolle a súa última mirada. Non se pode, até iso lles quitan. Só os mira a impotencia, a desesperación, o terror, o horror.

Parece que a Terra se rebelase, estalase nunha explosión de ira extrema, de máxima indignación, e arde por todas partes. Arde cunha violencia homicida, arde cun ouveo feroz e suicida.

Arde para queimar a indignidade, a ineptitude, a corrupción, a mesquindade, a vileza, a decrepitude moral de tantos e tantos, de tantos e tantos, de tantos e tantos...

Pero resisten os fillos de puta; nin sequera se lles queiman as pestanas.

O longo grito de Gaza.

As campás da igrexa de Begonte levan dous días tocando a morto. Son golpes secos, cortos, sen ecos. Son tres toques, é un home. Se fose unha muller serían dous. Sei que tamén hai un toque específico para cando quen morre é un neno. Eu nunca o oín. Dúas badaladas; tres. Cativeiras, sen expansión, sen tremor de pranto caendo sobre o verdor, inquieto polo vento, impasible á dor.

Como serán as campás que anuncian a matanza dos nenos de Gaza? Non o sei. Mais o seu repique, este si cheo de timbres agudos, esmaga con angustia inútil a verde paisaxe que me envolve.

Nin sequera podo sufrir cos que sofren e o mundo cada vez é máis pequeno.

Canto doe que doa tanto a dor propia, cando tanta dor reina no mundo!

Pido aos deuses impertérritos, a quen sexa, á miña conciencia envellecida, que chante no meu peito o desapiadado punzón da dor allea.

No medio da paz, chea, verde, vital, que me contén, deixádeme sufrir con vós, irmáns.

Que veña me valer a dor dos mais, que me salve a comuñón das chagas encetadas, que chova lume e xofre sobre todos aqueles que crean a Deus a imaxe e semellanza da súa vileza. 

Odiar non é bo. Así que debemos reaccionar, sen odio, perante a maldade que se consuma diario diante dos nosos ollos.

Manter o equilibrio incluso nos momentos máis indignantes.

Dotado de conciencia e de autoconsciencia, o home estará sempre ante si mesmo. Só os fanáticos poderán soportar o mal que exercitan cada día. Os demais sabemos, de forma convivencial ou por convicción reflexiva, que o único sentido que podemos atribuírnos consiste en ser para os demais.

Sabemos que dar máis do que recibes, senón sentido en sentido pleno, si é un obxectivo que ennobrece, que enaltece, o noso devir.

Estas reflexións escríboas no medio do intenso e mesto verdor da Natureza que me contén, e que, a pesar da estupidez humana, me posúe, son seu, coma as árbores, coma as fontes, coma as rochas, como todos os animais grandes e pequenos que me rodean, en pleno mes de xullo, nunha tarde serena e inmóbil, e en completa soidade.

Soidade sonora.