Carrancas e Tarabelos

Xosé Manuel Sarille

Xosé Manuel Sarille

Escritor e xornalista

  • O Plan Xeral de Normalización Lingüística é un fetiche

    Despois de vinte e cinco anos sen froitos, o PXNL continúa sendo estéril, pero ocupa de novo o centro das discusións. Magnifícase e confúndese cun artefacto fabuloso, un instrumento ao que se lle atribúen grandes poderes. Capaz mesmo de producir o milagre salvífico. É un autoengano. A renovación do Plan, falar diso, dar titulares, é un novo pasatempo do PP para entreter os adversarios e tratar de posuír a iniciativa. E para congraciarse co importantísimo sector de votantes xenericamente favorábel á lingua galega. Xesticulación amábel. Facer que se fai

  • Dous momentos decisivos na política lingüística de Galicia

    Analizar o pasado permite coñecer os momentos de inflexión e axuda a iluminar o escenario actual. Na política lingüística galega hai, entre outros, dous momentos fundamentais que determinan o que está a acontecer. O primeiro é a articulación do Goberno Bipartito de 2006. O segundo momento é a aprobación, a certa altura dese goberno, dun decreto para o ensino que amplía o número de materias a impartir en galego.

  • Cal é a política lingüística do PP de Galicia?

    O cotián no PP é un discurso amábel, pouco definido, lábil, transmitido por cargos institucionais que poderíamos definir como “pombas”. Porque o obxectivo principal consiste en converter as institucións creadas para dinamizar a lingua galega en órganos sen acción dinamizadora

  • Antivacinas

    O maniático lareta aparece sempre nos momentos críticos que producen os grandes andazos. Xa que os máis capacitados non atopan solución ao problema, e posto que o corpo social se debilita por esa causa, o lareta detecta a fraxilidade e arrógase capacidades dialécticas, científicas, curandeiras ou milagreiras, para cuestionar os saberes coñecidos e divulgar trapalladas salvíficas

  • Meu deus! Eu son un deles

    Alí estabamos os da miña idade. “Meu Deus! E eu son un deles”, canta máis desolado que nunca Léo Ferré en “Les vieux copains”, fixándose no seu desesperanzado arredor xeracional

  • Iolanda Díaz, tres vectores

    A visita da Iolanda Díaz ao Papa causou inquedanza nas dereitas. Aínda así o acontecemento apenas pasou da descrición frívola e inconsistente na maior parte dos medios. A lonxitude de onda ten que que ser obrigatoriamente maior

  • Ana Pontón quere a Executiva

    Crear conciencia e gobernar non sempre se acompasan. O Partido Galeguista foi un poderoso pau de palleiro. Mais, cal é agora o xerador de forza motriz, o motor que estimula a afirmación simbólica e a conciencia nacional?

  • Brasil non ten ningún premio nobel de literatura

    Jair Bolsonaro está intentando aniquilar a democracia no Brasil. Nos próximos meses poden consumarse a negación da intelixencia e o trunfo da brutalidade se este individuo interrompe o proceso electoral. Brasil é un país sen ningún Premio Nobel de Literatura. Creo que en Estocolmo fallan en outubro. Oxalá fose para Nélida Piñon, para ben da convivencia e da paz.

  • Un barrio con calor de leña

    Grazas á loita social e aos avances técnicos e científicos estamos aquí, nun lugar ben máis plácido que calquera do pasado. Isto non significa conformismo ningún, pois, parafraseando á santa, cada tempo ten a seus afáns. 

  • Vello imperio

    Só integrando Portugal no xogo de intereses e equidistancias da nación galega, como mínimo semellante ao existente cos demais territorios da Península, se pode saír da síndrome mental subalterna do centro peninsular

  • O poder catalán

    Cataluña podía estar perfectamente ensamblada na Europa do centro, compartindo os seus latidos. É un dos catro motores económicos, unha clasificación non demasiado categórica, pero importante. E no entanto non consegue soltar amarras deste atraso económico