Cando faltaba pouco para as novas eleccións autonómicas de 2024, podía aventurarse que se tivese habido unha maioría alternativa ao PP, a xestión volvería ser errática, como a do Goberno Bipartito. Como era posíbel que gañasen, fíxenlles chegar a Ana Pontón e a Xosé Ramón Besteiro un documento con propostas moi concretas, aplicábeis. 

Despois de vinte e cinco anos sen froitos, o PXNL continúa sendo estéril, pero ocupa de novo o centro das discusións. Magnifícase e confúndese cun artefacto fabuloso, un instrumento ao que se lle atribúen grandes poderes. Capaz mesmo de producir o milagre salvífico. É un autoengano. A renovación do Plan, falar diso, dar titulares, é un novo pasatempo do PP para entreter os adversarios e tratar de posuír a iniciativa. E para congraciarse co importantísimo sector de votantes xenericamente favorábel á lingua galega. Xesticulación amábel. Facer que se fai

Analizar o pasado permite coñecer os momentos de inflexión e axuda a iluminar o escenario actual. Na política lingüística galega hai, entre outros, dous momentos fundamentais que determinan o que está a acontecer. O primeiro é a articulación do Goberno Bipartito de 2006. O segundo momento é a aprobación, a certa altura dese goberno, dun decreto para o ensino que amplía o número de materias a impartir en galego.

O cotián no PP é un discurso amábel, pouco definido, lábil, transmitido por cargos institucionais que poderíamos definir como “pombas”. Porque o obxectivo principal consiste en converter as institucións creadas para dinamizar a lingua galega en órganos sen acción dinamizadora

O maniático lareta aparece sempre nos momentos críticos que producen os grandes andazos. Xa que os máis capacitados non atopan solución ao problema, e posto que o corpo social se debilita por esa causa, o lareta detecta a fraxilidade e arrógase capacidades dialécticas, científicas, curandeiras ou milagreiras, para cuestionar os saberes coñecidos e divulgar trapalladas salvíficas

Alí estabamos os da miña idade. “Meu Deus! E eu son un deles”, canta máis desolado que nunca Léo Ferré en “Les vieux copains”, fixándose no seu desesperanzado arredor xeracional

A visita da Iolanda Díaz ao Papa causou inquedanza nas dereitas. Aínda así o acontecemento apenas pasou da descrición frívola e inconsistente na maior parte dos medios. A lonxitude de onda ten que que ser obrigatoriamente maior

Crear conciencia e gobernar non sempre se acompasan. O Partido Galeguista foi un poderoso pau de palleiro. Mais, cal é agora o xerador de forza motriz, o motor que estimula a afirmación simbólica e a conciencia nacional?

Jair Bolsonaro está intentando aniquilar a democracia no Brasil. Nos próximos meses poden consumarse a negación da intelixencia e o trunfo da brutalidade se este individuo interrompe o proceso electoral. Brasil é un país sen ningún Premio Nobel de Literatura. Creo que en Estocolmo fallan en outubro. Oxalá fose para Nélida Piñon, para ben da convivencia e da paz.

Grazas á loita social e aos avances técnicos e científicos estamos aquí, nun lugar ben máis plácido que calquera do pasado. Isto non significa conformismo ningún, pois, parafraseando á santa, cada tempo ten a seus afáns. 

Só integrando Portugal no xogo de intereses e equidistancias da nación galega, como mínimo semellante ao existente cos demais territorios da Península, se pode saír da síndrome mental subalterna do centro peninsular

Cataluña podía estar perfectamente ensamblada na Europa do centro, compartindo os seus latidos. É un dos catro motores económicos, unha clasificación non demasiado categórica, pero importante. E no entanto non consegue soltar amarras deste atraso económico