Os elos da cadea de identificación comunitaria da lingua son máis delgados que hai vinte anos. Minguou o interese por falalo e por falalo ben. Descende constantemente o uso e a calidade nos grupos máis conscientes e a tensión favorábel a recuperalo tamén é máis morna

Converter progresivamente as bibliotecas públicas de Galicia en plurilingües, con manexo indistinto e equilibrado en galego, castellano, portugués e inglés. Un proxecto innovador e moi  avanzado.

Que os aparellos administrativos de Galicia regulen e usen oralmente a lingua propia “para si”, é unha consecuencia lóxica e crucial. A súa incorporación xeraría un efecto de demostración e de referencia para a sociedade enteira, proxectando unha mensaxe poderosa, tamén de prestixio institucional

A lingua galega apenas ten presenza escrita na rotulación exterior, nin dentro das tendas. Trátase de ausencias que están naturalizadas. Hai un sentido común estabelecido, segundo o cal á actividade interna, á rotulación e á conversa nos comercios, lles corresponde a lingua castellana case plenamente, a inglesa por sofisticación, e case nada a galega

Valentín García, secretario de política lingüística de Galicia, coroou a escornada afirmando nunha declaración desprezábel que converter o galego en lingua oficial da UE é unha imposición

Moita xente agarda por un diálogo público amplo, non só a través de argumentos, senón mediado polo sentimento máis positivo, pois a lingua no fondo do fondo é exactamente iso, un sentimento colectivo

Cando faltaba pouco para as novas eleccións autonómicas de 2024, podía aventurarse que se tivese habido unha maioría alternativa ao PP, a xestión volvería ser errática, como a do Goberno Bipartito. Como era posíbel que gañasen, fíxenlles chegar a Ana Pontón e a Xosé Ramón Besteiro un documento con propostas moi concretas, aplicábeis. 

Despois de vinte e cinco anos sen froitos, o PXNL continúa sendo estéril, pero ocupa de novo o centro das discusións. Magnifícase e confúndese cun artefacto fabuloso, un instrumento ao que se lle atribúen grandes poderes. Capaz mesmo de producir o milagre salvífico. É un autoengano. A renovación do Plan, falar diso, dar titulares, é un novo pasatempo do PP para entreter os adversarios e tratar de posuír a iniciativa. E para congraciarse co importantísimo sector de votantes xenericamente favorábel á lingua galega. Xesticulación amábel. Facer que se fai

Analizar o pasado permite coñecer os momentos de inflexión e axuda a iluminar o escenario actual. Na política lingüística galega hai, entre outros, dous momentos fundamentais que determinan o que está a acontecer. O primeiro é a articulación do Goberno Bipartito de 2006. O segundo momento é a aprobación, a certa altura dese goberno, dun decreto para o ensino que amplía o número de materias a impartir en galego.

O cotián no PP é un discurso amábel, pouco definido, lábil, transmitido por cargos institucionais que poderíamos definir como “pombas”. Porque o obxectivo principal consiste en converter as institucións creadas para dinamizar a lingua galega en órganos sen acción dinamizadora

O maniático lareta aparece sempre nos momentos críticos que producen os grandes andazos. Xa que os máis capacitados non atopan solución ao problema, e posto que o corpo social se debilita por esa causa, o lareta detecta a fraxilidade e arrógase capacidades dialécticas, científicas, curandeiras ou milagreiras, para cuestionar os saberes coñecidos e divulgar trapalladas salvíficas

Alí estabamos os da miña idade. “Meu Deus! E eu son un deles”, canta máis desolado que nunca Léo Ferré en “Les vieux copains”, fixándose no seu desesperanzado arredor xeracional