Resulta que en corenta e cinco anos a vangarda a UPG non foi capaz de arrincar o Bloque da posición minoritaria, nin de albiscar sequera no horizonte o predominio social. Ese sentimento de superioridade conduciu sempre ao mesmo desenlace: a ruptura. Ese é o balanzo. E mentres estean imbuídos da súa condición de selectos, será imposíbel nada que implique hexemonía social, porque iso non funciona así nunca. 

O BNG apenas elabora teoría propositiva que alimente a súa práctica política. A consecuencia é un abuso da retórica ampulosa e dos clixés doutrinarios durante decenios. E produciu erros fundamentais, que convén estudar e coñecer. Aquí analízanse algúns. 

Funciona unha constante interna que nunca falla: canto menos poder institucional, menor contacto coa realidade e maior loanza interna dos principios. A referencia constante e abusiva aos apóstolos do galeguismo como se fosen mensaxeiros dunha revelación é o exemplo destacado

Os dous períodos máis críticos do Bloque foron o anterior á refundación de 1982 e o actua. Nos dous atoparon a saída con fórmulas audaces. No primeiro ficharon a Beiras, deixando atrás a estratexia rupturista. No de agora modulan ben a mensaxe superficial, conectan coa cidadanía de xeito amábel, sen estridencias, distantes formalmente das vellas posturas doutrinarias e soberbias. Souberon como tiñan que vender o produto e iso non é pouco.

Este mes de xullo o universo das mareas desapareceu completamente da escena política, dun só sopro. Foi o maior castigo electoral da historia de Galicia. O proxecto das Mareas só podía ter éxito se acadase forma orgánica a partir do líder recoñecido por toda a sociedade. Cando Beiras marcha, non fica nada organizado coa mínima solidez e tampouco había, de feito, outros líderes capaces

Durante unha viaxe a Lugo con dous amigos, un comentou que Xan Carmona, compañeiro seu de facultade, consideraba a conservación do patrimonio arqueolóxico industrial como un problema serio, porque non é posíbel conservar todo. Cómpre escolmar e darlle sentido, finalidade utilitaria ao que se seleccione. O demais é imposíbel de manter, así de sinxelo

Os Anos Escuros é un exercicio de discernimento moi serio e esforzado, nun asunto no que sempre primaron as hipérboles, os intereses de parte e moita charlatanaría.

A semana pasada (maio de 2020) as protestas antirracistas xeraron unha crise institucional grave nos EEUU. Borrell declarou que “se trata dun abuso de poder. Hai que denuncialo e combatelo en todas as partes” e instou as sociedades a “ controlar o uso excesivo da forza”. No asunto que nos ocupa, de complexísima navegación, hai que recoñecerlle valentía, intelixencia e unha mínima imprescindíbel de rauxa.

Hai que terlles respecto aos franceses porque son grandes, como se di agora, e tamén porque a nosa identidade galega de nación é bastante gavacha, está moi influída por eles, somos bastante gavachos

É posíbel que nós non esteamos sendo capaces de comprender esta nova realidade, igual que os diplomáticos do S. XIX non comprendían o que pasaba en Europa? Estamos ante un cambio profundísimo de modelo, do que Europa aínda non se enteirou ben? A desaparición pura e sinxela da vida privada e da intimidade, da liberdade e da cidadanía tal como a viñamos concibindo.

Franco Grande pertence á xeración da noite, que no final da ditadura eran homes e mulleres na plenitude da vida. Eu mercara daquela o seu dicionario. Todos estes días tiven gañas de definilo como un dicionario de combate, pero non é exacto. Foi un utensilio para sobrevivir no deserto.