O café está na Gran Vía, preto da praza de América, en Vigo. As mesas son cativas e as cadeiras están pegadas pero a esplanada está a resgardo do norte e mesmo do suroeste polo instituto S. Tomé, situado enfronte. Asemade a terraza está cuberta cun tellado metálico e protexida por paneis laterais. Por se acaso, tamén dispón de estufas penduradas do teito. Todo isto fai que se tome café agusto en pleno inverno. Polas mañás loce o sol seguido pero, grazas á viseira do tellado, non dá na cara. Desde as mesas vense o monte Alba e o Galiñeiro enfiando a rúa do Carme. Ese é o lugar.

Adoito tomar o café fóra para acompañalo dun cigarro pero o experimento require que por un día vaia dentro. Case sempre está cheo. A barra está á dereita e no recuncho onde se selan as quinielas tamén se  gardan os xornais, enriba dos suplementos que ninguén le. A diario atópanse o Faro de Vigo (dous exemplares), La Voz de Galicia, Atlántico, El Correo Gallego, El País, El Mundo, As, Sport e Marca.

Sóntome entrando á esquerda, nunha mesa desde a que se divisan todas as demais. Abro o caderno de follas en branco e presiónoo para que permaneza aberto. Non preciso pedir o meu cortado, a camareira faime un aceno desde detrás da barra e agardo. Sírvemo acompañado dun chupito de zume de laranxa e un churro.

-Hoxe veu para dentro?- dime.

-Si, hoxe si.

Son as once en punto e comezo a tomar notas. Conto os clientes totais que hai nese momento, vinte e sete. E arrinca o baile. Un home maior érguese do tallo alto, despídese e sae deixando o Atlántico na barra. Outro que estaba a carón del bótalle a man e ábreo polo remate. Na mesa da esquina esquerda, fronte á ventá, unha muller acompañada de dúas amigas deixa a Voz de Galicia dobrada enriba da mesa e desde o outro extremo do local un rapaz duns trinta anos atravesa a distancia que os separa e pregúntalle se a prensa é do bar.

-Si, si. Colle- indica coa man. 

Alguén entra e diríxese á zona dos xornais pero dá a volta coas mans baleiras, están todos en circulación. Pasea a ollada nun ángulo de 180º e non ve nada. Volve saír, debe estar na terraza. Chega un grupo de catro profesoras do instituto e ocupan a única mesa libre. Falan seguido e piden cafés, infusións e dous croissants. Ao fondo, debaixo dun espello, unha parella de anciáns pon os abrigos e na mesa quedan un Faro e o Marca. Desde dúas puntas do café, en ángulos converxentes, dous homes apuran o paso para facerse con algún deles. O que primeiro chega apaña o Faro e o perdedor fréase e dá media volta. O gañador camiña agora de vagar ata o tallo xiratorio a carón da vitrina das tapas

Non tiña pensado comer o churro pero parece fresco, alá vai. Unha muller duns cincuenta anos, moi elegante, entra cun xornal dobrado pola contracapa. Creo recoñecer o País. Un home de pel tostada con pinta de mariñeiro retirado, pídello. A muller entrégallo cun sorriso pero cando el ve que efectivamente se trata do País, rexéitao coma se fose o Cuore. O home que uns minutos antes entrara e marchara sen nada volve entrar atrás dela e solicítallo ansioso. Conseguido. Deime conta quen era, o mesmo que senta sempre coa muller que terma da correa dun sabuxo moi manso mentres el devora os artigos de opinión longos da Cuarta Páxina: Vargas Llosa, Sami Nair, Daniel Innerarity e toda esa tropa, os editoriais, as páxinas de internacional... Cando chego e o vexo en acción xa sei que ese día non hai País. Un día escoiteille comentar que non se debería permitir máis dun xornal por mesa.

Preséntanse dous executivos de traxe e gravata, probabelmente do banco Pastor ou o Santander, situados mesmo ao pe do café. Un deles pregúntalle a un cliente encorvado sobre a barra se está libre o xornal. Chámame a atención porque o da barra ten o xornal aberto e estao a ler. Aínda así ergue a ollada e balbucea:

-Eh? Ah, si, si

...e de embaixo do seu As aberto xorde un Mundo desocupado. Xa hai que ter vista, e así, de primeiras. Nunha mesa escacha un vaso e o camareiro máis novo achégase de contado coa baeta, vasoira e recolledor, todo moi discreto e en plan non pasa nada. A mañá segue e uns repasan clasificacións, outros fan os pasatempos.

Os propietarios do café teñen outro local co mesmo nome apenas setenta metros máis abaixo, na mesma rúa. O dono chega de alá cunha bandexa cuberta por papel de aluminio e saúdame. Sorpréndese de verme adentro. “Está atendido?” pregúntame. “Si, si. Todo ben”. Outro camareiro pasea entre as mesas co segundo Faro na man e o seu percorrido é observado por varios pares de ollos. Entrégallo a unha anciá octoxenaria acompañada do seu home. A anciá agradécello cun sorriso franco e inzado de engurras e maquillaxe.

O cliente que se fixera co Atlántico na barra paga e déixao sen pechar pola páxina dos sorteos. Pasan un minuto longo sen que ocorra nada. Nin entradas nin saídas e o Atlántico libre. Baléirase unha mesa sen prensa. As profesoras do instituto non buscan ningún xornal, seguramente o teñen no centro e xa o repasaron durante algunha garda. Todo o mundo semella satisfeito e non confían en que o Atlántico poida mellorar as cousas. A camareira de atrás da barra achégase, dóbrao e lévao á zona de depósito.

Entra un matrimonio de mediana idade cun sorriso coma se acabasen de escoitar un chiste. Percorren as mesas coa ollada. Hai un Atlántico, quero dicirlles, se apurades é voso, non hai xornal por malo que sexa, que non teña algo bo. O camareiro recolle a mesa libre e sentan. Nese momento levántase a xente do lado e os acabados de chegar conseguen o Correo Gallego. Hai a quen lle saltan os peixes para o cesto.

Comezo a inquietarme e non sei se pedir outro café ou saír fumar un cigarro. Entran os amigos Antonio Quesada e Fe, que almorzan sempre a mediodía co seu pan tostado, o seu zume natural e o seu capuccino. Saúdoos e ofrézolles a mesa.

-Xa marchaba- explícome.

-Estás de broma- di Fe, -déixate estar.

Pola visión periférica vexo como o rapaz que collera a Voz de Galicia a encarta na barra e se dispón a pagar. Lánzome nesa dirección, seguramente coas mesmas intencións que outro cliente que sae disparado do recuncho da ventá dereita. Gáñolle a posición e fágome coa Voz para os meus amigos. Eles rin da xogada e cruzamos unha parrafada. O lobo de mar faise finalmente co anceiado Faro e na barra aparece o Sport. Son as doce e abonda. Abandono o lugar sabendo que na miña ausencia proseguirán as escaramuzas. Constatado queda que baixo a aparente pracidez dos cafés se libra unha implacábel guerra de nervios: a batalla polos xornais.