Dicía o amigo Calderón que a vida era soño, e Shakespeare, uns anos antes, que as nosas coitadas vidas estarricaban dun soño ao seguinte; e como a materia da que están feitos os soños son os contos, debemos concluír en boa lóxica que a vida é maiormente conto, un conto tras outro. Os mais pesimistas dirán que é o mesmo maldito conto, unha e outra vez. Contos de tódalas castes e feituras, alegres e tristes, grandes e pequenos; uns para explicar o que sabemos e outros para entender o inexplicable, contos e mais contos de aquí e acolá. Un día díxenlle a meu pai que o 80 por 100 do noso corpo era auga; el miroume de arriba abaixo, coma se me estivera a medir. Éche un bo conto, díxome.  Para os que nos tocou nacer na beira cristiá do mundo, a Biblia é o conto primeiro e mais grande, o conto de tódolos contos. Pero moito antes das aventuras do Antigo Testamento, case mil cincocentos anos antes, xa os sumerios de Mesopotamia tiñan o seu gran conto: a Epopea de Gilgamesh, que narra a construción dunha muralla arredor da cidade de Uruk, moito antes de que se fixeran os grandes valados de Jericó, de Lugo e maila Gran Muralla China.

Por seis días e sete noites, bufou o vento; o trebón, a arroiada, o diluvio anegou a terra. Utapanishti construíu un barco e meteu nel a prata e mailo ouro que tiña, parentes e amigos, animais domésticos e criaturas salvaxes, e membros de tódolos oficios e artes. O sétimo día cando chegou, a arroiada amainou e o diluvio rematou. Utapanishti mirou o tempo, estaba quieto e inmóbil; pero fóra do barco, tódalas persoas convertéranse en barro e o mundo era unha lameira infinda e cha. Moito tempo despois, os descendentes de Utapanishti fundaran a cidade de Uruk, que gobernaba Gilgamesh, unha especie de semideus ou superhome: dous terzos del eran divinos e humano o outro terzo. Gilgamesh era un sátrapa tirano e desapiadado co seu pobo.

Para os que nos tocou nacer na beira cristiá do mundo, a Biblia é o conto primeiro e mais grande, o conto de tódolos contos. Pero moito antes das aventuras do Antigo Testamento, case mil cincocentos anos antes, xa os sumerios de Mesopotamia tiñan o seu gran conto: a Epopea de Gilgamesh

Para protexer a cidade dos perigos da vida salvaxe, Gilgamesh mandou construír unha muralla arredor da cidade, un muro que debía ser perfecto, impresionante e inmortal. O pobo queixouse aos deuses polas condicións extremas de traballo; como castigo, estes chamaron polo salvaxe Enkidu para que se enfrontara ao tirano e lle puxera freo. Enkidu, que tiña todo o seu corpo cuberto de pelo, habitaba o bosque alén da cidade e facía vida co resto da fauna salvaxe. Ao pouco de se xuntaren Enkidu e Gilgamesh, este ordenou que a meretriz Shamhat se arrimara ao salvaxe e lle fixera un traballo de muller. Logo de seis días e sete noites, Enkidu ergueu plenamente saciado dos encantos da muller, pero moi quebrantado. Non podía correr, os animais do bosque xa non o vían coma un dos seus e fuxían del. Xa nada era coma antes. Enkidu perdera a súa natureza animal e convertérase en home, agora tiña razón e amplo entendemento. Levárono para a cidade, vestírono e déronlle pan e cervexa.

Daquela Enkidu e Gilgamesh fanse amigos e xuntos emprenden actos heroicos, rebelándose contra os mesmos deuses e abandonando a construción da muralla. Para Gilgamesh tampouco xa nada era coma antes: deixou de ser o frío e odiado tirano. A amizade de Enkidu cambiouno tamén a el. A cidade precisaba madeira para seguir medrando, e a mellor madeira estaba na fraga dos cedros, onde tiña o santuario o deus Shamash e non lles estaba permitido entrar aos humanos. Xuntos loitan con Humbaba, o gardián da fraga e conseguen vencelo, apoderándose así de toda a madeira sagrada. Pero un tempo despois, Enkidu morre e Gilgamesh, na súa tristura e desconsolo, emprende a procura da inmortalidade. Na beira do mar, a hospedeira Siduri, ofrécelle o xardín de tódolos praceres terreais; pero el rexéitaa ofendido, e prosegue o seu camiño na procura de Utapanishti, a única persoa que sobrevivira ao gran diluvio e a única que pode darlle o remedio da mortalidade. Utapanishti faloulle dunha planta mariña que o conservaría novo para sempre; pero cando consegue dar cunha, a Gilgamesh vénceo o sono e pérdea. Do recendo da planta unha serpe capturou o aroma, achegouse ás caladas e marchou con ela; e namentres poñía terra por medio o animal mudou a súa pel.  Oh! Gilgamesh, cara onde deambulas?  Nunca atoparás a vida eterna que persegues. Cando os deuses crearon a humanidade concedéronlle tamén a morte, e gardaron a vida eterna para si mesmos.

Por certo, a cidade de Uruk estaría situada nas terras do actual Iraq, o país que en 2003 foi invadido por Bush and Friends baixo o pretexto de que o sátrapa Saddam tiña armas de destrución masiva. As tales armas resultaron ser outro conto mais, mira ti.