Xa que non hai Goberno, realmente é coherente o que fai o presidente do Goberno, agacharse da cidadanía na súa cova
A vida non é ordenada e as cousas veñen sempre como veñen, amoréanse. E así está España, devastándose socialmente por unha crise financeira e unhas políticas antisociais e, ao tempo, cunha regresión cara ao franquismo en aspectos como a educación ou o dereito da muller sobre o seu corpo. É curioso que reformas tan reaccionarias e integristas as executen dous ministros que antes de selo eran presentados como modernos, liberais e algunha outra cousa. Para que fíe un nas empresas de comunicación.
Pero, como todo iso é pouca cousa, España perdeu a súa soberanía económica, que o é todo, atada e arrastrada polo capital financeiro e concretamente a banca alemá. Xa non hai Goberno que decida unha política económica, só decide a quen lle vai a facer dano con cada medida. En realidade, sempre aos mesmos. Xa que non hai Goberno, realmente é coherente o que fai o presidente do Goberno, agacharse da cidadanía na súa cova.
A sociedade catalá vive un momento soberanista e quere decidir o seu futuro; Euskadi vai expor de modo inmediato tamén a súa demanda de soberanía. E é entón cando na Meseta, Madrid e as dúas Castelas, esténdese tamén a demanda de soberanía
Pero a cousa non acaba aí, a sociedade catalá vive un momento soberanista e quere decidir o seu futuro; Euskadi vai expor de modo inmediato tamén a súa demanda de soberanía. E é entón cando na Meseta, Madrid e as dúas Castelas, esténdese tamén a demanda de soberanía: o 56,5% dos madrileños cuestiona o Estado actual, e en ambas as Castelas danse unhas cifras semellantes aínda que algo menores. A Meseta tamén marcha desta España pero marcha co que son hoxe as súas praias: en Valencia tamén hai unha maioría semellante de opinión.
Trátase dunha nova nacionalidade española que tamén ten así saída ao mar e que, desconforme con esta España que non é nada uniforme, pode reclamar a súa independencia en calquera momento. Esperanza Aguirre ben podería liderar ese Estado independente, con Rosa Diez e Toni Cantou nalgún Ministerio.
Oímos e lemos a diario referirse a este Estado como “a España das autonomías” e “o Estado das autonomías”, seguramente sexa unha definición válida para o Estado que acabou resultando, este que uns e outros consideran hoxe esgotado ou fracasado. Os pactos sobre os que se redactou a Constitución prevían o recoñecemento das tres nacionalidades que plebiscitaran os seus estatutos de autonomía durante a República, antes do golpe de estado dos xenerais nacionalistas.
Esperanza Aguirre ben podería liderar ese Estado independente, con Rosa Diez e Toni Cantou nalgún Ministerio
Foi esa demanda de recoñecemento nacional a que levou a que o novo Estado non fose exactamente unitario, aínda que tampouco confederal ou federal, e recoñecese e garantise o dereito á autonomía das nacionalidades e rexións. A continuación iniciouse un proceso, realmente previsible, que transformou a estrutura do Estado nun monstro un tanto confuso, conservouse a división en provincias de 1833, pero se lle superpuxo a organización por autonomías.
As correntes históricas, os proxectos colectivos arraigados, non desaparecen maxicamente redactando leis e xa estamos de novo nun principio
Ese mapa administrativo e político confuso enmascarou as demandas nacionais de, sobre todo, a sociedade vasca e catalá pero as correntes históricas, os proxectos colectivos arraigados, non desaparecen maxicamente redactando leis e xa estamos de novo nun principio.
Cunha diferenza, o diálogo forzado pero real do que naceu o redactado constitucional xa non é posible. Tanto quen desexan volver á España de Madrid e as súas provincias como quen desexan ver recoñecida a súa identidade nacional distinta e ter existencia nacional plena cren que esta España é un fracaso. E cun matiz, agora Madrid e os seus arredores transformouse non só nun centro de todos os poderes do estado senón tamén nunha especie de nacionalidade coa súa propia axenda de intereses.
Xa non é a capital do Estado senón unha das partes no conflito nacional español. Pero defende os seus intereses particulares baixo a bandeira de España e aí están esas cabeceiras de prensa madrileñas que o mesmo axitan a contestación ás políticas lingüísticas dos outros ou sacan en procesión a festa nacional. En todo caso, esa parte de España que xa non cre nesta España afástase de boa parte da cidadanía española, aínda que, iso si, en nome da verdadeira España.
Hai seis anos aínda publicaba en El País Que non nos rouben Madrid. Esa oportunidade xa pasou e hoxe boa parte dos cidadáns españois non se recoñecen en Madrid coma a súa capital, é unha realidade que evidencian as enquisas
Nos anos noventa publiquei nunha extinta cabeceira madrileña, Diario 16, un artigo titulado Por un Madrid federal e aberto e hai seis anos aínda publicaba en El País Que non nos rouben Madrid. Esa oportunidade xa pasou e hoxe boa parte dos cidadáns españois non se recoñecen en Madrid coma a súa capital, é unha realidade que evidencian as enquisas. Os motivos? Cóntao moi ben un libro, Madrid é unha illa, do profesor Óscar Pazos (Editorial Los libros del lince).
