Gasto correo electrónico desde hai décadas e abrín unha primeira páxina web hai dezasete anos, aínda así sei perfectamente que son un intruso analóxico neste plano dixital. Por iso non deixo de ver desde fóra o modo en que a Rede nos cambia as vidas e nos cambia.

A semana pasada publiquei aquí unha colaboración, Podemos: adeus, moral; ola, política, e a recepción que tivo fíxome pensar sobre o uso que se fai en España da Rede. Creo que, ademais das súas indubidables utilidades e aspectos democratizadores, tamén incrementa os defectos propios da cultura nacional española marcada pola faccionalización e o guerracivilismo.

Nese artigo expuña uns puntos de vista sen dúbida discutibles, tanto como os de calquera outro dos aproximadamente trescentos artigos que publiquei aquí ao longo de máis de dous anos de colaboracións. Houbo ocasións en que algún artigo anterior xerou debates e división de opinións pero nesta ocasión dos cento dez comentarios ao pé do texto de eldiario.es, aproximadamente cen non só discrepaban do artigo senón que me atribuían malvadas intencións e calidades morais. Resumindo, por estar en desacordo co que escribín cualificábanme de venal, vendido e corrupto por dicilo finamente. Non interesa agora se iso é certo, non podo repasar aquí a miña vida para confirmar ou negar que son ese tipo de persoa e que actúo por eses motivos, interesan as tales acusacións en tromba.

O lector que marca tendencia na Rede le entrando a matar, busca confirmar o que pensa previamente e non atende a matices nin a contexto. É o que hai

Sei que non vale de nada apelar a colaboracións anteriores onde sinalei virtudes democráticas de Podemos, aínda que hai lectores con memoria quen marca tendencias na Rede son os lectores agónicos e con memoria de peixe. Doutra banda, compróboo en min mesmo, non se le igual en pantalla que en papel e sei que esta mesma colaboración está a ser lida neste momento en diagonal e a saltos, sen atender os matices. O lector que marca tendencia na Rede le entrando a matar, busca confirmar o que pensa previamente e non atende a matices nin a contexto. É o que hai.

No caso do citado artigo debúxase un tipo de seguidor de Podemos, naturalmente hai outros tipos de seguidores, con alto grao de implicación emocional e que non acepta obxeccións. Explícomo pola situación de acoso que vive devandito partido actualmente, Podemos criticou a política dominante e tamén descualificou dun modo ou doutro os demais partidos, sendo unha ameaza para a existencia dalgún, de modo que recibe os ataques previsibles.  Iso escribín aquí en xuño do ano pasado. O rancor deses seguidores tamén o explica seguramente a idade, pero a idade explica non xustifica e en realidade esa postura baséase no razoamento de que todos os partidos están corruptos e son o inimigo a combater. Como moitas outras persoas, aínda vendo os efectos rexeradores de Podemos, non comparto esa idea, que me parece equivocada, inxusta e perigosa, como tampouco  outros aspectos da ideoloxía dese partido. Porque creo que é o meu deber, dígoo.

A cultura cainita e a mala hostia que infestan a Rede por estes pagos non naceu onte, vén de lonxe, pero aliméntase da corrupción dos medios de comunicación convencionais.

As empresas de comunicación non souberon quedar en exercer o poder de control do Executivo e pasaron a formar parte directa do poder político

Inmediatamente á morte de Franco houbo un gran momento para as liberdades, había prensa  de tendencia claramente franquista e golpista, pero tamén había prensa libre e diversa. Por iso houbo atentados contra Xavier Vinader, El Papus, El País... Pero tras o 23-F houbo unha inflexión e un proceso de condución da democracia até a situación actual, algunha prensa foi pechada, como Egunkaria, e a maior parte comprada. As empresas de comunicación non souberon quedar en exercer o poder de control do Executivo e pasaron a formar parte directa do poder político. Decisións empresariais equivocadas nuns casos sumadas á crise económica e ao cambio dixital puxeron as empresas de comunicación en mans do goberno que toca. Non é unha casualidade que unha semana antes de morrer o máis poderoso empresario da comunicación se reunise coa vicepresidenta do Goberno.

As empresas de comunicación españolas forman parte directa e íntima do consenso de poderes sobre a economía, a Monarquía e a estrutura do estado que representan os dous grandes partidos estatais

As empresas de comunicación españolas forman parte directa e íntima do consenso de poderes sobre a economía, a Monarquía e a estrutura do estado que representan os dous grandes partidos estatais.

Ese partidismo afonda na cultura acrítica e faccional tan asentada previamente na sociedade española, pero non hai cambio social real que se asente meramente en entusiasmo ou cabreo pasaxeiro. As convicións profundas aséntanse sobre a elaboración da experiencia, sobre a crítica. É máis necesaria que nunca a prensa crítica, e terá que ser na Rede onde viva.