Moita xente de ben demanda unidade; algúns levamos moito tempo adicando gran parte das nosas enerxías a facela posíbel.
A unidade, unha estratexia unitaria, require aceptar necesariamente a diversidade, a discrepancia e mesmo certas contradicións. O que non mata engorda, di o vello refrán popular. Hai contradicións nos obxectivos a longo prazo que non teñen porque impedir unidade de acción no curto prazo. Do mesmo xeito que pode haber coincidencias estratéxicas pero que uns e outros pretenden camiñar cara elas con tácticas diferentes. Cómpre ceder algo para encontrar o que une para que sexa mutuamente beneficioso.
A conciencia e a urxencia da unidade asáltanos cando todos somos conscientes que só con ela podemos dar pasos adiante, que nos reforzan, que permiten acadar obxectivos imposíbeis desde a división.
Unha parte significativa da sociedade galega quere unha mudanza profunda das políticas que destrúen as conquistas sociais históricas, destrúe o futuro de toda unha xeneración, botándoa á emigración, e destrúen asi o futuro do país. Unha parte moi significativa da sociedade entende que hai que acabar coas políticas de recortes, coas políticas neoliberais que poñen todos os nosos recursos ao servizo da banca e as grandes corporacións do centro hexemónico. Unha parte moi significativa da nosa sociedade entende que non é de Madrid ou Bruxelas de onde van vir as decisións para erguer o noso país senón que teñen que saír de nós, nun exercicio de empoderamento soberano.
Cada quén pode xerarquizar de xeito relativamente diferente eses tres eixos e priorizar tacticamente un ou outro en maior ou menor medida. Agora ben, @s que partillamos esencialmente esas preocupacións estamos obrigados a sumar os esforzos para acadar a masa crítica que permita resultados prácticos para toda esa parte da sociedade. Sociedade que non pode ilusionarse coa perspectiva da irrelevancia política. Esa sociedade que non se resigna quere ferramentas que poidan convertir os desexos, as necesidades urxentes e dramáticas, en accións de transformación. Quere derrotar aos que destrozan as conquistas e o país. Para iso ten que albiscar unha alternativa transformadora con visos reais de incidir sobre os acontecementos inmediatos. E iso require sumar forzas, hoxe moi dispersas.
Claro que non é posíbel sumar forzas contradictorias, forzas que non comparten a mesma xeografía, forzas que non compartan o suxeito político a representar. Pero todas aquelas que compartan aqueles obxectivos e que teñan como obxectivo representar o pobo galego como tal, como suxeito político propio, é dicir, como nación, estamos obrigados a xuntármonos neste momento. Poñendo de lado as lexítimas diferenzas e tamén as lexítimas estratexias grupais ou partidarias. Pero desde logo, poñendo de lado as, hoxe por hoxe, superfluas vaidades ou estratexias persoais. Sen estragar tantos esforzos e enerxías nese continuo ir e vir cruzando a meseta e poñéndoos ao servizo do dialogo de verdade dentro do país.
Con esas premisas moita xente deste país pode ver máis perto a posibilidade real de mudar a “ruda adversidade urxente” pondalián. A nación e o proxecto nacionalista e transformador reforzarase. Gran a gran, o que non mata engorda. A todos pero desde logo ao País.
Nin esa sociedade que non pode agardar nin nós mesmos podemos permitirnos non facer todo o necesario para que esa unidade necesaria sexa posíbel.
Algúns e algunhas estamos dispostos a poñer todo na grella para que Galiza, nas vindeiras eleccións xerais, acade grupo parlamentar propio e soberano. Estamos convencid@s de que é posíbel e que é un paso importante para conseguir os nosos obxectivos, que Galiza teña voz potente para defender os nosos intereses e que poidamos impulsar mudanzas estratéxicas nas políticas e na capacidade de decidir. Tamén para afrontarmos con fortaleza e ilusión os seguintes envites, a empezar o ano que vén. Para derrotar o derrotismo e ilusionar a ilusión.
Temos xa en marcha un proxecto de base cidadán, IxU, no que xa botaron a andar comisións de traballo abertas, no que se inscribiron xa milleiros de persoas de todo tipo, sen filtro nin pedirlles carné a ninguén, para participar nas eleccións primarias da candidatura. Traballo xeneroso feito sobre un mínimos programáticos moi claros pero valedeiros para acoller a ampla pluralidade. Un proceso que sigue aberto a todo o mundo e suxeito a ser perfeizoado, sen máis condición que partillar eses mínimos de candidatura galega para un grupo propio soberano. Se outros buscan un proceso aberto, participativo e inclusivo, que poidan partillar estes obxectivos, aí teñen a súa casa. Un gran solar en terra firme, xa explanado e cos cimentos postos, para construír unha gran casa –ou unha gran comuna- entre tod@s. É vosa, é de tod@s, sodes benvid@s.
