Estes días atrás, co gallo do centenario de Albert Camus, circularon polas redes sociais moreas de textos seus ou sobre el, citas de toda clase que naceron do seu talento e, en definitiva, anacos da súa obra que nos lembraron a súa xenialidade e capacidade para, ademais de producir beleza coas verbas, facernos pensar. De todo o lido, nada me impresionou máis que a carta que, cando recibe o Nobel de Literatura, lle remite ao seu vello profesor de primaria, o Señor Germain, non só dándolle as grazas polo que axudou a aquel neno sen posibles e humilde senón, sobre todo, coa idea de dicirlle que nada máis ter noticia do galardón, o seu segundo pensamento (o primeiro foi para a nai) estivo dedicado a el, ao vello profesor de primaria. A carta, brutal por emocionante, remata cun Albert Camus que lle manda, como adoitamos facer dun xeito formal cando nos despedimos, unha aperta ao mestre. Mais non é unha aperta calquera. É, cito literalmente, esta frase a que lle escribe: "Abrázoo con todas as miñas forzas".

Dille na carta que sen el, sen aquelas clases pizarras xiz nenos sen lavar libros usados pés mollados infancia en branco e negro con fame con tristura con libros e entusiasmo pese a todo, sen el, sen todo aquilo, a el non lle terían dado o Nobel

O premio Nobel, nun intre tan importante da súa vida, abraza ao mestre de primaria, pero non como se abraza a alguén a quen lle temos máis ou menos agarimo, senón con todas as súas forzas. É unha aperta que o que busca é traspasar o papel para que de verdade lle chegue ao Señor Germain, que el comprenda que non é unha despedida formal, unha aperta para aquel que, como di Camus, lle deu ensinanzas pero tamén exemplos, aquel que lle tendeu unha man afectuosa cando el era un neno pobre. Dille na carta, incluso, que sen el, sen aquelas clases pizarras xiz nenos sen lavar libros usados pés mollados infancia en branco e negro con fame con tristura con libros e entusiasmo pese a todo, sen el, sen todo aquilo, a el non lle terían dado o Nobel. Así llo di. E louba o seu esforzo, o seu corazón xeneroso. E lémbralle que, dalgunha maneira e para sempre, el vai seguir sendo para el un pequeno escolar.

Lin a carta moitas veces estes días, e agora mesmo para escribir este artigo, e a misiva fixome pensar. Na necesidade de abrazar aos profesores, a tantas e tantos traballadores do ensino que non son valorados, que están mal pagados, que son recurtados e, moitas veces, chamados "vagos" porque, xa se sabe, "teñen tres meses de vacacións". Eu quero abrazar aos profesores e dicir (e dígoo agora, que o Nobel non me vai caer, nin a min nin a ninguén que escriba nesta lingua minorizada, témome) que non hai influencia máis grande na miña vida que a Señorita Mari, da escola unitaria de Teis, que me aprendeu as letras, a ler e a contar.

Non pode ser chamada decente unha sociedade que non coida do seu sistema educativo, que non lle ofrece recursos, que valora máis a un futbolista que a quen lle aprendeu a ler a ese futbolista, que coida que os colexios son garderías

E xa que estamos, aproveito para dicir que non pode ser chamada decente unha sociedade que non coida do seu sistema educativo, que non lle ofrece recursos, que valora máis a un futbolista que a quen lle aprendeu a ler a ese futbolista, que coida que os colexios son garderías. Que non me vale unha sociedade que non lle fai sentir aos fillos e fillas que non hai lugar máis importante ao que ir que á escola.

Eu hoxe abrazo aos profesores e ás profesoras.

Coas mesmas forzas coas que Camus abrazou ao Señor Germain.