Alaa, confinado por mor da guerra de Iemen

Campo de refuxiados de Markazi © Moncho Iglesias Míguez

Os seis anos de guerra continuada en Iemen manteñen o país nun confinamento constante e nunha crise humanitaria que non cesa. Dende 2015 as cifras diarias de mortos pasan desapercibidas fóra dos lindes do que fora o reino de Sabá. Inadvertidos pasan tamén o número de enfermos, desprazados, empobrecidos e carentes de necesidades básicas. Sen auga nin comida, cun sistema sanitario cada vez máis deficitario e con brotes de cólera e difteria que afectaron a un millón de iemenís, crese que máis do 80% da poboación (30 millóns) sofre condicións de pobreza extrema. 

Durante os primeiros meses da guerra, máis de tres millóns e medio de iemenís tiveron que abandonar os seus fogares e preto de 300.000 saíron do país cara o único que os acolleu, Djibuti. Dende alí algúns conseguiron pasar a outros lugares e moitos quedaron no campo de refuxiados de Markazi para logo establecerse na capital, onde seguen a día de hoxe, coa esperanza de retornar a unha Iemen liberada e en paz. Entre eses escapados está Alaa Abdulkader Saleh, que ten 33 anos e que hai seis que chegou a Djibuti coa familia. Despois de pasar varias semanas no porto da capital destináronos ao campo de refuxiados, onde el viviu dous anos e medio, e de onde ao pouco marcharon os pais, co irmán, que conseguiron chegar a Exipto por medio de diversos intermediarios. Alí o irmán conseguiu a axuda médica que precisaba e dende aquela a familia non se volveu xuntar. 

De Iemen, Alaa conserva as lembranzas de toda a súa vida e os documentos de identidade e mais os certificados de estudos cos que saíu. Iso foi o que sacaron da casa cando a abandonaron e cando comezaron a fuxir dun lugar a outro para escapar da morte. Os poucos aveños que con eles cargaron foron quedando no camiño e así chegaron a Markazi, sen nada. Sen ningunha posesión e sen saber que pasaba ao redor, as únicas novas que recibían eran as da guerra. O tempo era só unha preocupación máis da que fuxir e nel as ideas amontoábanse, e por iso Alaa comezou a escribir, a crear e a tratar de vivir, escribindo, afastándose un pouco da realidade dun confinamento bélico que os separaba da que fora a súa vida ata o daquela. 

Campo de refuxiados de Markazi © Moncho Iglesias

Durante o tempo que estivo no campo de refuxiados, Alaa estudou como puido e exercitouse a diario, mais o que mantivo ocupado a maior parte do tempo foi a familia. O irmán chegou a ter febres tan altas que temeron que morrese; de feito, a situación na que estaba, abatido psicoloxicamente pola guerra e con grandes dores provocou que mesmo tratase de suicidarse. Neses momentos, Alaa foi de gran axuda para todos eles, así como para o campo, pois sempre que alí estivo participou das actividades que se programaban e nunca deixou de ser voluntario e de sorrir con optimismo, seguro de que algo mellor viría. Así foi, porque Alaa continúa a agradecer poder seguir en pé e cun traballo relacionado co que estudou e no que traballaba antes de deixar Iemen, a informática. Deste xeito pode axudar á familia, xa que a vida en Exipto é moito máis barata que en Djibuti, “un país tan caro como Dubai” e manter a idea de regresar unidos, algún día, ao seu país.

Alaa lembra que os dous anos e medio no campo de refuxiados foron os máis difíciles da súa vida. Tras saír do medio dos bombardeos, vivir nunha tenda de campaña non foi o máis complicado. O peor son as temperaturas extremas de Djibuti, que chegan aos 50ºC nos longos veráns, e a desesperanza e os medos: medo a ser expulsado, medo a non deixar de ser refuxiado nunca, medo ás tormentas de area, medo a mosquitos, tarántulas e serpes, medo ás separacións, medo á soidade… Eses medos, igual que os momentos tristes e pesimistas aparecen de cando en vez, pero Alaa non desiste e pensa que o cambio á cidade axudou. Conseguir un traballo abriu as esperanzas de poder saír do país nalgún momento e desa ansiada reunificación cos máis achegados. 

Cando a o coronavirus chegou a Galicia, Alaa foi a primeira persoa en me chamar. Aquel primeiro sábado de confinamento as novas fixeron que se preocupase e que chamase para preguntar e para dicir que había que facer, que había que tomar, e para enviar eses primeiros folgos que nunca se interromperon. Iemen nunca deixou de estar no seu pensamento, pero dende eses días nos que a información falaba de España como o país no que a situación era peor, Alaa non cesou de pensar e de animar e dar consellos.

Mesmo os amigos que seguen no campo de refuxiados falan do tema. Contan que xa hai algún contaxiado en Djibuti, pero eles seguen ben nese sentido. Continúan preocupados polo virus, que avanza e que xa chegou a Iemen, un país con seis anos de guerra e coas horrendas consecuencias que iso provoca, un país xa confinado dende eses días e que espera frear todos eses desastres que leva sufrindo canto antes. Alí, en Markazi, séguense as noticias de fóra e dende dentro engaden esa preocupación ás enfermidades que xa teñen e á propagación doutras por mor dos mosquitos que asolagan estes días o lugar. Saben que cando chegue o virus tomarán as precaucións e recomendacións que poidan, que seguirán os pasos que se pidan e aplicarán todas as medidas que se foron tomando no resto do mundo para acabar co virus.

As novas que Alaa ten de Iemen son do sur do país. Os amigos que alí están non deixan de pensar en fuxir, en “vivir como a xente normal”, ter traballo e vivir seguros, sen bombas que semellan sementadas por todos lados. Así e todo, Alaa soña con volver, pero dentro de non pouco tempo. As diferentes faccións permanecen cada vez máis divididas e na procura dun beneficio propio; amais, a axuda exterior complicouse aínda máis co coronavirus e a posibilidade de que este entre no país non invitan a pensar nun optimismo próximo. Con todo, Alaa non deixa de pensar en que un futuro mellor é posible. Cando estaba en Iemen non puido continuar os seus estudos cun Máster e agora en Djibuti tampouco tivo nunca a posibilidade, por iso conta con poder cumprir ese seu soño nalgún momento, e ser unha persoa libre e sen medos. “Seguimos a soñar e, “inxalah”, os nosos soños serán reais”. 

Campo de refuxiados de Markazi © Moncho Iglesias Míguez
Con Alaa Abdulkader Saleh © Moncho Iglesias Míguez
© Moncho Iglesias Míguez
© Moncho Iglesias Míguez
Obock © Moncho Iglesias Míguez

Grazas ás socias e socios editamos un xornal plural

As socias e socios de Praza.gal son esenciais para editarmos cada día un xornal plural. Dende moi pouco a túa achega económica pode axudarnos a soster e ampliar a nosa redacción e, así, a contarmos máis, mellor e sen cancelas.