O que se discute é o papel que se lle asigna a Galicia nun contexto de rearmamento global, crecente militarización da economía e subordinación das periferias aos intereses estratéxicos dos centros de poder

O proxecto de ALTRI en Galicia preséntase como unha aposta pola bioeconomía, o emprego e o desenvolvemento territorial. Porén, detrás deste relato optimista agóchase unha realidade incómoda: a integración do noso país nun modelo produtivo vinculado á economía de guerra impulsada pola Unión Europea, os Estados Unidos e a OTAN.

Non estamos ante un debate técnico nin ambiental illado. O que se discute é o papel que se lle asigna a Galicia nun contexto de rearmamento global, crecente militarización da economía e subordinación das periferias aos intereses estratéxicos dos centros de poder.

A celulosa tamén fai a guerra

A celulosa de alta pureza que produciría ALTRI —coñecida como dissolving pulp— non serve só para papel ou téxtil. É a materia prima básica da nitrocelulosa, un composto esencial das pólvoras sen fume utilizadas na munición moderna, na artillaría e nos sistemas de lanzamento.

ALTRI non fabricaría armas, pero formaría parte da cadea industrial que as fai posibles. Este é o núcleo do problema. A categoría de “dobre uso” permite que industrias formalmente civís alimenten sectores militares sen asumir responsabilidade política nin ética polo seu destino final.

Nun momento no que os países da OTAN incrementan o gasto militar a niveis históricos, esta cuestión non pode ser despachada como secundaria.

ALTRI non fabricaría armas, pero formaría parte da cadea industrial que as fai posibles. Este é o núcleo do problema. A categoría de “dobre uso” permite que industrias formalmente civís alimenten sectores militares sen asumir responsabilidade política nin ética polo seu destino final

A UE fala de soberanía; Galicia pon o territorio

A Unión Europea leva anos impulsando o concepto de “autonomía estratéxica”. Na práctica, isto tradúcese en garantir subministracións internas de materias primas clave para a industria da defensa. Non só minerais ou enerxía, tamén produtos químicos básicos como a celulosa de alta pureza.

Os Estados Unidos marcan a axenda militar global; a OTAN execútaa; a UE reorganiza o seu territorio produtivo para facela viable. Galicia aparece neste esquema como periferia funcional: terra barata, recursos naturais abondos e capacidade política limitada para dicir non.

O apoio institucional ao proxecto de ALTRI encaixa nesta lóxica. Subvencións públicas, flexibilización normativa e unha forte campaña de lexitimación baixo o paraugas da sustentabilidade. Todo para garantir que o territorio cumpra o seu papel, aínda que iso implique impactos ambientais, sociais e democráticos de longo alcance.

Os Estados Unidos marcan a axenda militar global; a OTAN execútaa; a UE reorganiza o seu territorio produtivo para facela viable. Galicia aparece neste esquema como periferia funcional: terra barata, recursos naturais abondos e capacidade política limitada para dicir non

Bioeconomía ou lavado verde?

A chamada bioeconomía europea non cuestiona o modelo extractivo nin a lóxica do crecemento ilimitado. Limítase a cambiar o vocabulario. No caso de ALTRI, o resultado é unha maior intensificación do monocultivo forestal, consumo masivo de auga, residuos químicos e dependencia dun único sector industrial.

Pero hai un elemento adicional que adoita quedar fóra do debate: a conexión crecente entre bioeconomía e industria militar. Os mesmos discursos de innovación, resiliencia e soberanía que xustifican proxectos como ALTRI son empregados para lexitimar o rearmamento europeo e a consolidación dunha economía orientada á guerra.

Galicia leva décadas sufrindo procesos de acumulación por desposesión: privatización de recursos, socialización de impactos, concentración de beneficios e perda de capacidade de decisión. ALTRI representa unha nova fase deste proceso, cunha dimensión especialmente grave: a inserción directa do territorio na infraestrutura material da guerra

Acumulación por desposesión, tamén en clave militar

Galicia leva décadas sufrindo procesos de acumulación por desposesión: privatización de recursos, socialización de impactos, concentración de beneficios e perda de capacidade de decisión. ALTRI representa unha nova fase deste proceso, cunha dimensión especialmente grave: a inserción directa do territorio na infraestrutura material da guerra.

A OTAN non precisa tanques en cada comarca. Precisa cadeas de subministración seguras, industrias químicas, enerxía dispoñible e territorios disciplinados. A guerra comeza moito antes do primeiro disparo, e tamén se fabrica en lugares como este.

Un debate político que non se pode ocultar

Reducir a oposición a ALTRI a un problema ambiental é unha forma de despolitizar o conflito. A pregunta central é outra: que modelo de país queremos? Un baseado na dependencia, no extractivismo e na militarización, ou un modelo orientado á soberanía, á vida e á paz.

A oposición a ALTRI é tamén antimilitarista, democrática e de defensa do territorio. É a negativa a aceptar que Galicia sexa unha zona de sacrificio ao servizo da estratexia xeopolítica da UE, dos EUA e da OTAN.

A OTAN non precisa tanques en cada comarca. Precisa cadeas de subministración seguras, industrias químicas, enerxía dispoñible e territorios disciplinados. A guerra comeza moito antes do primeiro disparo, e tamén se fabrica en lugares como este

Non en noso nome

Non queremos desenvolvemento baseado na destrución doutros pobos.

Non queremos bioeconomía para a guerra.

Non queremos que Galicia sexa retagarda industrial da OTAN.

Queremos decidir sobre o noso territorio e sobre o noso futuro. E dicirlle non a ALTRI é tamén dicirlle non a un modelo que converte a guerra en negocio e a vida en recurso.