Viña de mirar a primeira das enquisas que publicaba La Región (eu léovos de todo) sobre as pasadas autonómicas e asusteime. O susto no era tanto pola maioría insultante do Partido Popular, senón pola extinción dos túzaros bloqueiros na fauna do Parlamento Galego. Ostrás! E para mais inri, escoitei ao amigo José Luís Gómez dicir nun parladoiro da TVG que Infortécnica, a empresa autora da enquisa, cravara os resultados das anteriores eleccións xerais... Santo Ceo! Podería ser certo? Metinme na taberna, pedín un vaso de sanso e díxenlle á taberneira que deixara alí a botella... pasoume a vida toda diante dos ollos vidrosos... dende aquel primeiro escano en 1985 ata os sete magníficos que tiñamos agora, pasando polos dezaoito de 1997, a nosa Santa Enchente...Santo Ceo! Tanto mal foi o que fixemos? Media botella despois xa escurecera o día. Saín da taberna con certo desequilibrio no andar, arrandeando perigosamente pola beira da cuneta, mais decidido a gastar o último cartucho na defensa das nosas posicións conquistadas. En primeiro lugar, mandaría ao tabloide sensacionalista Praza Pública unha louvanza razoada da candidata Ana; en segundo, pediríalle axuda á Virxe Santísima, prometéndolle subir en bici ao santuario de Alba, ao de Trabaniello e subir a pe o camiño medieval a Banduxu.
Son home de palabra. Ao día seguinte das eleccións collín camiño do reino de Asturias para cumprir coas promesas dadas. O primeiro foi subir a Banduxu, no concello de Proaza, unha aldea considerada BIC pola conservación da súa arquitectura rural medieval. O tal camiño para chegar alí é mais ben congostra, e ás veces só carreiro de troiteiro; comeza nos remansos do rio Teverga e agatuña pola foz de Valmauro, durante tres quilómetros de croios e laxes esvaradías, seguindo sempre o curso férvido do torrente que baixa da montaña. Pois alí me tedes a min, en vaqueiros, náuticos e lacoste; ben vexo que me miran raro, pero eu nin caso, mal saben eles que nacín no monte e me criei entre fauna salvaxe; ademais, eu non son montañeiro, que veño ofrecido a Santa María, a patroa de Banduxu. Unha hora e media levoume subir e outro tanto baixar, coa indumentaria de pigho inmaculada.
Un día despois afrontei a visita á Virxe de Trabaniello. Primeiro, subiría en bici os 20 quilómetros do porto Ventana, a raia entre Asturias e o altiplano leonés de Babia. Saín de Trubia, a carón da antiga fábrica de armas, e aos poucos quilómetros caín na conta de que non levaba nada para beber. Meu irmán, que facía de asistente, díxome que en San Martín de Teverga, onde comeza o porto, xa el me tería preparado algo para encher a botella. Non é que me tranquilizara moito, porque coñezo o animal, pero seguín dándolle ao pedal. E cando cheguei a San Martín alí estaba el, certo, cunha botelliña de medio litro. Era visto. “Cona! Que son 20 quilómetros”, queixeime. “Chégache ben...Sen dor non ten mérito...”, díxome o moi cabrón. Xa non sei por que lle fago caso. Lembro que hai moitos a anos nos Pirineos franceses, fíxome subir o Aspin e mailo Tourmalet cunha bolsiña de cacahuetes. “Chégache ben...fainos render...non os metas todos xuntos...”, dixérame daquela. Pois nada, hoxe tocábame repartir o medio litro de auga en pingueiras durante 20 quilómetros costa arriba, e que a Virxe de Trabaniello mo tivera en conta; que así llo contei cando cheguei á capela, logo de atravesar a pe dende a cima do porto unha vizosa fraga de cancereixos.
E xa só me quedaba a visita á ermida de Alba, no veciño concello de Quirós. No comezo da subida puxeron un enorme cartel coa correspondente altimetría, supoño que para evitar desenganos e esforzos vans. En situacións normais, eu desistiría, que xa un entrou en idade provecta e non está para pinchacarneiros; pero fixéralle unha promesa á Virxe e ninguén me mandara. Algo mais dunha legua sempre por riba do 10% de pendente e ramplas de mais do 20% sementadas aquí e acolá, un interminable reviragancho entre prados alpinos, sen un mísero metro onde coller folgos e adiar o sufrimento. Non me preguntedes como fixen para chegar arriba, porque naquel intre non sabería dicir nin como me chamaba. Pero cheguei, e aínda tiven que arrastrarme a pe monte arriba ata onde puxeran o santuario, na mesma cima do penedo. Alí, entre as pólas dun cancereixo xigante, aparecéuseme a Virxe, toda ela vestida de branco e rodeada por acios vermellos coma rubís...”Sabía que ías vir...os bloqueiros sodes algo túzaros, pero xente de fiar...tampouco me pediches tanto milagre, porque a candidata era boa e fíxoo moi ben...e que saibas que foi un pracer axudar a quen non cre en min”. Así me falou. En galego CELGA. Meu irmán, que quedara botando unha mexada detrás da ermida, dixo que non vira nin escoitara nada. “Xa sabes o que se di...que a Virxe só se lle aparece aos cativos, aos pastores e á xente de poucas luces...e ti non es pastor nin cativo...”, díxome. Ca! Falou a vaca e dixo mu!
