Entramos no verán e vense tatuaxes a milleiros. Cando hai vinte anos lía a Kathy Acker, a admirada autora punk americana de Escrito no corpo, as tatuaxes eran fabas contadas, extravagancias de reduto marxinal. Agora son moda e quen non as leva case ten que dar explicacións, coma quen non ve determinada serie ou non posúe determinado aparello electrónico.
Hoxe mesmo vin unha tatuaxe no pescozo dunha moza loira, fermosa, alta, bronceada e cun vestido de minisaia negro, moi sexi. A tatuaxe era un texto simple, hai quen escrebe parágrafos enteiros no brazo, a perna ou a omoplata, versos ou poemas completos, letras de cancións páxinas da Biblia. A da miña loira era mínima, apenas tres palabras: Pain is love. A dor é amor. Unha idea que ela gravara na pel e á vista como unha proclama revolucionaria, cando en realidade non pasa de lugar común.
Pain is love. A dor é amor. Unha idea que ela gravara na pel e á vista como unha proclama revolucionaria, cando en realidade non pasa de lugar común.
Pensade no superéxito de 50 sombras de Grey e o seu sadomaso de Corte Inglés. Pensade nos centos de cancións, especialmente americanas, tanto do norte coma do sur, nas que o dano físico se vive como agarimo e que enchen coma se nada as canles musicais e as pistas de baile. Lembrade a película O club da loita ou a novela de Chuck Palahniuk na que se baseou, unha asociación clandestina na que o pracer reside en ser golpeado brutalmente e o que golpea faino como sinal de aceptación e amizade. Pensade o que acontece na realidade, onde os membros das maras centroamericanas, tamén tatuados ata os dentes, son mallados, couceados ou feridos con navallas polos seus propios compañeiros de grupo como proba do vencello sentimental co grupo.
Pensade na visión das dores do parto como plenitude vital. Pensade na violencia de xénero: a maioría das agresións non se denuncian por medo e indefensión, tamén porque a moitas mulleres lles gravaron na mente o que a nosa loira lucía en formato tinta sobre a epiderme: Pain is love. A dor é amor verdadeiro e eterno. Os maltratadores violentos comparten arañeira coas vítimas, pero a eles tócalles basicamente o papel de araña, velaí o matiz. E a mosca morta que se rebele convértese en viúva negra.
Pensade nas invasións militares, cos seus bombardeos e as súas torturas, orquestradas para liberar o pobo da tiranía, por humanidade e amor. Pensade na dor dos desafiuzamentos, a expulsión do traballo, a privación da asistencia sanitaria, a fame dos fillos e fillas... Faise por amor á xente, polo noso ben e o noso futuro. Pensade nos milleiros de persoas afogadas no Mediterráneo, o seu abandono enmárcase na loita contra as mafias que trafican con eles.
Exemplos de que a dor é amor hainos para aburrir, pura propaganda pero propaganda triunfante e asumida como natural, isto é... ideoloxía. Raros somos quen nos complicamos a vida poñéndolle peros e non a compartimos sen máis. A idea está tan estendida que os dicionarios, en teoría meros notarios dos usos lingüísticos dos falantes, non poden ignorala e igual acaban plantexándose incluír unha nova acepción de “dor”: figuradamente, amor. Ou algo polo estilo. E está tan estendida grazas ás relixións, que teñen como pedra fundadora o siloxismo de que o sufrimento é amor, unha bendición encarnada nos mártires cristiáns ou os terroristas suicidas, desde a cruz, a fogueira e o cilicio ao cinto de explosivos que abre as portas do paraíso.
Isto xa é vello, diredes, mesmo coas connotacións sexuais e todo. O propio Marqués de Sade... Non exactamente. Os personaxes masculinos de Sade gozaban inflixindo dor, pero nin eles nin as vítimas confundían esa violencia co amor. Sade é nese sentido máis moderno que 50 sombras de Grey.
ISIS manexa un dicionario de peto, intúo, no que cada termo ten un só valor (o contrario implicaría unha imperfección de Deus), e alí a dor é dor
O venres ISIS matou 40 persoas na praia en Tunisia, outras tantas nunha mesquita en Kuwait, sementando a dor sen pretensión de vendela coma apertas gratis. Estes atentados parecen imitación de Al Qaeda. ISIS é máis do que o mesmo día cometeron en Francia: decapitar un home e pendurar a cabeza nun valo de arame rodeada de bandeiras negras “con inscricións en árabe”: a letra con sangue entra. Seguramente nesas bandeiras non se dicía que A dor é amor.
En ISIS non son de remexer moito no dicionario. Se un remexe nun termo con moitas acepcións, como “dor”, acaba atopando equivalencias que parecen fora de lugar, usos locais ou figurados. ISIS manexa un dicionario de peto, intúo, no que cada termo ten un só valor (o contrario implicaría unha imperfección de Deus), e alí a dor é dor. A tatuaxe da moza de Vigo daríalles a risa, coma se un preso ou un escravo se marcasen co ferro candente eles mesmos.
ISIS é a verdade absoluta que noutro tempo representaron os Cruzados, os colonizadores ou a Inquisición, ou hoxe o terrorismo financeiro... A verdade que o pensamento occidental se afanou por desenmascarar desde a Ilustración
ISIS é a verdade absoluta que noutro tempo representaron os Cruzados, os colonizadores ou a Inquisición, ou hoxe o terrorismo financeiro... A verdade que o pensamento occidental se afanou por desenmascarar desde a Ilustración, séculos de batalla constante que cansan ao máis valente. Non debe estrañar que, como estratexia de supervivencia, haxa persoas ou grupos que malinterpreten a violencia e a disfracen de experiencia radical, mesmo opción persoal, para refuxiarse nela como fantasía. A realidade, ese magma borroso alén dos soños e as películas, non hai quen a ature.
