Os zombies existen, claro que si. E non só coma entes de ficción na tele ou nos pesadelos incontrolados producidos polas sobredoses de licor café esas noites nas que non me controlo. Existen en realidade e andan por entre nós, ao noso carón, disfrazados de normais. Pertiño, pertiño, disimulando a súa condición de zombis con total e profesional naturalidade. Non teño a máis mínima dúbida de que son reais. E afirmo isto non porque agora estean de moda na literatura e, sobre todo, nas series de televisión. Nin sequera o afirmo porque tolease ou por friquismo, que non serían, dende logo, malos motivos para afirmar calquera cousa, visto o visto. Afírmoo porque os vexo, zombis desastrados descarados desvergoñados, cando falan pola tele nas roldas de prensa anunciando a expansión do seu imperio e a globalización da súa podredume, da súa tristura e do seu malfado.

Os zombies existen, claro que si. Existen en realidade e andan por entre nós, ao noso carón, disfrazados de normais

Tecnicamente, un zombi é un morto que revive. Leva un tempo apodrecendo así que está como que un pouco maliño de aspecto. Xa tivo días mellores. E ponnos medo porque o que lle pedimos a un morto é que non toque o carallo e que se quede morto na súa tomba, sen amolar aos que aínda andamos por aquí, cotizando para a pensión esa que non nos van deixar cobrar. Por iso, cando hai que representalos en imaxes, póñenlles a roupa medio descomposta e unhas pístulas pola face que, iso, lles pon cara indubidable de zombis...

O que me importa destacar aquí, para que se entenda o que vou dicir, é que están mortos.

Porque os zombies, a pesar de que se movan cara nós extendendo os brazos para tocarnos (véxase vídeo de Michael Jackson por se hai dúbidas), o certo é que están mortos. Nunha estraña forma da morte pero mortos están. E cunhas pintas horrorosas.
Pero mortos.

Eu digo que os que nos gobernan son zombies. Porque están mortos. Non teñen, dende logo, un aspecto lamentable de zombies parralleiros, pero están mortos. Mais ben todo o contrario. Usan traxes de Armani e viven en chalets de moito luxo separados do resto dos que, ironicamente, nos chamamos mortais.

Afirmo categoricamente que os dirixentes da Banca Mudial, da Política Global, os Señores e Señoras que toman as Grandes Decisións, en realidade, están mortos

Non pretendo facer un superficial xogo retórico. Afirmo categoricamente que os dirixentes da Banca Mudial, da Política Global, os Señores e Señoras que toman as Grandes Decisións, en realidade, están mortos. Porque o que fan, a idea do mundo que teñen, son propias de xente morta, ou viva pero morta, ou sexa, de zombis. E as decisións que toman, as medidas que botan a andar, o  mundo que deseñan, que esnaquizan, que apodrecen co seu recendo a mortos provoca morte e só morte de puro cheiro zombi de primeira clase. Actúan e levan á morte ou a unha pseudovida ou mala vida, por exemplo, a de milleiros e milleiros de nenos e nenas ao ano no mundo por causas doadas de evitar. Facer algo así, puidendo facer o contrario, é un labor de zombies, de mortos vivintes que nos queren mellor a todos mortos. Ou como cando deciden retirarlle aos velliños e velliñas os aparellos de teleasistencia. Esa decisión causa a morte. Ou cando deciden suprimir servizos de urxencias ou non substitúen médicos ou poñen de pago medicamentos indispensables para a vida e que con eses prezos ás veces se volven inasumibles.

Goberna xente sen corazón. Xente morta. Zombis

Todo iso provoca morte. A que lles gusta aos zombis que queren un mundo de zombis, de xentes con aparencia de vivos pero que non o están porque a vida que lles deixan vivir está moi lonxe do que a vida digna debería ser.

Goberna xente sen corazón.

Xente morta.

Zombis.