“Entre a nube que forma a densa poeira que se levanta da chaira non é fácil distinguir o amigo do inimigo.” (A romaría da Saínza. Mouros e Cristiáns, Delfín Caseiro).
Acontecerá unha vez máis, outra de tantas, xa verás. Unha vez máis volverán ter que aturar a súa altiveza as vellas e sufridas lousas da praza, case enmudecidas dende aquel antonte no que os reenganchados ao “eu si que sirvo” se confabularon para dislocarlle os ósos ao reloxo da consistorial. E aí permanecen tumbadas, doídas e impertérritas, mostrando unha exquisita indiferenza, mercé á inmutábel e aceirada codia que tanto as abriga, para axudarlles a espantar do seu curtido rostro o máis elemental titubeo de covardía, malia a necesaria aparencia de cadelas submisas que han de exhibir cando os ilustres e apigarados estafermos do cabido edilicio, cal recua de cobras amansadas, reptan e cacarexan oufanos e irreverentes pola tesa e escura pel das lousas da praza Maior.
Velos aí van, aparentando camiñar con firmeza, como se fosen cara a algures, revestidos pola frouxidade dos seus manteigosos alicerces, ideados para enzoufalos desa alta dose de perseverante indolencia, capaz de pexalos cunha reata que os inhabilita para conxugar tempos e proxectos distintos dos sempiternos e aburridos pluscuamperfectos. Esa reata mental que nunca lles permite aos tales das polainas decatarse da imparábel osteoporose que vai descalcificando os ósos da cidade, porque sempre andan ocupados argallando cataplasmas contra as engurras dun embigo que lle chega ata a mesma entreperna.
Ou quen sabe! Ao mellor semellante cobiza, testuda e porfiona, que aflora nos queixais deses mexericas do nabo, cando finxen que fan para non facer nada, e que alimenta o carozo da súa maciza cachola, non é máis ca unha revirada artimaña para conseguir que as ilusións e devezos da xente desprecavida aceden antes de que anoiteza.
Ou eu que sei! Talvez nada ocorra por mor da súa aparente –ou real– incapacidade senón polas alforxas acuguladas de incoherencia que arrastran ou pola ansia empedernida de azacotar e estercar un sistema tan desnortado e podrecido, que vai convertendo a demasiados servidores públicos en incondicionais devotos dunha acomodadiza parsimonia cuxa única iniciativa, para deixar constancia da súa anódina presenza, consiste en deambular tódolos días cara a ningures, xemendo e babexando como almallos colludos, que sempre acaban tusindo e trousando soliloquios desfebrados, para asustar e axotar dos arrabaldes da praza Maior aos que posúen ideas, vontades e criterios que os facultarían para tirar do carro cara á dirección que demanda e merece a paciente veciñanza.
Ah! O meu tío Lisardo pregúntase cando brillarán novamente as vellas e sufridas lousas de pedra luída, no canto de seguir dando fe de como ese antonte inmutábel, ousado, insolente e arcaico agroma cada cuadrienio para retinguir de gris escuro a faciana dunha cidade moribunda onde as pretéritas e graves doenzas van acadando un ferruxe irreversíbel, farta de agardar por un antídoto que nunca se presenta. E todo, ou case todo, por culpa da preguiza e das vinchocas mentais dos que brincan e trotan sen recato na sufrida pel das lousas da praza Maior que, se seguen aguantando, só pode ser mercé á elegancia de saber imbuírse na rexa coroza dunha enorme paciencia que nunca deixaron de profesar.
