Houbo un tempo en que o galego, igual que acontece hoxe no ensino coas matemáticas ou a física, estaba “vetado” en certos estilos musicais. A modernidade no eido da música só podía existir en dous idiomas posibles e nengún deles era o galego. Co cambio de século esa situación foise revertendo aos poucos até chegar a un ponto onde xa apenas queda terra por conquistar
Os muradáns Capital Voskov lanzaron o pasado outono o seu primeiro disco longo, unha obra que alén de conter unha manchea de clásicos instantáneos permite botar unha ollada a algunha das interesantes dinámicas musicais e sociolingüísticas que están a se dar na música galega dos últimos anos.
Houbo un tempo en que o galego, igual que acontece hoxe no ensino coas matemáticas ou a física, estaba “vetado” en certos estilos musicais. Non era, como no caso das materias de ciencias, unha decisión política lingüicida expresa e consciente. Máis ben respondía a unha situación de facto, filla do secular auto-odio por parte de pai e da abafante diglosia por parte de nai. A modernidade no eido da música só podía existir en dous idiomas posibles e nengún deles era o galego. Era así.
Co cambio de século esa situación foise revertendo aos poucos até chegar a un ponto onde xa apenas queda terra por conquistar. A Cumbia do Bótalle Caldo de Malandrómeda e o Brotar cara ao sur de Lontreira, a Salsa do Cora mollado de Hydn con Eris Mackenzie, a Bachata do Alma de Berto con Marinha, o Horrorcore do Breve Noctuario Galego de Breogán Xague, o No Wave do Xamón de Columna Vegana, o Hyperpop do Npc de Filloas, o Drum and Bass do Personajes de Grande Amore con Galician Army e Futuro Alcalde… todas simbólicas pezas que van completando e facendo así máis universal o grande quebracabezas da nova música galega.
Ficaría o indie de raigame post-punk como a quimera imposible da música galega? Que arcana maldición impedía que puidesemos gozar duns The Killers galegos?
Con todo, un dos territorios baldíos pendentes de asedio e conquista eran os ignotos dominios do revival post-punk do que bebeu boa parte da música indie de comezos de século. O tsunami que se formara naquela altura ao outro lado do Atlántico -con replicas nas Illas Británicas- chegou ás praias galegas pouco tempo despois. Interpol, The Killers, The Rapture, Editors, Franz Ferdinand ou os propios Strokes tiveron en pouco tempo un par de escintilantes reflexos na Ría de Vigo en forma dos imprescindibles -e moi esquecidos- debuts de Catpeople (Reel#1, 2006) e The Blows (Upskirts, 2008). Unha sincronía musical, esta, perfectamente esperable tendo en conta que os nosos involuntarios pioneiros do post-punk, Radio Océano, foron coetáneos dos propios Joy Division, sementeira de todo este asunto. A tradición xa estaba aí.
Unha banda de estrutura clásica perfectamente engraxada, debedora da fórmula orixinal mancuniana aínda que modelada ao estilo do revival dos 2000, facturando himnos de vocación universal sen os complexos do pasado e liderada por un frontman, Fonso, cuxo rexistro vocal de barítono, presenza física e linguaxe corporal evocaban ao mesmísimo Ian Curtis
Así e todo os anos foron pasando e o rei non daba saido do enroque. Ficaría o indie de raigame post-punk como a quimera imposible da música galega? Que arcana maldición impedía que puidesemos gozar duns The Killers galegos? Pasaron os anos, case décadas, até que un venres calquera se infiltrou no Release Radar do meu Spotify unha canción chamada Edimburgo. Que facía aquel tremendo hit na miña lista de novidades se non coñecía aos tal Voskov de nada? Amigo... a maxia das colaboracións. Coma seguidor de Cousxs, colaborador no tema, colouse coma por cousa de encantamento entre as miñas novidades unha peza que incluía todos os ingredientes polos que tanto tempo devecín: unha banda de estrutura clásica perfectamente engraxada, debedora da fórmula orixinal mancuniana aínda que modelada ao estilo do revival dos 2000, facturando himnos de vocación universal sen os complexos do pasado -esas referencias a Compostela ou á Costa da Morte no canto de Salford ou Brooklyn- e liderada por un frontman, Fonso, cuxo rexistro vocal de barítono, presenza física e linguaxe corporal evocaban ao mesmísimo Ian Curtis. Mimadriña.
Que fermoso é ver coma nestes últimos anos unha vila do tamaño de Muros se ten convertido nun dos epicentros do rock da nova música galega
“Xa estou dentro da túa trampa, xusto onde quero estar”. Tal que así. Unha soa escoita ao segundo single de adianto, Canción de amor, e xa quedabas atrapado por unha peza na que a banda ensina de golpe todas as súas cartas: indie guitarreiro escuro pero bailable cunha produción coidadísima, na liña de contemporáneos coma Viva Suecia ou León Benavente, e unha capacidade para a melodía por riba da media, asinando retrousos que piden desesperados ser coreados nun festival. É tamén o caso de 00:37, Cruz e raia e Xa improvisaremos, os outros singles potenciais dun disco homoxéneo e sen espazo para a digresión que retrata a unha banda en estado de graza, coas ideas claras e sendo perfectamente conscientes de como queren soar. Un son, por certo, pulido polo produtor Iago Blanco nos estudios Drum & Roll herculinos e responsable tamén da fórmula máxica dos últimos discos dos seus veciños The Rapants.
E falando dos rapantes... que fermoso é ver coma nestes últimos anos unha vila do tamaño de Muros se ten convertido nun dos epicentros do rock da nova música galega. Seguindo o ronsel dos xa eternos Terbutalina chegaron os divertidos rapantes e do seu propio éxito agromou Capital Voskov. Este tipo de dinámicas, xunto coa importancia dos festivais facendo de espellos onde recoñecerse -na zona de Muros téñenos tan potentes coma o Castelo Rock ou o Carrilanas- demostra a importancia de ter referentes musicais e lingüísticos interxeracionais. Unha histórica eiva, esta, a ausencia de referentes patrios en moitos estilos, da que a música galega despois destes anos de boa colleita seguramente xa non se teña que preocupar máis.
Contaban os heroes da nosa historia nunha recente entrevista que cando gravaron o disco para eles era algo asi coma unha carta de despedida a un proxecto ao que non lle vían moito futuro pero que foi pola boa acollida do álbum que renovaron os azos para seguir
“As 00:37h, o tempo está parado. Non che senta ben darlle voltas ao pasado”. Confesaba Kurt Cobain nunha entrevista hai ben de anos que sempre evitou mergullarse nas profundidades da música de Joy Division. Sabía perfectamente que era unha das referencias da que bebían boa parte das bandas da súa xeración pero tamén era moi consciente de que esa escuridade era perigosa para el. No fundo sempre debeu saber que o destino de Ian Curtis era a súa persoal profecía autocumprida, o desvío maldito no carreiro da vida que non debía coller. Por fortuna, esa escuridade non se atopa na lírica de Capital Voskov por moito que sexa o ponto de partida de todo o que os influencia no musical. Non atopamos nen chisco do simbolismo lírico dos de Manchester, asinando unhas letras que abundan no prosaico, propio da idade, oscilando entre os tópicos habituais do amor-desamor ou o desencanto xeracional. Por fortuna.
Para moitas este disco foi unha das grandes sorpresas de 2023 e agora cumpre defendelo coma se merece nos escenarios
Contaban os heroes da nosa historia nunha recente entrevista que cando gravaron o disco para eles era algo asi coma unha carta de despedida a un proxecto ao que non lle vían moito futuro pero que foi pola boa acollida do álbum que renovaron os azos para seguir. Unha historia de casualidade e talento das que reconfortan o corazón nun tempo en que cada vez hai máis carreiras musicais planificadas ao milímetro por axencias de management dende o minuto cero. E non se trabuca o sexteto na aposta, non. Para moitas este disco foi unha das grandes sorpresas de 2023 e agora cumpre defendelo coma se merece nos escenarios. Un disco, ademais, que salda unha débeda histórica cunha parte da música galega contemporánea e que estou certo será o ponto de partida para unha banda á que lle agardan grandes cousas dentro do cada vez máis policromático metaverso da nova música galega.
