É tempo de cocidos. O cocido, nesta época do ano, vólvese omnipresente. Xa non falo do clásico festival lalinense, outrora pasarela de garotas convidadas a se conxelaren sen perder o sorriso. Deixo esta vía: non vaia ser que consumados habitadores da zona emprendan contra min as accións legais (e ilegais) pertinentes. Non hei escribir tampouco desas campañas, pagadas con eses cartos públicos que parece que faltan, con porcos chafallados de cores en suposta homenaxe camp (e tan camp) ou pop art (tipo Pink Floyd) ao marrao esencial. A psicodelia porcina ten o seu aquel, pero usalos coma propaganda fide de enchentas só se explica por esa moderna paixón por disfrazar o totem telúrico e deconstruilo para afianzar a súa identidade. Prefiro non seguir por este camiño de perdición, que as amizades do gremio plástico empapélanme coma Christo.
Evito falar tamén desas obrigadas reunións familiares, irremplazables, con porco polo medio, que serven 1) para proclamar o luns seguinte que coma o cocido da casa non hai nada, coa conseguinte conclusión de que non menos de cenmil cocidos aspiran ao cocido do ano e do século; e 2) para xustificar as tardes enteiras de nirvana de grelos (ou ataraxia do touciño) en que se convirten os sábados e domingos do máis cru do cru inverno. É asunto que me ocasionou desgusto hai tempo cando pedía unhas gambas ao alliño en medio de semellante aquelarre.
Tampouco falo desas comidas de empresa, tamén obrigadas, nas que sob pretexto cocedeiro, tamén se cocen empregados e empregadas ata a longaiza final. Déixoo para guionistas de comedias de situación, algo faltos de inventiva. Tampouco teño pretensións de falar, baixo carauta ecoloxista, sobre a iconografía mítica do matarife heroico que dá boleto ao animalciño, con ese bafo, case brétema, que procede do sangue quente que enchoupa o chan e que adorna a escea coma o flou dunha película softcore dos anos setenta. Non quero perder o subministro anual de chourizos da casa, que tampouco son coma doutro mundo, pero alomenos saen gratis.
Aquí quero falar dese cocido ubicuo, que tanto está promocionado na baiuca enxebre de Teis coma na cafetería cool de Urzáiz entre pratos combinados, que tanto está para xantar dunha única sentada para un feirado nunha casa de comidas do barrio, coma de primeiro minimalista en restoráns de media estrela michelín e medio pelo. Que non o poñan para almorzar aínda (polo menos que eu saiba) é cuestión de tempo, porque semella imparable o devastador monopolio do cocido, que prende case coma arcolito nas mesas do febreiro galego. Un exilio provisional durante estas datas sería a saída máis natural (aproveitaríase incluso para evitar o entroido), pero anda a enteira península coa mesma epidemia e non é plan de ir a Francia a comer crêpes de mel e paté.
Sobre outros cocidos -ese alcume que miña nai impoñía aos homes mornos e insípidos- falarei outro día. Están demasiado recentes os sucedidos destes dous últimos fins de semana na miña memoria.
