Naquela marabilla de cinema documental que é Bowling for Colombine, de Michael Moore (pai putativo –con perdón- de programas actuais como Salvados, que aínda nos permiten ver a tele e crer en certas formas de xornalismo postas ao servizo da cidadanía), entrevistaban a Marilyn Manson, un dos músicos máis singulares e interesantes dos derradeiros vinte anos. Lembro que falaba de que cando era un adolescente se refuxiou na música porque era a única realidade que non o xulgaba, que o aceptaba tal e como é. Sentinme moi identificado con esa declaración. Na miña adolescencia a música foino todo. E agora segue a selo.
Os teóricos sociais consideraban que Xa Non Quedaba Nada máis que o modelo liberal. E carallo: acertaron... cando menos ata agora, que o sistema, tamén, está a caer soíño
A finais dos anos oitenta do século pasado (dito así semella que foi hai unha eternidade, pero é que foi hai unha eternidade), estudaba eu con paixón, na carreira de Filosofía, a todos os, daquela, chamados postmodernos. Lyotard, Lipovetski e outros que, por sorte, xa esquecín (pero velaí está a Wikipedia por se me dá –que espero que non- por volver a eles). Falaban da morte dos Grandes Relatos. Claro, estaba a caer o bloque soviético –aquela cousa que naceu morta antes de nacer- e daquela os teóricos sociais consideraban que Xa Non Quedaba Nada máis que o modelo liberal. E carallo: acertaron...cando menos ata agora, que o sistema, tamén, está a caer soíño. Non porque haxa unha forza dialéctica de antítese como lle encantaría aos marxistas (e a min); non porque haxa unha posición alternativa máis convincente (xa me gustaría) que nos fai entender que hai que ir ás barricadas, ás barricadas, aos parapetos....
Que va: isto cae porque non hai máis leite que chucharlle á teta do sistema. Morrerá por inanición. Ou de pura opulencia descontrolada
Que va: isto cae porque non hai máis leite que chucharlle á teta do sistema. Morrerá por inanición. Ou de pura opulencia descontrolada (e mira que me pon de mala uva –por non escribir hostia- cada vez que un papafilloas con cara de economista di iso de que estiven a vivir por enriba das miñas posibilidades. Podo xurarlles que eu non estiven vivindo por enriba de posibilidades ningunhas. Eu estiven vivindo. O pouco que me deixaron. E punto).
Pecho o círculo. Morreron os Grandes Relatos e, daquela, velaquí estou, un home feito e dereito, na metade da súa vida, renegando de Todos Os Ideais, a saber: da política (na que estou metido ata ese sitio que non cito por pudor pero as galiñas poñen), que semella unha loita de mediocres cun discurso que se autolexitima por repetido, canseiro e monótono; da literatura (na que estou aínda máis metido e máis ata a médula e ata o corazón, pero fartiño de comprobar como certa literatura arrasa entre as masas mentres que outros grandes esforzos, esteticamente moi poderosos, padecen do fastío e ignorancia duns lectores e lectoras que non hai e que prefiren a un Dan Brown que, eu que sei, un Celso Emilio.
En definitiva, que estou afastado de todo. Agás da música, que a Marilyn e a min nunca nos falla, sempre está con nós e nos acepta
E xa non vos conto se falamos da literatura que facemos na nosa lingua: esforzada, heroica, de altísima altura e ignorada, ignorada, ignorada a pesar da súa calidade pola meirande parte da xente deste país); renegado, incluso, do fútbol (impórtame un pemento, de Padrón, que subise o Lugo, sinto, ódienme se queren, xa imaxinarán La Roja... podo facer un verso? Vai: la roja me la trae floja); en definitiva, que estou afastado de todo. Agás da música, que a Marilyn e a min nunca nos falla, sempre está con nós e nos acepta.
A nós. Aos rariños.
