Nessas sobrelojas, salvo ao domingo pouco freqüentadas, é freqüente encontraremse tipos curiosos, caras sem interesse, uma série de apartes na vida. (Fernando Pessoa, O libro do desassossego).
Non é un dos mellores clientes. É, iso si, un dos máis asiduos, un deses que van sempre ao mesmo bar, no canto de andar de procesión por uns e por outros. O señor Raúl, amais de habitual do Café-bar Kathy, é capaz de aguantar de pé unha tarde enteira diante da barra, sen apoiarse en nada, case sen moverse.
Acude a miúdo ao “bar da Cati”, vai contra a noitiña, e resiste dentro o tempo que requiran as circunstancias. De camiño, ao pasar por diante da farmacia, comproba que leva diñeiro solto e senón entra para cambiar. En canto o avista, a Cati, sen agardar a que pida algo sérvelle un quinto de cervexa e el deposita o importe exacto no mostrador −un euro e corenta céntimos− para non ter que pasar a vergoña de recoller as voltas sen deixar propina. Sitúase pretiño do portelo da barra e, cando sae a dona a atender algunha mesa, o señor Raúl, emulando ao personaxe que interpreta Vittorio Gassman en Perfumo di donna, faise o cego, pechando os ollos para imaxinar cousas íntimas e doces entre el e Cati. E ela sábeo ben, mais disimula canto pode.
Só toma unha consumición; a non ser que o conviden, claro. Cando alguén lle di á Cati, «ponlle outro quinto ao señor Raúl», el fai un suave xesto de agradecemento coa cabeza. Mais se dá cun primo que lle diga, «póñalle algo ao señor Raúl», entón pide unha “cervexa 1906” e agradécello á vítima gabándolle a familia: «xa o teu avó era unha persoa do melloriño que coñecín», aínda que nunca o vira.
A semana pasada, despois de a Xunta ampliar o horario da hostalaría, aí cantra as oito, entraron tres mozos do barrio e tomaron varias rondas, sen teren a delicadeza de convidar ao señor Raúl. Ao marchar, dous non dixeron nada, mais un despediuse.
−Ata logo, señor Raúl. Páseo ben!
−Deixades ben con que, me cago na vosa estampa!
O fulano, pondo cara de poucos amigos, volteouse e, ao velo vir, o señor Raúl apurou o paso cara a el. Os que ían canda o tipo agarrárono ben agarrado e Fariñas botoulle a man ao outro mentres lle avivaba a memoria: «Quieto aí, señor Raúl! Non se decata que sumamos cinco en total, eles son tres e, se eu non son de ningún bando, cantos son vostedes!? Sempre foi un home de lei, ho! E, como se acerque demasiado, amais de non cumprir a distancia regulamentaria, nin vostede nin eles teñen pinta de estar vacinados. Así que, xa me entende». Finalmente non chegou a auga ao río, os mozos marcharon e Fariñas despediuse, mentres o señor Raúl, papexando, presumía diante de Cati: «se Fariñas e a merda da lei non se metesen no medio, eses mequetrefes ían saber quen son eu, me cago na súa maldita estampa».
[O meu tío Lisardo esta farto de atoparse con esta caste de conichos que, amais de non pagar nunca un vaso, van pola vida de fantoches armando camorra sen maior necesidade].
