«En las horas de escabio y amarguras / me pregunto si fue cierto tu cariño / y aunque busco en el embrage no hay ninguna / que como vos me quiera como un niño...»  (Les Luthiers, Pieza en forma de tango)

Hai unha caste de paxaros, dotados de plumaxe agrisada e pico longo, que polo feito de aniñar nas silveiras madrileñas xa se cren imbuídos polo omnipotente xarope emanado do Manzanares. Se saen vivos do moquete, claro

Hai unha caste de paxaros, dotados de plumaxe agrisada e pico longo, que polo feito de aniñar nas silveiras madrileñas xa se cren imbuídos polo omnipotente xarope emanado do Manzanares, capaz de catapultalos contra a estatua da Cibeles para, decontado, autoproclamarse Elite Suprema Do Estado Español. Se saen vivos do moquete, claro. O paso seguinte consiste en pensar que a periferia sempre danza arredor deles, digan o que digan e fagan o que lle pase por debaixo do arco de trunfo. Semellante macana, por desgraza, acontece a diario en tódolos ámbitos. Pasa na cultura, na gastronomía, no deporte... no sursum corda. E pasa, especialmente na política. 

A excelencia do entroido por antonomasia –o entroido de Xinzo– nunca poderá ser emulado por uns xogadores de brisca, que ousan matar o as de trunfo coa sota de bastos. E iso pásalle a moitos en canto atravesan o Padornelo

Hai cousa dunha semana, un grupo de comediantes do partido de Pablo Casado, seguindo artes e mañas dos seus antepasados capitalinos, pensaron que podían converter o chotis madrileño en carnaval, convencidos de que, ao aparecer máis na televisión, mesmo serían quen de superar o entroido de Xinzo. Vaia tropa, maldita ignorancia! So a eses vendedores de quincalla se lle ocorre confundir o carnaval co entroido. 

Menos mal que lles queda o dos Peares! Aínda así, cómpre non terxiversar. A elegancia das pantallas, o estilo, a orixinalidade, a diversidade, a espontaneidade, a largueza do ciclo, a policromía, ... en fin, a excelencia do entroido por antonomasia –o entroido de Xinzo– nunca poderá ser emulado por uns xogadores de brisca, que ousan matar o as de trunfo coa sota de bastos. E iso pásalle a moitos en canto atravesan o Padornelo.

O único que o sabía todo era Feijoo. Levaba no peto a partida de defunción do morto

Estes voadores madrileños, faltóns e iconoclastas, transfigurados en personaxes esperpénticos, medran e enguedéllanse entre as páxinas de Luces de Bohemia de Valle-Inclán. Mentres, un actor secundario, apelidado Carromero, disfrazado de don Latino de Hispalis, emula ao torpe Alberto Casero e, por mandato de don Teodoro e don Almeida, organiza o velorio da revirada Isabel. Pensan que son os máis listos da clase, pero non se decatan quen é o defunto, ata que 3000 pecadores inconfesos acoden, sen pudor, ao funeral de Pablo Max Estrella (o protagonista da obra de Valle-Inclán). Coitados! O único que o sabía todo era Feijoo. Levaba no peto a partida de defunción do morto. 

[O meu tío Lisardo agarda impaciente por coñecer a resposta da pregunta que deixou no aire a presidente Madrileña o pasado xoves: que lle botarían a Casado na bebida?]