A finais da década dos setenta do século pasado, cando se aprobou a sacrosanta constitución que nos vai levar por decreto dun rei Borbón a outro, quen lles fala vestía pantalón curto, e miraba todos os días, na parede frontal do colexio Sagrado Corazón de Lalín, dous retratos que escoltaban un tétrico crucifixo: o primeiro, o de Francisco Franco, caudillo de España; o segundo, o de Juan Carlos I, monarca aínda en período de prácticas. Por suposto, aquelas efixies de uniforme militar non significaban absolutamente nada desde unha perspectiva infantil, pois para nós, nenos que merendaban pan da Morena cunha onza de chocolate, resultaban moito máis verídicos dous personaxes de nomes exóticos: Mazinguer Zeta e Orzowei, reis absolutos das sobremesas en branco e negro.
Arredor daquel pacto político da Transición, os nosos maiores foron edificando un relato mítico, construído desde as altas esferas do poder económico e mediático, e que converteu a El-Rei nunha especie de figura intocable
Xa van alá máis de trinta anos desde os retratos da escola e das series de debuxos do sábado pola tarde. A nosa xeración foi pasando, nun suspiro, da mascota de Naranjito á de Cobi, do 12-1 a Malta con gol de Señor ás medallas de ouro de Barcelona 92 (y que apuesto el príncipe Felipe con la rojigualda!), da bruxa Avería e os electroduendes ao espírito punk de Siniestro Total. Arredor daquel pacto político da Transición, os nosos maiores foron edificando un relato mítico, construído desde as altas esferas do poder económico e mediático, e que converteu a El-Rei nunha especie de figura intocable, elevado aos altares como unha especie de anxo protector da democracia, un símbolo que merecía trato de privilexio, non só por razóns de sangue, senón tamén de Estado.
En cuestións de acatamento á monarquía, tanto tiña Xan como Pericán, conservadores ou progresistas, Suárez ou Felipe, dereita ou esquerda, Aznar ou Zapatero, ABC ou El País
En cuestións de acatamento á monarquía, tanto tiña Xan como Pericán, conservadores ou progresistas, Suárez ou Felipe, dereita ou esquerda, Aznar ou Zapatero, ABC ou El País: a familia real era protagonista, un ano si e outro tamén, dun conto de fadas narrado por episodios nas portadas da revista Hola, cun estilismo en tecnicolor que combinaba a Walt Disney e Corín Tellado. E na elaboración dese relato marabilloso houbo, por suposto, pan e circo para as masas: unha exhibición de ágapes e recepcións oficiais, con discurso entrañable en Noiteboa, antes da cea familiar, e vacacións de luxo no palacio de Marivent, durante aqueles idílicos agostos da aristocracia. Todo, por suposto, al servicio de los españoles.
Logo, foron chegando unha sucesión de sorrisos e noivados, de vodas católicas e catódicas, e, na novela por entregas da monarquía, tomaron protagonismo curiosos personaxes con nomes non menos rechamantes que os de Mazinguer Zeta ou Orzowei: Jaime de Marichalar, Iñaki Urdangarín, Letizia Ortiz... (con zeta de El Zorro). Xenros e netas, iates e olimpíadas, ocio e negocio, vestidos de gala para ocultaren os trapos sucios. E de sorpresa definitiva, unha princesa sen zapato de cristal, divorciada e, se cadra, atea.
Algúns daqueles cativos dos setenta atrevémonos a ter crianzas. Eles e elas tamén devoran imaxes, no móbil, no ordenador, na tablet. E a Transición converteuse nun episodio de ficción que edulcoran todos os xoves en Cuéntame
Ímonos facendo vellos. Avoas e avós van morrendo nas residencias, lonxe da aldea. Cáenos o pelo, médranos a tripa, os móbiles fixéronse intelixentes, as redes sociais cospen milleiros de comentarios por segundo. Votamos xa unha chea de veces. Con entusiasmo e con desencanto. Con ilusión e con escepticismo. En branco, pero tamén en negro (por mor do Prestige). Soportamos gobernos regulares, malos e peores. Todo para que neste século XXI nos goberne desde Berlín Ánxela Merkel, emperatriz do euro.
Algúns daqueles cativos dos setenta atrevémonos a ter crianzas. Eles e elas tamén devoran imaxes, no móbil, no ordenador, na tablet. Xa non hai películas en branco e negro nas pantallas. E a Transición converteuse nun episodio de ficción que edulcoran todos os xoves en Cuéntame, para que valoremos que, a pesar de non comeren perdices, Antonio Alcántara e Mercedes foron quen de saír cun sorriso oficial na foto de familia. Pero sempre cun Borbón pousado no trono do Palacio Real, a soñar con safaris en África e loiras afectuosas nun resort de luxo.
Mais non hai de que se preocupar, a sucesión está blindada polos partidos do Réxime: nas próximas semanas, entre fastos e ditirambos, don Felipe será coronado rei de España, con todo o peso da lei ao seu favor. E moitos de nós sentiremos, con carraxe e impotencia, que, nesta democracia de cartón-pedra, nunca nos van dar opción a ser auténticos protagonistas, pois estamos condenados a seguir figurando como extras que cruzan fugaces polo fondo da pantalla, unha vez cada catro anos, para logo ser expulsados dos libros de Historia.
Así experimentamos a política oficial en pleno século XXI: como actores e actrices encerrados na rodaxe dun episodio infinito de teleserie, a agardar que os guionistas nos deixen participar nalgunha escena secundaria
E así experimentamos a política oficial en pleno século XXI: como actores e actrices encerrados na rodaxe dun episodio infinito de teleserie, a agardar que os guionistas nos deixen participar nalgunha escena secundaria, se eles, nun cuarto escuro, o consideran oportuno.
E, mentres, don Felipe, impecable e impoluto, vai ser o único cidadán daquela xeración dos setenta que consiga un contrato indefinido de por vida, con dietas de manutención e coche oficial, ata que Leonor, princesa de Asturias, estea preparada para sucedelo, dentro de moitos moitos anos, se Deus quere e o PSOE tamén.
Mais esa historia, se chega a acontecer, xa merece outra temporada completa de Cuéntame.
