O can raña na porta. Toca baixar. Dende hai unhas semanas, as sensacións que martelan a miña mente ao ouvir a súa demanda son totalmente diferentes. O que antes era rutina agora é unha sorte de condición de semiliberdade remexida co medo de que fóra esté o inimigo invisible. Son consciente de que o contexto no que habitamos ámbolos dous non é o mellor e que o ‘paseo’ debe ser o máis curto posible e co menor risco así que collo mascarilla que tiña do ano pasado -espero que ainda sirva- e algo de folgos -parece que saír impresiona- e baixo á rúa.
Hai unha cousa que teño visto día sí, día tamén, dende o 13 de marzo de 2020 cando se decretou o confinamento e todos comprendimos que a situación era seria: xente cuspindo na rúa. Bueno, compre un matiz: homes cuspindo na rúa
Abro a porta do edificio tentando tocar o mínimo posible e estricando o cóbado para despois doblalo, sen saber cal é a mellor posición neste novo mundo de normas recén chegadas. Sí sei que non debería tocar o pasamáns nin o tirador e que podo saír o xusto para que o can faga as súas necesidades. Así que, con esto nos miolos, cruzo o limiar que nos separa do mundo exterior e miro, con ollos novos. Vexo xente con guantes, outra con mascarilla, algúns con bufandas e panos, outros se nada e case todos/as gardando as distancias. Pero hai unha cousa que teño visto día sí, día tamén, dende o 13 de marzo de 2020 cando se decretou o confinamento e todos comprendimos que a situación era seria: xente cuspindo na rúa. Bueno, compre un matiz: homes cuspindo na rúa.
O día seguinte, 14 de marzo, volvo baixar. Cruzo a Ronda de Outeiro e ao lonxe atisbo un señor duns 60 e pico, con camisa de cadros e chaqueta. Camiña rápido e cuspe mentres avanza pola beirarrúa de enfrente, sen mirar nin parar nin amosar na cara a mínima dúbida de se podería. Algo que nunca puido facer en realidade - non está penado por igual en tódolos lugares mais dende 2018 está recollido nas ordeanzas municipais da Coruña e moitas outras cidades-, entendíuno como o dereito cando era un privilexio de xénero en contra la lei e mentres todos/as calamos tras o ‘sempre se fixo’. E nin tan sequera nunha pandemia pensa que debería mudar algo que sí, non só é desagrabable senón perigoso. Quedo parada. Miles de infectados no telexornal, nos xornais, nas redes sociais… pero él bota para fóra o que ten dentro nun espazo transitado por decenas de persoas. E se o piso e o levo á casa? Engado a limpeza das suelas no protocolo de desinfección da vivenda.
Día tres. Repetimos a saída polo portal, o coidado e os atavíos cando cruza frente a nós outro home. Desta vez ven traxeado e camiña aprisa mentres morde un sandwich. Pasa ao noso lado e cuspe a 1 metro de nós. Aquí xa non calo e a miña voz sae de debaixo da mascarilla para decirlle algo que, según o pronuncio, soa a ficción: “Estamos nunha emerxencia sanitaria e pode contaxiar. Por favor, non cuspa”. O tipo evita a mirada e marcha axiña.
Día catro. Dous rapaces ao estilo koruño pasean (sí, pasean) xuntos (sí, ao lado) mentres rín ameazantes ao outro lado da rúa. Unha muller camiña preto deles mentres berran ‘Coidado que teño o virus’. Escachan coa risa, un colle aire e cuspe ao chan. Penso en decir algo. Dame medo.
Día cinco. Baixo, poño, abro portal, saio. De frente, un home carraspea no máis profundo da gorxa, colle aire e impulso e… “Pare! Que estamos en crise sanitaria, por Dios, non cuspa!”- digo deixando atrás o ton pedagóxico que me propuxera horas atrás.
Coma pasa con tantas outras cousas, os do manspitting son fillos sans do patriarcado, privilexiados dunha cultura que comprende os seus privilexios coma dereitos, mesmo se estes atentan na vía pública contra a seguridade dos demáis
E así o día seis, o sete, o oito… Dende o mesmo 13 de marzo, podo dicir que, salvo dous afortunadas xornadas, tódalas baixadas acabaron igual: Un home cuspe, eu lle ‘explico’ que non debe facer iso, que iso que fai pode contaxiar a outra persoa, que isto é unha emerxencia sanitaria e que como tal todos somos potenciais portadores ata que se demostre o contrario. Pero, case a diario, sigo atopando a mirada de quen non quere escoitar e, con fortuna, nalgunhas ocasións engaden un chisco de vergoña e arrepentimento.
Non, non son tolos que buscan a ruína dos veciños. Coma pasa con tantas outras cousas, os do manspitting son fillos sans do patriarcado, privilexiados dunha cultura que comprende os seus privilexios coma dereitos, mesmo se estes atentan na vía pública contra a seguridade dos demáis. Todos/as temos que deconstruir e revisar moitas cousas e seica esta crise obrigue a revisar primeiro actos incívicos e perigosos coma este.
Porque cada vez que un home cuspe na beirarrá, sinto como se nos cuspira a todos na face. Como se cuspiran ao esforzo común ou nos crebaran a tea protectora que separa o noso nariz e boca do risco. Como se non comprenderá aínda que somos unha cadea que se quebra en calqueira eslabón que falle e que todos e todas temos os mesmos dereitos e obrigas, que todos/as contaxiamos e podemos ser contaxiados, que todos/as somos problema e solución. Pero ese xesto, pequeno e sen importancia para moitos, fai que me replantexe que as normas van (deben) mudar neste novo mundo post-COVID e ogallá sexan as que melloren o mundo.
Cada vez que un home cuspe na beirarrá, sinto como se nos cuspira a todos na face
Ainda que o imaxe diaria tristemente faime reflexionar sobre se realmente estamos todos xuntos nisto ou se, coma sempre, están os que se cren que non vai con eles e que van seguir ‘como sempre se fixo’.
Deixo voar o pensamento e mergúllome na enorme cantidade de contidos audiovisuais que buscan facernos esquencer da realidade e agocharnos na risa. E agocho alí, a terceira web á dereita, entre unha canción antiga e un verso novo. E durmo, esperando que estas verbas chegen aos cuspidores, aos homes de privilexios, e conciencien de que a cadea da que forman parte pide que sexan un eslabón máis. Polo ben de todos.
