O último funeral de Estado, pola morte de Suárez, foi oficiado por un político franquista. Político pois Rouco Varela non lles falou aos seus fieis senón a España, e invocou a Guerra Civil como ameaza para que Catalunya se dea por vencida.
España como sociedade, España como nación e España como Estado están a vivir unha crise profunda e virá inevitablemente unha reforma do que existe
España como sociedade, España como nación e España como Estado están a vivir unha crise profunda e virá inevitablemente unha reforma do que existe. Os poderes en xogo xa están a actuar, por unha banda blindando a coroa e, por outro, pechando filas fronte a Catalunya, como mostran os medios de comunicación españois. Se non é o Goberno é Botín ou é Rouco. Debemos ser moi conscientes diso pois todos estamos implicados e teremos que ter unha opinión.
As respostas sociais a esas políticas, desgraciadamente, non chegan a ter a forza de parar nin sequera os sucesivos golpes do Goberno á sociedade
A crise económica tivo graves consecuencias nas vidas da maior parte das persoas pero é a política da dereita a que conduce a unha quebra dos pactos sociais. Os recortes na cobertura pública van acompañados do roubo do cortado e como iso faise obscenamente en público, tal prepotencia produce humillación e desesperación impotente. Pero as respostas sociais a esas políticas, desgraciadamente, non chegan a ter a forza de parar nin sequera os sucesivos golpes do Goberno á sociedade. Pero tampouco as protestas contra o recorte de liberdades e a deriva autoritaria do Estado son capaces por si mesmas de cuestionar esa política.
O que está a expor unha crise do Estado tal como está configurado son dúas cuestións, por unha banda, a nudez da Coroa, que é vista con gran distancia, cando non hostilidade, por un número crecente de cidadáns, especialmente en Euskadi e Catalunya (o monarca sabe que o peor público dunha Copa do Rei é o de Bilbao e Barcelona). E, por outra banda, que a sociedade catalá vén tendo desde hai uns anos un debate aberto e expresou con moita claridade que quere poder votar para decidir o seu futuro como país.
Para comprender até que punto o debate que vive a sociedade catalá é democrático convén lembrar que aproximadamente entre o setenta e o oitenta por cento dos enquisados está a favor de poder celebrar un referendo ou unha consulta
Rouco é franquista e brutal pero non parvo. A cuestión nacional é o que está inmediatamente sobre a mesa, e as decisións que tomen os políticos vannos implicar a todos.
Para comprender até que punto o debate que vive a sociedade catalá é democrático convén lembrar que aproximadamente entre o setenta e o oitenta por cento dos enquisados está a favor de poder celebrar un referendo ou unha consulta. Pero é aínda máis significativo o dato de que o 87,3% aceptaría o resultado da votación. É dicir existe tal vontade de convivencia entre os cataláns, tal conciencia e sentir que forman un mesmo país que só un de cada dez enquisados se exclúe do acordo. Ese tanto por cento de persoas que non é partidaria da consulta e con todo aceptaría o seu resultado é o que marca a diferenza dun país cunha envexable calidade democrática.
Podemos comparar esas actitudes coas que ofrecen a inmensa maioría dos medios de comunicación españois. Ou, francamente, podemos abrir os oídos e mirar aos lados e comprobar como o máis característico da cultura civil española é a imposibilidade de discutir sobre ese asunto sen bramar, insultar e ameazar co Exército. Pero ese é outro tema.
O significado hoxe día da palabra nación é discutible, pero constatamos que os cataláns xa existen no mundo e na historia por eles mesmos
É evidente que a sociedade catalá é máis que un espazo lingüístico e cultural, é un proxecto cívico común e un suxeito político soberano. Con independencia do que digamos calquera ou o que diga o Estado español, está claro que a sociedade catalá se considera a si mesma unha nación. O significado hoxe día da palabra nación é discutible, pero constatamos que os cataláns xa existen no mundo e na historia por eles mesmos, iso é unha realidade pois a ideoloxía é unha das realidades máis potentes. O único que lles impide existir como o que comunmente se chama nación é que o Estado español llo nega. Ten dereito a facelo? É xusto e democrático? Ou, dito doutro xeito, temos dereito a facelo e actuamos así con xustiza e democraticamente? Eu digo que non. Ninguén ten dereito a manter sometido pola forza a un país, como din ser masivamente os cataláns.
Se a dereita nacionalista española consegue que a súa postura sexa aceptada pola maior parte da poboación que vivimos fóra de Euskadi e Catalunya entón si que se consumou a ruptura nacional de España
Sería España contra Catalunya. Se a dereita nacionalista española consegue que a súa postura sexa aceptada pola maior parte da poboación que vivimos fóra de Euskadi e Catalunya entón si que se consumou a ruptura nacional de España, serían dúas nacións enfrontadas sen posibilidade de pactos. España contra Catalunya.
Sería o Estado contra Catalunya. O PP pretende que o Congreso vote contra a vontade explícita da sociedade catalá. Se o PSOE abraza o PP nesa manobra xa non sería o Goberno dun partido con maioría absoluta senón os dous grandes partidos estatais que definen os límites do réxime político español. Sería o estado español contra Catalunya.
O PSOE non tería por que apoiar agora as consecuencias desas irresponsabilidades, pero neste momento é un partido do que podemos esperar calquera cousa
Non foi o PSOE quen recolleu firmas contra Catalunya, tampouco foi precisamente quen recorreu o Estatuto ao Constitucional. Non tería por que apoiar agora as consecuencias desas irresponsabilidades, pero neste momento é un partido do que podemos esperar calquera cousa. Mesmo o suicidio político.
No caso de que o Estado español se situase contra a vontade de Catalunya, que camiños lles quedarían aos cataláns se non queren suicidarse como cidadáns? Alguén terá que facerse esa pregunta.
A sociedade catalá necesita e vai necesitar nos próximos tempos que quen, sen ser cataláns, vivimos en España e desexamos verdadeiramente vivir en democracia e liberdade apoiemos a súa demanda. Ou seremos cómplices por asentimento duns políticos ignorantes, cegos e tolos. Tan ignorantes como para descoñecer a sociedade catalá, tan cegos como para non ver que non é un capricho de políticos aventureiros, senón unha demanda firmemente asentada en toda esa sociedade e tan tolos como para estar instalados na idea de que, se é necesario, sacarán os tanques nas cidades e deterase aos dirixentes dun país. É un soño delirante en Europa, non? Con todo, esa fantasía violenta é alimentada día a día desde medios de comunicación españois.
A ideoloxía franquista, como toda ideoloxía totalitaria, actúa sobre a sociedade dividindo, como entendía Carl Schmitt, entre amigos e inimigos, delimita por forza dous campos ideolóxicos e, que ninguén esqueza que unha parte clave da defensa da democracia en España foi, é e será o recoñecemento da diversidade nacional. Situarse contra Catalunya hoxe é pechar filas coa dereita nacionalista española e configurar unha España definitivamente non democrática.
A cidadanía catalá exponnos a todos un dilema democrático, e como tal dilema hai que escoller. Fannos un favor a todos, xa é hora de falar do que é verdadeiramente a democracia e a liberdade
E defender Catalunya é defender a democracia e a liberdade. Por eles e polos demais ogallá o Goberno se vexa forzado a cambiar de actitude e, tras a sentenza do Constitucional, se abra a un diálogo político e legal que permita a consulta. Se non é así, parece o previsible, desexámoslle o mellor aos cataláns e entendemos que temos o deber de apoialos do modo que poidamos.
A cidadanía catalá exponnos a todos un dilema democrático, e como tal dilema hai que escoller. Fannos un favor a todos, xa é hora de falar do que é verdadeiramente a democracia e a liberdade. Sen medo.
