Sei que teño sona de ser home de poucas palabras, ademais de outras “poucas” cousas mais que non veñen ao caso agora. Na intimidade son algo mais badueiro (e incluso falo en varias linguas, como lle pasaba ao ex-presidente Aznar), pero como vexa no auditorio mais de seis ollos mirándome, aló vai todo o encanto da princesa. E a cousa ven de vello. Lembro que xa de cativo vivía angustiado os domingos que me tocaba ler a palabra de Deus na catedral de Cadrón, perante toda a veciñanza e sen micrófono: o suor frío nas mans, o aire que faltaba, e o punto e seguido da frase que non daba chegado. Cousa do medo escénico, que diría o filósofo existencialista Jorge Valdano.

Nunca sentín esta escaseza verbal -ou abundancia de silencios- coma unha eiva importante; mais ben todo o contrario, facía que parecera mais listo do que en realidade era

Con todo, nunca sentín esta escaseza verbal -ou abundancia de silencios- coma unha eiva importante; mais ben todo o contrario, facía que parecera mais listo do que en realidade era. Debe ser que a xente pouco lareta crea tales expectativas no interlocutor, que cando por fin arranca a falar, xa pode dicir a nimiedade mais nimia que vai ser recibida coma conclusión derradeira e irrebatible. A min tenme pasado, xúrovolo. Lembro estar nunha xuntanza de empresarios e executivos do sector téxtil, e logo de dúas ou tres horas sen dicir nada (o mais seguro é que non tivera ningunha achega que comunicar), erguía a man e soltaba “Haberá que ir pensando en xantar”. “Este Sucasas fala pouco, pero cando o fai senta cátedra”, escoitei mais dunha vez. Pois ben, e como din que a función fai o órgano, de tanto escoitar e tan pouco falar, co paso dos anos foime minguando a lingua e medrando as orellas.

Pero coa política topamos, amigo Sancho! O reino da palabra falada. E berrada, moitas das veces. Como raios fun caer na política activa! Consciente das miñas carencias, eu sabía que había profesións que me estaban vedadas. Por exemplo, eu nunca daría un bo axente comercial, nin sobreviviría coma feirante de tómbola nin tería audiencia ningunha coma speakcorner en Hyde Park. Cadaquén para o que vale. Xa que logo, como demos fun abeirar na política? Non sei, se cadra foron os ideais que me cegaron e turraron de min; tamén pode ser que eu pensara que a política era outra cousa ... Non sei. Ademais, non valendo para político de primeira liña, sempre podía poñerme detrás na foto e asesorar polo baixiño aos principais, cando mo pediran e se é que mo pedían. “Señor Conselleiro, haberá que ir pensando en xantar”, borboriñaría eu na orella excelentísima.

Xa que logo, como demos fun abeirar na política? Non sei, se cadra foron os ideais que me cegaron e turraron de min; tamén pode ser que eu pensara que a política era outra cousa ... Non sei

Fose como fose, o caso é que aquí estamos. E Xosé Crespo, o meu alcalde-presidente, sábeo ben. Poida que non saiba calcular un límite infinitesimal nin teña oído falar da praxeoloxía misiana, pero nin falta que lle fai; sabe o que ten que saber, e no inferno da prédica política pápame dun bocado. Hai xa uns meses, nun Pleno da Corporación (Dermoestética, case se me escapa), o meu compañeiro de partido ausentárase e tocoume asumir a portavocía. O meu grupo tiña presentadas dúas mocións e na súa defensa, preparei e memoricei dúas ou tres frases para cada unha delas.

Xúrovos que tiña pensado dicilas, e se facía falta ler polo papel, pois lía e xa estaba.  Era o menos que podía facer e tampouco era tanto. Pero o alcalde Crespo, que me coñece ben, vai e dime: “Sucasas, xa sabemos que ti non es moito de falar ... se queres deixamos as dúas mocións para o vindeiro Pleno e xa as defende o teu compañeiro ... Paréceche?” Que cabrón! El si que sabe como tratar a unha dama! Desarmoume. Que queredes ... é coma se che poñen diante un prato de lentellas, que non che gustan nada, e vai e dinche que as podes cambiar por outra cousa, se queres. Vós comeriádelas? Eu non, e por iso lle dixen ao alcalde que me parecía ben deixar as mocións para outra hora mais aquelada.

Pero as habelencias políticas do alcalde Crespo non coñecen límite. No último Pleno, o de Xaneiro, no que volvía eu estar coma portavoz do meu grupo, sorprendeume con outra artimaña de político hábil e cheo de recursos. Cambioume o nome de pila e cedíame a quenda de falar deste xeito: “Alfonso Sucasas, ten a palabra ...” Así unha e outra vez. Mecaghonomundo! Por que me chamaba Alfonso? Sería a mantenta ou escaparíaselle?

Cambioume o nome de pila e cedíame a quenda de falar deste xeito: “Alfonso Sucasas, ten a palabra ...” Así unha e outra vez. Mecaghonomundo! Por que me chamaba Alfonso?

Pretendía facerme de menos, comparándome co gran pintor, veciño e amigo seu? Ou só se trataba dun inocente lapso da súa mente inqueda e dispersa? Polo si ou polo non, o caso é que eu facíalle acenos de que non tiña nada que dicir. Cando despois o Partido me chamou a capítulo para que defendera o meu crónico e desesperante silencio, eu argumenteilles que non as tiña todas comigo, que aínda que o alcalde miraba cara min, como me chamaba Alfonso eu tiña medo que o tal Alfonso andara por alí, se cadra agochado debaixo dalgunha mesa, e botara a falar en calquera momento...

Para os incrédulos e desconfiados que me tedes por troleiro impenitente, aquí vos deixo as testemuñas de que é certo o que veño de contar.