Aínda a máis velocidade que aquela xa supersónica que permitiu aprobar a "lei mordaza" e substituíu o poder xudicial pola discrecionalidade gubernativa que ampara impor multas de entre 600 e 30.000 euros por protestar contra un desafiuzamento, a maioría popular retirou unha proposta que pretendía proscribir esa estafa legal chamada "cláusulas solo".
Segundo informa a Cadena Ser, o texto, presentado por un "erro administrativo", propuña modificar a lei de 2013 que melloraba moi levemente a protección aos debedores hipotecarios. O "erro administrativo" popular recoñecía a desprotección dos afectados e a posición dominante das entidades financeiras que lles permite unha relación asimétrica e obrigar ao consumidor a "adherirse ao contrato, aínda cando algunha das súas cláusulas poida ser abusiva".
O "erro administrativo" popular derrogaba as cláusulas desde xa, aínda que sen carácter retroactivo, deixando no limbo a cuestión da devolución do diñeiro cobrado de maneira manifestamente abusiva e inmoral pola banca.
A proposta rexistrouse o 3 de febreiro e retirouse a día seguinte. Máis de catro millóns de familias deberán seguir abonando as súas cláusulas solo a vontade do seu banco e os custos de acudir á Xustiza para que lles sexan anuladas.
Nada ilustra mellor a harmoniosa cooperación entre banca e goberno que as políticas de vivenda. Nada exemplifica con tanta exactitude como se ha ir transformando o noso réxime democrático nun réxime cada vez máis plutocrático, en mans dos propietarios da riqueza e manexado por plutócratas que traballan alternativamente no público e o privado sen outra prioridade que servir a eses propietarios.
Primeiro financiouse o negocio hipotecario da banca espremendo ao seu favor a política fiscal. Agora España converteuse no país dos 100 desafiuzamentos diarios. A UE ditaminou repetidamente que a nosa lei hipotecaria contravén a regulación comunitaria porque deixa indefenso ao debedor fronte a un omnipotente acredor. Nin o goberno de Zapatero, nin o goberno de Rajoy propuxéronse nunca acabar con esa ilegalidade de dubidosa constitucionalidade.
A única razón capaz de explicar tal unanimidade reside en que, de reformularse a lei hipotecaria, a banca debería anotar como hipotecas dubidosas créditos que agora cuantifica nos seus balances como seguros.
A pesar de dedicar máis de 225.000 millóns a previsións e coberturas de risco entre 2008 e 2013, a pesar das importantes axudas públicas indirectas recibidas, os cinco grandes da banca deben purgar aínda máis de 100.000 millóns de euros en créditos inmobiliarios. Deses 100.000 millóns o 55% considérase dubidosos ou en risco de falta de pagamento. A mal chamada banca "privada" española só ten cuberta a cuarta parte.
Se a lexislación hipotecaria se reformase como manda Europa para equilibrar a relación entre banca e clientes hipotecados, o castelo que garda a aparente solvencia da banca "privada" española pareceríase demasiado a un feito con naipes. Máis vale rezar para que nos pille confesados.
