Levamos xa tres semanas illados que, se me descoido, parecen nove meses. Un débil raio de sol debuxa sobre A Coruña a caricatura dunha cidade morta. Conservar a calma nestas situacións é un imperativo ético, deterse mentres que os nosos impulsos queren seguir de largo co mundo polos pes.
Lémbrome das clases de primaria cando a única distracción nas longas e aburridas horas de matemáticas era contemplar como ía medrando un garavanzo asentado entre algodóns mollados, nun vaso de plástico branco dos que gardaba mamá da última vez que foramos a celebrar un aniversario á praia, e colocado milimétricamente para que o abrazaran agarimosamente os raios do sol. Nun par de semanas a planta acadaba o tamaño dun lapis que pasara xa por un par de conversas a carón da papeleira. Porén, había algunhas plantas que, debido ás reducidas dimensións da fiestra, quedaban uns centímetros mais aló do perímetro onde o sol repousaba con delicadeza durante toda a mañá. As plantas que medraban somerxidas na sombra non levaban a atención da mestra e eran obxecto de numerosos delitos infantís como o arranque das follas mais escuras. Paréceme un análise acertado da realidade social se o extrapolamos ao mundo dos maiores que tamén foron nenos.
Saír á ventá a que o aire sacuda as ideas que fican convulsas na nosa testa, un par de minutos antes de que o frío nos obrigue a pechar, tornase fascinante. Por iso as oito da tarde é un dos momentos mais entretidos do día para aqueles que non temos nin xardín, nin terraza, nin un pequeno balcón onde ver crecer as plantas. Veciños que xamais vira, nin mentres tendía a roupa no patio interior, aplauden cada día por todas aquelas persoas que loitan contra o virus dende o seu posto de traballo. “Resistiré” do Dúo Dinámico xa é coñecida tanto polos que a bailaban aquelas noites de verán do 88 coma polos nacidos despois da época dourada do pop español. No meu barrio interpretan a peza con percusións variadas feitas a partir do son de pratos ou reladores de queixo apaleados con cubertos. Alívianos sentir o afecto das persoas e saber que eles, ao igual que nos, aprenderon estes días a contar as horas.
E igual a sensación de irrealidade que notamos ao ver esta imaxe é porque por fin estanos pasando algo a todos xuntos e ao mesmo tempo, aínda que fisicamente esteamos separados. Todos infectando a todos e, a súa vez, todos protexendo a todos. A xente renuncia a súa posición de consumidores, polo menos no exterior, para tornarse cidadáns responsables do resto. Saberemos aproveitalo?
Ás oito da tarde déixase de ver o telexornal e sáese á ventá, nunha estraña simbiose entre a protesta e a celebración. Mais da metade do gasto presupostario en sanidade está destinado ao persoal que, ante unha situación desta magnitude, quédase corto. Todos eles forman a primeira liña de defensa contra o COVID-19 e denuncian non contar co equipamento necesario para manter contacto con pacientes. Só espero que a próxima vez que os traballadores da sanidade pública se poñan en folga reclamando mais medios, recordemos toda a admiración que desbordamos agora e materializamos en forma de aplausos. Vólveseme á testa o recordo da primaria; aínda que o garavanzo sexa dunha calidade superflua, válese de factores externos para que medre en condicións.
