Hai uns anos aventurabamos a fin deste réxime político, pero esta semana rebentou. Están a ocorrer dúas cousas, o enfrontamento total e frontal do estado coas institucións catalás, Parlament e Generalitat, por unha banda, e os resultados da enquisa do CIS, polo outro.
Están a ocorrer dúas cousas, o enfrontamento total e frontal do estado coas institucións catalás, Parlament e Generalitat, por unha banda, e os resultados da enquisa do CIS, polo outro
A enquisa do CIS roldaba desde hai días pero tardaba en facerse pública, parecía ser unha ameaza no aire para algúns. Non estraña que o Goberno do PP compartise a información dos seus resultados co PSOE pois parece reflectir a debilidade dos dous partidos estatais que, como columnas, viñeron sostendo a Constitución do Reino de España. A intención de voto expresada na enquisa para algúns é como a invocación dun advento, a chegada dun corrector severo dos desmáns dos poderosos, pero para outros é unha aposta decidida por que goberne. Ese desexo fervente demostra a falta de lexitimidade tanto do Goberno como da súa oposición formal.
A intención de voto expresada na enquisa para algúns é como a invocación dun advento, a chegada dun corrector severo dos desmáns dos poderosos, pero para outros é unha aposta decidida por que goberne
Sobre eles, a Monarquía, institución á que a maioría da poboación xa non lle recoñece tampouco autoridade moral. O encollemento da Casa Real, desaparecendo progresivamente membros que pasan a un limbo fantasmal, é unha imaxe da perda do papel da institución.
E por baixo deles, unha sociedade desconcertada contemplando o resultado das súas votacións, a corrupción xeneralizada é o fracaso total da democracia, e que non ten nin en quen confiar nin un proxecto colectivo. Unha sociedade que puxo aí a Rajoy e que agora se move entre sentimentos contraditorios de rabia e vergoña por votar iso.
Rajoy é un curioso personaxe totalmente descoñecido por quen o votaron e pola sociedade española no seu conxunto pero politicamente é un baleiro que traga todo
Rajoy é un curioso personaxe totalmente descoñecido por quen o votaron e pola sociedade española no seu conxunto pero politicamente é un baleiro que traga todo. Chegou sen proxecto político para un país, unicamente traía a lista de pedidos dos seus apoios económicos e ideolóxicos: desfacer o que fixeran gobernos anteriores e rapinar todo o patrimonio público que fose posible. Así, o seu goberno representa meramente intereses particulares sen unha visión social e nacional de conxunto.
A insensibilidade social tan clara do Goberno e o partido que o sostén está nas súas políticas crueis pero tamén a expresaron con naturalidade constantemente os seus voceiros, relativizando ou ridiculizando os sufrimentos das vítimas da crise económica. É un caso de cegueira aguda, consecuencia dun clasismo propio da corte máis cheirenta ou da perspectiva do palco do Bernabeu. Un clasismo tan ignorante que realmente non acepta unha sociedade de iguais, o propio Presidente do Goberno teorizou nalgunha ocasión sobre a xenética superior “da xente como Deus manda”. Un clasismo que lles impide imaxinar un proxecto colectivo.
O Goberno comprometeu absolutamente a todas as institucións do estado até fundirse estado e Goberno do PP. Desde o Tribunal Constitucional até o último policía todo o estado serve á súa ideoloxía e a súa política
Pero a crise global que vive España non se resume na falta de entidade e de lexitimidade, case falta de existencia, do Goberno de Rajoy e Santamaría. O Goberno comprometeu absolutamente a todas as institucións do estado até fundirse estado e Goberno do PP. Desde o Tribunal Constitucional até o último policía todo o estado serve á súa ideoloxía e a súa política. Non se me ocorre caso máis flagrante que o envío de 30 axentes da Unidade de Intelixencia da Policía para investigar a empresas e políticos cataláns coa finalidade de enturbar e desprestixiar a consulta. Pero as últimas sentenzas do Tribunal Constitucional, conformado e presidido polo PP, sentenciaron definitivamente o propio tribunal e a Constitución: estaba morta e incinerárona pretendendo enterrar as demandas catalás.
Esta Constitución, interpretada do modo en que o fixo o Constitucional, xa non serve para nada. Ou ben só serve para a función que lle está dando o Goberno: ser os barrotes dun cárcere xurídico para calquera demanda democrática da cidadanía.
As partes do texto redactadas polo Exército, tratábase de dar forma ao “atado e ben atado”, foron o molde autoritario e nacionalista español dentro do cal se introduciron outros contidos efectivamente democráticos
Realmente no redactado da Constitución están desde un comezo os elementos específicos que acabaron conducindo á súa ruína: os redactores do texto constituíronse en dúas comisións, por unha banda reuníase a JUJEM, Xunta de Xefes de Estado Maior, e polo outro os relatores designados polas cortes constituíntes. As partes do texto redactadas polo Exército, tratábase de dar forma ao “atado e ben atado”, foron o molde autoritario e nacionalista español dentro do cal se introduciron outros contidos efectivamente democráticos. A cousa non podía acabar ben, máxime cando chegou ao Goberno esta xente incualificable.
Crise política pola política do Goberno e crise institucional pola liquidación da Constitución, si, pero tamén crise nacional.
Rajoy e Arriola pensaban que para catalizar a sociedade española bastaría con axitar o nacionalismo español contra Catalunya, iso creou un problema civil gravísimo pero en cambio non lle deu a España un proxecto de futuro común
Rajoy e Arriola pensaban que para catalizar a sociedade española bastaría con axitar o nacionalismo español contra Catalunya, iso creou un problema civil gravísimo pero en cambio non lle deu a España un proxecto de futuro común. Ao contrario. O PP, enrocado nese Madrid irrespirable de poderes económicos e mediáticos, asumiu que a fractura coa sociedade catalá era un custe factible para España, ao final o que se xerou na sociedade é máis odio, un odio xordo que se xunta coa rabia polo fracaso da política.
En conxunto, o que moita xente ve é o fracaso do país, o fracaso de España. Hoxe a maioría dos cidadáns españois, contemplando o panorama político e social, senten vergoña de selo. Non hai selección de fútbol que poida tapar tan gran baleiro. O que se observa desde fóra de España é moito máis que a crise final dunha época, perciben que é o fracaso dun estado e dunha nación.
Trátase da crise dun modelo de estado nación e da súa cultura nacional, autoritaria e nacionalista. O nacionalismo español, por estar tan comprometido co franquismo por unha banda e por non basearse nas realidades sociais e na diversidade nacional polo outro, nunca creou unha verdadeira cultura nacional que non fose chovinismo casticista. Touros e fútbol. E impediu e impide que naza un proxecto colectivo ou que se se institúan de forma lexítima figuras sociais de referencia. Por moita inflamación nacional que padezan algúns, España non existe como nación. A súa cidadanía non atopa nada nin ninguén que encarne algo compartido e esperanzador.
Ante o fracaso colectivo caben dúas saídas, a que prevaleceu desgraciadamente no século XX, coa ditadura de Primo e o réxime de Franco, refuxiarse no nacionalismo e o autoritarismo. A outra é recuperar o programa do antifranquismo, recuperar as liberdades persoais que este goberno nos rouba día a día, unha moral social que non permita a miseria como algo lexítimo e recoñecer a diversidade nacional e os mecanismos para que a sociedade se exprese.
Non se trata de reformar a Constitución, xa foi incinerada, o único posible por diante é un novo proceso constituínte
Non se trata de reformar a Constitución, xa foi incinerada, o único posible por diante é un novo proceso constituínte. Esta vez sen que haxa fusís vixiando os relatores constitucionais. Se España quere existir, é dicir se vai haber un proxecto integrador, terá que ser doutra maneira completamente diferente.
