Cando queremos analizar a política que se fai, o modo máis claro de facelo é analizando os orzamentos. Se os obxectivos políticos non se traducen en obxectivos orzamentarios, estamos a falar de discurso que encobre a realidade. Son os números os que mostran a importancia duns temas sobre outros. Para analizar os orzamentos dun ano, debemos relacionalos coa serie, coa riqueza, co emprego e ver que efectos tiveron. Este será o obxectivo deste primeiro artigo sobre os orzamentos de emprego para 2016.

A realidade é que Feijoo gasta en débeda 1.205 millóns máis que o que se atopou en 2009

Para facer propaganda, este goberno di que nos orzamentos de 2016 aumenta o gasto non financeiro en 437 millóns e diminúe o gasto en débeda en 473 millóns sobre 2015. A realidade é que Feijoo gasta en débeda 1.205 millóns máis que o que se atopou en 2009 e o gasto non financeiro é 2.688 millóns menos que en 2009. O gasto en débeda aumentou nun 306% e o gasto non financeiro diminuíu un 24%

Todos nos lembramos de Feijoo na oposición dicindo que o anterior goberno gastaba o que non tiña. El fixo que o gasto da Xunta pasase do 19,8% do PIB ao 15,8%. Pero a débeda pasou de ser o 6,22% do PIB galego ao 18,53%. O aforro de Feijóo levouno a multiplicar por tres a porcentaxe de PIB que significa a débeda. Isto supón pasar dunha débeda de 3.584 millóns de euros a outra de 10.210 millóns. Neste momento, a débeda é superior a todo o gasto non financeiro da Xunta. Esta si que é unha lousa moi pesada que deixa Feijóo. Se na oposición bramaba por unha débeda que equivalía ao 31,4%,  que diría, de continuar na oposición, coa débeda que el deixa que supón o 117,2% do gasto?

Co goberno de Rajoy, entre 2012 e 2015, Galicia recibiu 8.531 millóns mentres no  catro anos anteriores recibira 19.110 millóns

Que fai Feijóo co diñeiro, que cun recorte moi forte dos orzamentos aínda aumenta a débeda? A resposta está no que achega o Estado. En 2009 o Estado achegaba a Galicia  5.617 millóns de euros, a metade do gasto non financeiro. A previsión dos orzamentos de 2016 é que este se reduza a só 2.259 millóns, o 25,9% do gasto non financeiro. A resposta á pregunta non está en Galicia, está en Madrid. Co goberno de Rajoy, entre 2012 e 2015, Galicia recibiu 8.531 millóns mentres no  catro anos anteriores recibira 19.110 millóns.

Mentres Feijóo tachaba de desleal a Zapatero con Galicia recibindo máis de 19 mil millóns, cala fronte a Rajoy que lle achega menos da metade. A Galicia non lle vai nada ben Rajoy. Ademais, Feijóo agora anda na idea de baixar os impostos. Se o seu partido está a recortar as transferencias ás comunidades, un recorte superior ao 50%, e el en Galicia baixa os impostos, con que se vai a financiar a sanidade, a educación, o emprego, a dependencia, e tantos outros servizos públicos?

A afectación dos recortes ao conxunto da economía foron os que cabía esperar: na medida en que o recorte do gasto da Xunta é máis permanente, o PIB reséntese nun importe similar ao recortado. Nos últimos tres anos o PIB galego diminuíu en relación co de 2009 cunha diferenza inferior ao 5% sobre a diminución ao gasto da Xunta. Os recortes tiveron un efecto de contractura obvia. Se nunha situación de recesión o gasto público se contrae, ocorre o que nos aconteceu: desaparece o equivalente a un de cada cinco empregos a tempo completo.

Coas políticas de Feijoo Galicia perdeu 253.382 empregos, 63.015 máis que a media estatal

Feijóo chegou ao goberno facendo promesas de solucionar o problema do emprego. Para ver que pasou no mercado de traballo mostraremos o terceiro trimestre da EPA de 2015. Este é o último dato que temos e compararémolo cos mesmos trimestres de 2008, último terceiro trimestre do bipartito e de 2011, último terceiro trimestre anterior á reforma laboral e á chegada de Rajoy ao goberno do Estado.

Para evitar a trampa dos parciais que vén provocado a reforma laboral, (dividen un posto de traballo de 40 horas entre tres persoas a 10 horas e din que hai máis emprego), os datos de emprego irán referidos ás horas habituais traballadas.

En 2008 en Galicia habitualmente traballábanse 46,13 millóns de horas á semana. En 2011 o número de horas diminuíu nun 11,6% e foron 5,33 millóns de horas menos

En 2008 en Galicia habitualmente traballábanse 46,13 millóns de horas á semana. En 2011 o número de horas diminuíu nun 11,6% e foron 5,33 millóns de horas menos; neste último trimestre a diminución foi de 4,15 millóns, o 10,2% de diminución.

Desde que chegou Feijóo a solucionar o problema do emprego, Galicia perdeu o equivalente a 253 mil postos de traballo a tempo completo, o 20,6% das horas de traballo coas que se atopou. Destruíronse un de cada cinco postos de traballo que había, o equivalente a 255.382 empregos a tempo completo. Se en 2008 Galicia representaba o 6% do conxunto do Estado, en 2015 caeu até o 5,6%.

No conxunto do Estado a perda foi do 15,6%, un de cada sete. Se as políticas de Feijóo fixesen que non houbese esa diferenza, habería 2,29 millóns de horas máis, o equivalente a 63.015 empregos a tempo completo.

Os sectores estratéxicos de Galicia, entre os máis castigados

A maior diferenza vénse producindo no sector primario. Mentres no Estado se produce unha perda do 17,4% das horas traballadas, en Galicia chegou até o 50,9%. Hai o equivalente a 54.399 postos de traballo a tempo completo menos. En 2008 o sector primario galego supuña o 13,3% deste sector no conxunto do Estado. No último trimestre supón o 7,3%. Esta perda de peso traduce a destrución de 35.744 empregos máis dos que se destruíron se o comportamento do sector primario galego fose similar ao da media estatal.

A industria manufactureira perdeu o 27,9% das horas de traballo, máis dunha de cada catro, e o equivalente a 58.475 empregos a tempo completo. O seu peso na economía galega descende; de supor o 17% do traballo, ao 15,5%. Entre as súas actividades cabe destacar:

A industria alimentaria perde o 29,8% das horas de traballo, uns 14.414 postos, e vinte puntos máis que a media estatal (unha diferenza equivalente a 9.607 postos máis).

A industria do téxtil e confección perde o 51,7%, uns 11.768 postos, 15 puntos máis que a media estatal.

A fabricación doutro material de transporte (a construción naval, principalmente), fronte a unha perda do 3,1% no Estado, presenta en Galicia unha caída do 32,5%;  esta diferenza supón a eliminación duns 4.063 empregos máis se a evolución asemellásese á media estatal.

As industrias da madeira e do moble perden o 55,6% do seu traballo, 18.545 postos e 2.842 máis que se a súa evolución asemellásese á media estatal.

Entre as actividades que menos emprego se destruíu cabe destacar a industria dá automoción que tivo unha perda do 1,1%, 222 postos, fronte a rexistrada de media en Estado dun 9,7%

En segundo lugar é necesario citar a metalurgia e a fabricación de produtos metálicos que en Galicia experimentaron unha perda do 9,6%, 2.363 empregos menos, mentres a media estatal foi do 40,9%.

A industria de electricidade, auga e xestión de residuos mentres na media do Estado tiveron un crecemento do 15,4%, en Galicia perderon o 31,7%, uns 4.810 empregos.

O sector da construción e os seus afíns de extracción e fabricación de minerais non metálicos tiveron unha perda da metade das súas horas habituais de traballo, o equivalente a 85.845 postos de traballo a tempo completo. Con todo, esta perda foi 7,3 puntos inferior ao da media do Estado.

O sector  servizos é quen tivo un mellor comportamento tanto no Estado como en Galicia. Con todo perdeu o 8,3% das súas horas habituais, o equivalente a 61.867 postos a tempo completo. De manter unha perda similar ao da media estatal, o 5,5%, habería 20.656 empregos a tempo completo máis. Dentro deste sector, quen presenta unha maior caída son as actividades financeiras e de seguros, que perden o 31,9% do seu traballo, o equivalente a 8.015 empregos. A perda  media do Estado foi do 12,9%.

É tremendamente preocupante a composición por idade e sexo co que queda o mercado de traballo

É tremendamente preocupante a composición por idade e sexo co que queda o mercado de traballo. Perdeuse o 55% do traballo dos menores de 30 anos. Hai 139.130 postos de traballo menos ocupados por mozos. Para facernos unha idea do que supón esa perda de presenza, desde 2008 até hoxe os menores de trinta anos pasaron de traballar unha de cada cinco horas a unha de cada dez.

O grupo de idade entre 30 e 44 anos, perdeu o 20% das horas  de traballo que tiña en 2008. Hoxe hai o equivalente a 105.991 postos de traballo a tempo completo menos que en 2008. A pesar diso, a súa presenza no total de emprego mantense en termos similares. Se en 2008 traballaban o 43,7% das horas, hoxe é o 44,3%. É nos grupos de máis idade, entre 45 e 54, e de máis de 55 anos, onde se produce un cambio: os homes perden un 9% e un 10% das súas horas e as mulleres aumentan un 5% e un 26% respectivamente. O que se produce é un envellecemento. Se en 2008 as persoas de máis de 44 anos traballaban algo máis dunha de cada catro horas, o 27%, hoxe é unha de cada tres, o 33%.

E, de acabar co paro, a duplicar os 110.054 parados que había, até chegar ás 222.636 persoas de agora. Pero hai máis persoas que demandan emprego. As persoas paradas aumentaron neste tempo en 112.582  persoas máis, a pesar da saída de moitas delas a buscar emprego ou a traballar noutros países. As persoas que traballan menos de 20 horas e buscan completar unha xornada insuficiente, aumentaron en 9.389. As persoas desanimadas que queren traballar pero que non buscan porque cren que non o atoparían, aumentaron en 13.304. Xuntos, fan que de solucionar o paro en 45 días pásese a 135.275 máis buscando traballo e somen un total de 338.720 persoas. Ademais coa reforma laboral fixeron a reforma de prestacións, recortándoas. Hai en Galicia 162.838 persoas paradas sen prestacións. A proporción de parados protexidos pasou de dúas de cada cinco a un de cada catro, do 40,2% a só o 26,2%. A desprotección dos parados pasa a ser o problema máis perentorio.

Todo este desastre é froito das políticas neoliberais de Feijoo e da Reforma Laboral de Rajoy. E todo isto, para cambiar a distribución das rendas.

Unha das maneiras de analizar a riqueza de Galicia, é  no seu PIB, vendo como se reparte entre os salarios e o excedente empresarial. A Reforma Laboral modificou o sistema de repartición das rendas, facendo que o custo da crise recaese nos asalariados. Os seus salarios caeron no últimos catro anos, desde que se aprobou a reforma, un 7,9% e isto ocorría mentres o excedente empresarial caía soamente 1,5%.  Do total do PIB que se reparte, excluíndo os impostos, os salarios pasan de supor o 51,4% ao 49,7%. Perden 21 mil millóns de euros, por soamente os 3,7 do excedente empresarial A Reforma Laboral logrou fundamente o seu obxectivo: modificar a distribución de riqueza facendo que por cada euro que de perdese o excedente empresarial, os salarios perdesen seis.

A modo de resumo, a contorna no que se presentan os orzamentos caracterízase por:

A realidade é que gasta en débeda 1.205 millóns máis que o gasto que se atopou en 2009 e o gasto non financeiro é 2.688 millóns menos que en 2009. Un aumento do gasto en débeda de 1.205 millóns de euros, un 306% máis que cando chegou ao goberno, e unha redución do gasto non financeiro en 2.688 millóns de euros, un 24% menos.

A débeda pasou de ser o 6,22% do PIB galego ao 18,53% e o gasto non financeiro da Xunta do 19,8% do P.I.B. ao 15,8%.

Rajoy reduciu a achega do Estado aos orzamentos da Xunta en 19.110 millóns, no catro anos anteriores, a redución fora de 8.531 millóns de euros.

Recortou un 50% da devandita achega.
Coas políticas de Feijóo Galicia perdeu 253.382 empregos, 63.015 máis que a media estatal.

Envelleceuse o mercado de traballo ao perderse o 55% de traballo dos menores de 30 anos e as persoas de máis de 44 anos que traballaban algo máis dunha de cada catro horas, o 27%, hoxe traballan unha de cada tres, o 33%.

As persoas paradas aumentaron neste tempo en 112.582 persoas, das que soamente un de cada catro, ou 26,2%, perciben prestacións.

E todo isto para que por cada euro que perdese o excedente empresarial, os salarios perdesen, esperando que ocorra o mesmo cando haxa crecemento, que por cada euro que suban os salarios, o excedente empresarial suba seis.