“Se escrevo o que sinto é porque assim diminuo a febre de sentir.”
(O livro do desassossego, Fernando Pessoa).
Na xerga administrativa, o de “fulano de tal e dous máis” é para referirse a tres suxeitos, identificando só a un deles. Ou, para non aburrir ao respectable público con seis apelidos e tres nomes e pico. Mais, nesta ocasión, o de “fulano de tal” é para que ninguén se queixe, para non ter que revelar datos protexidos.
A recente asemblea da asociación dos concellos galegos pasou sen pena nin gloria. Nela os ínclitos alcaldes limitáronse a facer iso que a xente lle deu en chamar o paripé, votando coma representantes a “fulano de tal e dous mais”, a pesar de sumar catro, previamente elixidos, coma sempre, pola superioridade partidaria. E madía leva! Iso non quita de que uns cantos ilusos anden dicindo que vivirmos tempos de mudanza, máis participativos, sen que saibamos ben que carallo é iso que, os que elixen aos que debemos elixir, lle deron en chamar “primarias”.
A cerellada da elección dos xefes dos alcaldes, como era de agardar, acabou nunha especie de ménage à trois -aínda que son catro- entre PSOE, PP e BNG, deixando adrede, fóra do órgano decisorio, a unha parte substancial do municipalismo galego, para converter definitivamente a Federación Galega de Municipios e Provincias nun chiringuito máis, lapidándolle nun santiamén a cualificación que tivera noutrora, de foro de consenso reivindicativo do poder local, e de afirmación da dignidade dos representantes da veciñanza.
Esta perniciosa circunstancia, unida á dose de somníferos que lle están inxectando ao mundo local os actuais gobernos, de acá de de acolá, ata deixalo talmente apampado, xa leva tempo alimentando un sospeitoso desleixamento desta asociación municipal, incapaz de aplicar o antídoto que rearme aos concellos, diante da aldraxe e entusiasmo recentralizador dos vellos e novos partidos con obediencia madrileña, ata o punto de dar por perdida unha batalla que estiveron a piques de gañar.
Ah! Por fin o iluso do meu tío Lisardo xa caeu da burra. Pensaba que aquelas mareas vivas, que naceran para refrescar con augas salgadas a administración local, axudarían a solucionar o asunto. Mais, vai ser que non. Asistimos á súa reconversión nunha especie de mar Morto e, no canto de ilusionar á cidadanía, dedícanse a amansar o indomeable Atlántico, ata atoldar as augas do Sar, inzando na propia praza do Obradoiro, para azacotar unha unha especie de couza perdurable, que sigue rillando a cadeira do cancerbeiro maior da casa situada fronte á catedral.
Vaque si, señor presidente da Fegamp e dous máis?
