IKEA fixo en min marabillas

Todo comezou aló a mediados do 2009, cando atopei a muller folleando ensimesmada (ollo, pronunciar de vagar tódalas vogais) no sofá un catálogo grande e groso coma unha enciclopedia. Díxome que era dunha casa de mobles e accesorios do fogar e, coñecendo a quen teño na casa, tranquiliceime cando me contou que as tendas mais preto estaban en Oviedo e Porto. Pero o catálogo permaneceu tempo e tempo na mesa da sala, impertérrito ante os envites da reciclaxe periódica, coma se viñera para quedar con nós para sempre. E cando no 2011 abriu un IKEA na Coruña, entón aceptei resignado que a mala hora tiña os días contados e mais me valía estar preparado para a súa chegada. 

Cando no 2011 abriu un IKEA na Coruña, entón aceptei resignado que a mala hora tiña os días contados e mais me valía estar preparado para a súa chegada

Abofé que así o fixen, e cara alá marchei escopeteado e sen refungar cando a autoridade competente así o dispuxo. Santo Ceo, que espesura de cousas alí había! Quen me dera ter os ollos dunha mosca para mirar á esquerda e á dereita ó mesmo tempo, e asemade seguir as frechas dos corredores sen chocar con ninguén e sen perder nunca de vista a garrida figura da señora, que ía uns metros diante apuntando e desapuntando códigos nunha caderniño. Xa no almacén, os códigos apuntados transmutaron en  grandes e pesados paquetes, e co carro acugulado deles a muller preguntoume que faciamos, se dicirlle a IKEA que nolos levara e montara ou se me atrevía eu a levalos no coche e logo montalos. Ben saben as mulleres que non hai coma beliscarlle o orgullo ós homes para facer deles un pandeiro! Metémolos no coche e no espazo que quedou libre, metémonos nós. Só faltaba a sogra atada na baca para unha estampa de mediados do século pasado.

As ansias de superar o desafío non deixaron repousar as táboas e parafusos dentro dos paquetes e axiña me puxen á faena. No primeiro día libre montei dous armarios de baño, un de parede e outro de pe, tipo columna. Ós manuais de montaxe mireilles a capa para saber de que moble se trataba e que pinta debía ter unha vez rematado; pero pasei do resto das follas, onde viñan inventariados tódolos elementos de montaxe e unha esmiuzada especificación dos pasos a seguir. Sobroume un parafuso no primeiro armario e dúas arandelas no segundo, e como non vin que os mobles coxeaban nin renxían, supuxen que se me sobraran trebellos era porque viñan de mais a mantenta. A muller non pensaba o mesmo. Ela tiña escoitado que os elementos de montaxe viñan moi taxados, para cada burato un parafuso e só un; así que mal asunto se sobraban buratos ou parafusos. “Muller, seguramente para outros países fan como ti dis, pero nos IKEA galegos métenlle cousas de mais; saben que somos de sobrar comida na mesa e adáptanse á nosa idiosincrasia”, sentenciei todo cheo de razón.  “Trapalleiros, mais ben”, fungou ela asemade poñía terra de por medio.

No segundo día libre enfronteime a un armario grande de catro portas, unha delas con espello incorporado, e seguín a prescindir da lectura do manual de montaxe, aguilloado polo éxito nos primeiros traballos e coa autoestima avultada. ”Con dúas carreiras, varios másteres e unha habelencia natural para a concepción espacial, só faltaría que precisara de axuda para facer cadrar catro táboas”, pensei. Así foi. Ben, mais ou menos. Logo de dúas horas, coa armazón xa montada, caín na conta de que non tiña xeito de meter dúas táboas travesas, unha na parte de arriba e outra no fondo.

Grazas a IKEA recuperei a utilidade das mans para algo mais ca sacar mocos do nariz ou termar do cigarro; e volvín experimentar a sensación de benestar de cando era labrego e rozaba o monte, araba as leiras e segaba os prados

Senteime no tallo perante o proxecto de armario, cunha das táboas nunha man e dous parafusos longos na outra, fitándoo en silencio e cavilando como demos ía encaixar aquelas dúas táboas nel. Non sei o tempo que botei naquela postura, so que nalgún momento escoitei a voz da muller que dicía : “Pasei por aquí xa tres veces e segues na mesma postura …. Semellas aquel mono tolleito do zoo de Vigo, que tiña cunha vara na man e rañando a cabeza miraba uns plátanos pendurados do teito da gaiola.  E non quero ofender a ninguén. Seguro que non seguiches os pasos do manual …”  Respirei fondo todo o que dei. Se aínda dixera que lle lembraba o pensador de Rodin … pero un mono e tolleito … Pero levaba razón a condenada e había que darlla. Así que desfixen o que tiña feito e comecei dende cero, agora seguindo os pasos exactos que describía o manual, e tres horas despois estaba o armario de pe, sen que me sobrara ningún parafuso nin quedara ningún burato á intemperie.

Van aló xa tres anos daquela experiencia iniciática, que espertou en min o homo faber que levaba dentro, pero atrofiado polo desuso e o menosprezo do homo sapiens. Grazas a IKEA recuperei a utilidade das mans para algo mais ca sacar mocos do nariz ou termar do cigarro; e volvín experimentar a sensación de benestar de cando era labrego e rozaba o monte, araba as leiras e segaba os prados. Claro que, ben pensado, detrás de IKEA sempre estivo a teimuda determinación da muller.

Grazas ás socias e socios editamos un xornal plural

As socias e socios de Praza.gal son esenciais para editarmos cada día un xornal plural. Dende moi pouco a túa achega económica pode axudarnos a soster e ampliar a nosa redacción e, así, a contarmos máis, mellor e sen cancelas.