Un investigador da Erasmus School of Economics de Rotterdam, Philip Hans Franses, quixo averiguar a que idade o ser humano adoita estar no seu cumio de creatividade. Do centenar de compositores escrutados resultou que a idade media en que produciron as súas obras mestras foi nada menos que os 39 anos. Unha idade na que na música popular xa és catalogado pouco menos coma de vella gloria

Hai uns anos un investigador da Erasmus School of Economics de Rotterdam, Philip Hans Franses, quixo averiguar a que idade o ser humano adoita estar no seu cumio de creatividade. No caso da música popular, dada a idade media habitual dos músicos en activo, habería que pensar a priori que cando máis creativo e produtivo és é entre os 20 e os 30, esa etapa vital de tanta efervescencia. Uns anos nos que és capaz de montar un grupo tras outro, militar en varias formacións á vez e mesmo gravar dous ou máis discos ao ano.

Porén, o que o estudo do investigador neerlandés demostrou é que esa actividade musical frenética típica da postadolescencia pouco ten que ver coa creatividade e a calidade e máis co estilo de vida propio dese periodo vital -esas hormonas tolas que puxan- xa que do centenar de compositores escrutados resultou que a idade media en que produciron as súas obras mestras foi nada menos que os 39 anos. Unha idade na que na música popular xa és catalogado pouco menos coma de vella gloria.

Este edadismo adoita darse tamén noutras artes, prestando un exceso de atención ás novas xeracións na percura da vindeira next big thing e esquencendo aos máis veteranos, pero no caso da música o fenómeno é aínda máis agudo. Ás veces dá a sensación de que as propostas que teñen varios lustros de carreira ás costas xa non teñen oco opacadas polo fulgor das “novidades"

Este edadismo adoita darse tamén noutras artes, prestando un exceso de atención ás novas xeracións na percura da vindeira next big thing e esquencendo aos máis veteranos, pero no caso da música o fenómeno é aínda máis agudo. Ás veces dá a sensación de que as propostas que teñen varios lustros de carreira ás costas xa non teñen oco opacadas polo fulgor das “novidades”. Dá a sensación. Ás veces. 

Por iso cando te atopas cunha obra de madurez saída do leito dun artista que xa ten varias décadas de percorrido cumpre esculcala con maior paixón que se fose o enésimo disco de debut porque nesa obra seguramente escorregou o rico celme que produz a experiencia e hai moitas posibilidades -dío a ciencia, non me culpar- de que sexa, parafraseando ao grande Andrew Bird, o seu biggest work yet.

Por iso cando atopas unha obra de madurez saída do leito dun artista que xa ten varias décadas de percorrido cumpre esculcala con maior paixón que se fose o enésimo disco de debut. É o caso de “Rematou o simulacro”, segundo disco de Loita Amada

É o caso de “Rematou o simulacro”, o segundo disco de Loita Amada. Un traballo no que a súa alma máter, Pablo Carracedo AKA Jásper, agora xa sen a compaña de Nébeda Piñeiro, entrega unha colección de cancións categóricas. Oito novas pezas nas que sintetiza todo o aprendido nunha longa carreira musical que comezou hai máis dun cuarto de século. De Xenreira recupera o amor polos ritmos xamaicanos e o discurso necesario e manifesto, da Matraca Perversa rescata a omnipresenza da sección de vento e as ganas de troula e de NAO a paixón polos coros férreos e as guitarras coma forzas de choque.

Xa no debut de Loita Amada -onde había xemas tan relucentes coma “O monstro”, “Un anaco de min” ou “O naufraxio”- se albiscaba un Jásper en estado de graza coma compositor

Xa no debut de Loita Amada -onde había xemas tan relucentes coma “O monstro”, “Un anaco de min” ou “O naufraxio”- se albiscaba un Jásper en estado de graza coma compositor, facturando melodía e lírica a un nivel onde se fai dificil escoller só un ou dous temas favoritos. E, si, visto o nivel compositivo deste segundo traballo vai ser que o amigo neerlandés non andaba errado no seu estudo: tras varias escoitas faise realmente dificil escoller cuais serían os singles indiscutibles do disco por exceso de candidatos. Tanta melodía recoñecibles dende a primeira escoita e tantos versos que dan para tatuaxe non son cousa habitual.

Así e todo a banda tivoo claro á hora de escoller e optou por romper o xeo cos videoclips de dous dos temas máis guitarreiros do disco, “Unha revolución” e “Cadáver sen cabeza”. Toda unha declaración de intencións, sen dúbida. Dúas pezas que xunto con “A nosa hora” e ese reverso Oi! e anticapitalista da “Oliveria dos cen anos” que é “Odio eterno ao fútbol moderno” forman a extremidade máis filla do espírito do ‘77 do disco, a que conecta a Loita Amada de 2024 cos moi estrañados NAO. 

No outro lado do espello atopamos “Perdoei” e “Benditos nós”, o reflexo máis pausado e íntimo. Probablemente onde máis brilla Jásper coma songwriter nesta nova xeira

No outro lado do espello atopamos “Perdoei” e “Benditos nós”, o reflexo máis pausado e íntimo. Probablemente onde máis brilla Jásper coma songwriter nesta nova xeira. Dúas pezas a medio tempo, coa colaboración “da casa” na segunda por parte da tanxugueira Olaia Maneiro, onde a intensidade vai in crescendo até rematar nuns clímax dos que dan para enxugar os ollos. Duaz pezas colocadas estratexicamente na metade do disco -nos tempos do vinilo terían fechado sen dúbida a cara A e a cara B- que fan de perfecto intermezzo, dividindo o álbum en dous e permitindo coller alento para a volta á intensidade que se aviciña no segundo acto. Todo un acerto estrutural. 

Mención aparte merece a versión de “Le Otto Ore”, canción italiana comunista de principios do século XX, que, como xa fixeran Banda Bassotti hai unhas décadas co clásico “Bella Ciao”, pasan con éxito pola peneira do punk e o ska

Mención aparte merece a versión de “Le Otto Ore”, canción italiana comunista de principios do século XX, que, como xa fixeran Banda Bassotti hai unhas décadas co clásico “Bella Ciao”, pasan con éxito pola peneira do punk e o ska e que xunto coa inmensa “Conquistadores de pan” fan a parte máis caribeña, bailable e troiana do disco. Dous temas onde escintila con especial intensidade esa sección de ventos formada polas brassicarapeiras María Prado e Xiana Naval, alianza metaleira que se ten convertido en peza fundamental do son Loita Amada cuns arranxos de ventos, transversais a todos os temas, no máis puro estilo de clásicos coma o “Neither Washington Nor Moscow” dos Redskins.

É este “Rematou o simulacro” un disco honesto e cun arrecendo intenso a vella escola, alleo ás modas do momento Un disco de madurez que, polo que suxire a ciencia estatística, pode que sexa o cumio compositivo dunha longa traxectoria de case tres décadas.

É este “Rematou o simulacro” un disco honesto e cun arrecendo intenso a vella escola, alleo ás modas do momento. Algo que sen dúbida se agradece nos tempos de rebumbio musical sen fin que vivimos. Un traballo que polo seu discurso manifesto está pensado para pensar pero que en nengún momento renuncia á festa e ao escenario pola manchea de retrousos que piden ser coreados e polos cambios de intensidade que sen dúbida derivarán en pogos en máis dun festival. Un disco de madurez que, polo que suxire a ciencia estatística, pode que sexa o cumio compositivo dunha longa traxectoria de case tres décadas.