Hai un par de semanas ninguén apostaría a que unhas eleccións europeas fosen unha verdadeira proba; con todo, non cesan de brotar incidencias desde o ventre do sistema político español e o cheiro e a cor desas supuracións indican a gravidade dos danos.

Merece unha verdadeira reflexión a montaxe do Ministerio do Interior, a persecución de mensaxes en Twitter con expresións rabiosas contra o Goberno e o seu partido

Paradoxalmente, a nota máis rechamante e sanguenta é o asasinato dunha dirixente do PP a mans de dous militantes do mesmo partido. Con todo, nesa morte resoou inmediatamente na sociedade o eco de toda a violencia que se foi almacenando nos últimos tempos. Políticas económicas e sociais que son verdadeiras agresións a persoas, nalgúns casos puros roubos e noutras agresións físicas utilizando as policías, violencia constante que latexa no debate político e na sociedade na vida diaria e nas conversas. Merece unha verdadeira reflexión a montaxe do Ministerio do Interior, a persecución de mensaxes en Twitter con expresións rabiosas contra o Goberno e o seu partido.

Vemos que non se perseguen as constantes ameazas ou expresións semellantes desde a dereita, nunca fixeron caso das denuncias de Pilar Manjón, quizá o seu erro foi non afiliarse ao PP para que a escoitasen, unha violencia homicida constante para calquera que disinta da ideoloxía oficial. O terrorismo foi a gran panca para atacar a Zapatero, á esquerda e aos nacionalismos periféricos e agora, como non, é a gran coartada para criminalizar a disensión. Con todo, a operación tamén delata un medo real a ese rancor que se vai almacenando e que se pretende conxurar dese modo infantil.

Só a complicidade dos medios de comunicación, e do PSOE co seu silencio, sosteñen o goberno dun partido probadamente corrupto

Pero algo que sobrevoa ominosamente (aterrará no medio da campaña?) é o coñecemento de que existe outra conta en Suíza dunha figura importante do PP, unha conta millonaria con diñeiro tan negro que o propio banco desconfía da súa procedencia. En calquera momento pode saltar un nome a algún medio descontrolado e golpearanos unha nova labazada de merda. Só a complicidade dos medios de comunicación, e do PSOE co seu silencio, sosteñen o goberno dun partido probadamente corrupto, salvar a situación esixe simular cegueira ante o elefante que se ten diante e actuar coma se este fose un estado de cousas normal (o colmo do descaro e a estupidez é que alguén se atreva a chamar despectivamente a algún país república bananeira. Un pouco de respecto, as repúblicas bananeiras son países serios ao lado desta España de Rajoy).

Constantemente óense e lense desautorizacións da vontade de votantes que desexan votar outros partidos

Pero o que desvela a gravidade dos danos do sistema político desta restauración democrática é o papel de Felipe González e as súas declaracións o pasado domingo (El Objetivo en La Sexta). Deixemos de lado a valoración das enquisas preelectorais e o que auguran e se existe un esborralle, retroceso ou, como apunta El País, un repunte do bipartidismo, o que é evidente e lóxico é un desapego dunha parte de votantes cara a eses dous partidos e ante iso o único democrático é aceptalo. Con todo, constantemente óense e lense desautorizacións da vontade de votantes que desexan votar outros partidos, seica non son partidos legais?, e sacódense pantasmas de inestabilidade, inseguridade e etc. se resulta un parlamento diferente ao actual dominado por eses dous grandes partidos.

Parece moi real que nos atopamos ante unha gran operación para combater a vontade da cidadanía, unha operación da que non coñecemos os seus límites. Até onde están dispostos a chegar?

O que é moito máis grave, parece moi real que nos atopamos ante unha gran operación para combater a vontade da cidadanía, unha operación da que non coñecemos os seus límites. Até onde están dispostos a chegar?

Desde hai semanas, ante o evidente desgaste do bipartidismo monárquico debido á corrupción, á xestión da crise económica por gobernos dos dous partidos, ao descrédito da Monarquía e, dun modo moi agudo, ante a demanda dos cataláns de decidir o seu futuro, fálase dunha operación fraguada na corte entre os poderes económicos, mediáticos e políticos para conducir a situación actual. Hai referencias desta operación política máis ou menos detalladas aquí e alí. Na citada entrevista a González este pareceu portavoz deses intereses, referiuse á coalición alemá, criticou por inoperante o que chamou “dispersión do voto” e salientou a súa vontade de que o partido socialista participase nun goberno de concentración co PP  “se o país necesitase sumar forzas para enfrontar unha crise, que non é unha crise, que non é a crise que vivimos, que xa é durísima..., é unha crise de definición do país”.

Fálase dunha operación fraguada na corte entre os poderes económicos, mediáticos e políticos para conducir a situación actual

É interesante, en si mesmo, o papel político que se arroga González. Desaparecido Suárez, desactivado Aznar e perdido o seu predicamento, e con Zapatero ao carón someténdose ás decisións do seu partido, aparece coma se fose o único pai da patria e un demiurgo que emerxe nun momento de crise total. Con iso González agrava aínda máis a situación política non deixando monicreque con cabeza ao descualificar como dirixentes tanto a Rubalcaba como a Rajoy: “Sabe o máis preocupante para todo o mundo o que é? Que ninguén sexa capaz, con credibilidade, de dicir en vinte minutos que quere facer con España para o próximos dez anos”.

Para comprender ata que punto González fala en serio é necesario lembrar ou coñecer como chegou ao poder no medio da crise de estado e o golpe que tombou a Suárez

A descualificación completa de Rajoy, nada menos que o actual Presidente do Goberno, non é moi apropiada en alguén que presume de sentido de estado pero o que fixo con Rubalcaba revela que non hai límites nesa operación, están dispostos a apartar a uns e outros, que foron elixidos respectivamente pola cidadanía e polos militantes.

Para comprender ata que punto González fala en serio é necesario lembrar ou coñecer como chegou ao poder no medio da crise de estado e o golpe que tombou a Suárez. Respecto diso hai dous momentos clave naqueles meses, a manobra ao redor de Armada para crear un goberno de concentración de todos os partidos, exceptuados vascos e cataláns, e a reunión que convoca o Rei inmediatamente ao golpe na Zarzuela cos representantes dos partidos, exceptuados novamente vascos e cataláns. A experiencia de Felipe González educouno en menosprezar a vontade cidadá, preteritada pola vontade dos poderosos. Os argumentos, xa se sabe, son o sentido de estado, a responsabilidade e o que faga falta.

Presionan e presionarán o que faga falta para conseguir os seus obxectivos por encima da vontade da cidadanía

Creo que esa entrevista, se González actuou efectivamente como analista e portavoz desa gran operación política, revela dúas cousas: o preocupados que están ese cártel de poderes que domina España e tamén que non se pon límites para actuar. Presionan e presionarán o que faga falta para conseguir os seus obxectivos por encima da vontade da cidadanía.

Non sabemos todo o que se move na sombra nesa corte dos milagres pero, sen dúbida, debe preocupar a quen crea na democracia.