Manifesto para uso persoal

Os paxaros volvéronse tolos nesta desconcertada primavera e ao meu arredor unha policromía desbaratada esnaquiza os ritmos estacionais. Mentres, foxen de min as palabras. E eu búscoas con afán desesperado. Non quero pecar de hiperbólico. Nada máis doado que selo cando é o propio corazón o que colocas nos bordos da boca para chuspilo dolorido. Pero leo poesía desesperadamente, porque sei que se non recobro as palabras condenareime ao silencio para sempre. E non é que o meu silencio me poña medo, pero aínda non o cobizo; polo momento, non.

Sempre me preguntei de onde sae o impulso irreprimible de posuír a palabra, de falar en voz alta, de dicirte aos demais coma se eles cho pedisen, coa ousada pretensión de que os demais te acepten. ¿Que fondo manancial levamos dentro que nos planta, verticais e altivos, fronte aos demais para afogalos co torrente do noso vocabulario domesticado ou indómito? Preguntácheste isto algunha vez? Eu non fago máis que preguntarmo. Tamén pode ser que non sexamos máis que desanxelados menesterosos que tendemos a man aberta ofrecendo e pordiosando aos demais a esmola de que acollan noso verbo cativo. Pero ese recóndito manancial debe existir, sen dúbida ten que existir. Algo acode no meu auxilio como proba. Non unha nin dúas veces, senón moitas, sorpréndome utilizando palabras que non coñezo, que brotaron na miña mente sen saber como nin de onde proceden e, con todo, resultan plenamente acaídas ao texto no que se instalan. Palabras que me asombran e me abruman. Están aí, esperando a ser usadas, e ofrécense por sorpresa, abruptamente, ao asalto, igual que salteadores de camiños. Camiña desprevido ou previndo/prevido, non o sei, o poeta por camiños selados de intimidade indagatoria, e, de súpeto, sáenlle ao paso as palabras, acósano, amólano, inmobilízano e posúeno, como aquelas rudas serranas -¡tan remotas!- que embaucaban donceis á súa cova, gozábanos, depauperábanos e devorábanos. Así fan comigo as palabras.

Leo poesía, si, con fruición bulímica. Estoume empachando concienzuda, meticulosa, milimétricamente de poesía, énchome do aroma máis sutil da semántica; da esencia da linguaxe pinga a pinga destilada; da palabra ferinte coma unha pica de lume e xeo, porque así a quero á palabra, ferinte, queimadora e xeadora. A horrible realidade que me contén ou xea ou abrasa o ánimo. Non hai outra. As dúas alburas contrapostas necesarias hoxe para a miña mente agoniada. Que todo quede ferido por un raio xeado ou todo resucite por unha xostregada ardente.

Non sei, leo poesía pero, creo, que elixín mal. Non abonda. Non abonda co artificio do verbo ensimesmado. Non quero buscar a Deus nin expresalo, non quero recrear a horrible traxedia de ser home, que tanto envaece ao ser humano apreixado na mística existencial; non quero rimar endecasílabos baleiros de sustancia, castrados por sonetos de fría perfección. Non. A poesía non abonda. Outra vez o realismo social reclama aos poetas, (permitide que me inclúa, estou facendo prácticas). Outra vez sexan feas as palabras como a verdade que deben proclamar a berros. ¡Fillos de puta! ¡Cabrones!, aí tedes un fermoso octosílabo plebeo e, ademais, prosaico, que tanto enche os romances populares deste tempo tan sombrío e tan inorde.

¡Falar das nosas tristes tripas eupépticas cando o intestino apalermado da nosa sociedade pantagruélica non dá abasto coa ordenación peristáltica de tanto zurro fedorento! Por favor, non me veñades con poemas intimistas, con requintada mística existencial substentada nos embigos, lírica omfálica que só adula ao ego inútilmente perturbado, ese eu vomitado no tempo en loita permanente cara ao nós encouzado pola angustia da autoconciencia da propia finitude. Deixémonos de circunloquios retóricos nestes escurecidos tempos de eufemismos elusivos, evanescentes, acovardados e mendaces. ¡Si ata mentimos a mentira!

Tomade as palabras nas vosas mans firmes, decididas, destripadoras; tomádeas con forza, están todas no seu sitio se é alí onde queredes ir buscalas; recuperádeas, limpádeas se queredes que brillen e volvede ensucialas cun baño de perentoria, necesaria realidade, e compoñede o grito que o noso tempo reclama, un grito de cólera aquilea, un grito de furor tan cego e frío que o arrase todo, que todo queime, un grito de batalla, un grito iracundo e salvaxe de negación de cuartel a quen se empeñan en ultraxar a vontade popular, a soberanía usurpada por unhas urnas putañeras; urnas feridas de estupor, infectadas do arteiro manobrerismo aristocrático de novo cuño, o cuño endémico da tan cacareada transición de tacataca. Aferrádevos firmemente ás palabras, liberádeas da mesquiña prisión politiqueira. Crecede, se é que atopades en que apoiarvos, e devolvede ao pobo a prístina autoridade moral que lle roubaron. Liberade ás urnas das urnas. Facédeme caso. Rebentade as urnas para que renaza o voto desde a liberdade.

Eu seguirei gritando nas esquinas, pero, prométovolo, a próxima vez o meu grito será máis atinado.

Grazas ás socias e socios editamos un xornal plural

As socias e socios de Praza.gal son esenciais para editarmos cada día un xornal plural. Dende moi pouco a túa achega económica pode axudarnos a soster e ampliar a nosa redacción e, así, a contarmos máis, mellor e sen cancelas.