“Uma só coisa me maravilha mais do que a estupidez com que a maioria dos homens vive a sua vida: é a inteligência que há nessa estupidez”. (O livro do desassossego, Fernando Pessoa).
Nunha ocasión deulle unha arroutada ao meu tío Lisardo, e estivo a piques de apuntarse nun cursiño de espionaxe por correspondencia, para satisfacer o antollo de pescudar os escuros e recónditos silabarios nos que aprenderon a arte de pillabáns compulsivos, os revirados gobernantes que seguimos aturando estoicamente, e que a miúdo nos causan a aceda sensación de sentírmonos coma se nos estivese tocando os chintófanos, no canto de facernos a vida un chisco máis pracenteira.
Dígoo, por mor desa usual xactancia que tanto os infesta e que os volve tan fachendosos, ata atreverse a tratarnos coma formigas anódinas, imbuídas por unha parvidade nata, que nos incapacita para decatarnos de que, cando nos meten gato por lebre a plena luz do día, non é por satisfacer as nosas básicas apetencias, senón para escaldarnos o ceo da boca, ata deixarnos sen padal, sen a mínima sensibilidade para poder degustar aquelas cousas que sinxelamente nos pertencen. Aos cataláns, tamén.
Dígoo, porque as unturas e as fretas de pingo reseso, coas que emboutan decotío a nosa propia estampa, sen darnos un triste respiro, aproveitando a secura que nos aperta a gorxa e nos abafa o ser, non son para adozar as escamas da resecada pel que nos protexe, senón para distraernos da insufrible dor de moas que nos suscita a súa teimuda impertinencia. Ou para tratar de convencernos de que as samesugas que nos zugan o sangue, non son os mesmos lambecricas que nos emboban con agarimosas caricias, para adormecernos o pensamento. Aos produtores do leite, tamén.
Talvez esteamos posuídos polo fado dunha estupidez latente, ata o punto de sermos incapaces de sospeitar de que, se nos zoupan moquetes nas nosas adormecidas queixadas, non só ten que ser para desbravarnos. Tamén podería ser para constatar se xa estamos afeitos a non sentir repugnancia ante a súa evidente descortesía. Ou para convencernos de que, trala inmolación e a persistente noite escura, han de vir tempos de lúa chea e sol radiante. Aínda que, coma sempre acontece, o agasallo que nos agarda, non sexa máis ca luciña dun vagalume agochado entre follatos secos que van podrecendo na beira do arduo camiño que sempre nos leva ao lugar de ningures.
Ah! A ver se cando toque votar, seguimos tan apampados e andamos tan distraídos, mercando abelorios para o Nadal que se aveciña, ata deixarnos convencer de que nos vai tocar a lotaría, sen xogarmos ningún décimo e antes de celebrarse o sorteo.
Hai que goderse con estes moinantes con alma de cemento armado, ultimamente tan obstinados en tratarnos coma se todos foramos da súa propia familia.
