Rajoy e mais eu somos a noite e o día. É certo que partillamos especie animal, que ámbolos dous somos de pata longa e mirada pitoña, e que mexamos de pé. Pero aí morreron as semellanzas. Alguén aínda diría que tamén partillamos terra de nacemento, pero andaría errado: Mariano naceu na esquina noroeste de Hespaña e eu fíxeno no mesmo centro da Galiza. Así por arriba e ás carreiras, puidera parecer o mesmo; pero a pouco que un afonde na cuestión e lle poña amor propio, un cae na conta de que Galiza non é a esquina noroeste de ningures.

Nun país como Hespaña, de fonda tradición católica e defraudadora, como é posible pretender a presidencia do goberno sen coñecer de primeira man o catecismo e mailas facturas sen IVE?

Rajoy e mais eu somos coma auga e aceite. E canto mais medramos, mais nos distanciamos. Hai uns días, a respecto do asunto dos SOBRES, declarou que todo era mentira, que nunca na súa vida recibira nin repartira carto negro. Así nos vai! Nun país como Hespaña, de fonda tradición católica e defraudadora, como é posible pretender a presidencia do goberno sen coñecer de primeira man o catecismo e mailas facturas sen IVE? Pasounos xa con Zapatero, que tiña o catecismo por un libro mais de cabalería; e agora ven Mariano e confesa que coñece o carto negro só de oídas. Éche ben certo que calquera pode chegar a presidente do goberno.

A diferenza de Mariano, eu si sei o que é o carto negro, e non só de oídas: confeso que o recibín e que tamén o repartín

A diferenza de Mariano, eu si sei o que é o carto negro, e non só de oídas: confeso que o recibín e que tamén o repartín. Cando comecei a traballar –daquela xa Mariano sentaba no Parlamento galego-, os seis primeiros meses cobrei en negro, uns billetes metidos en sobre amarelo. Non é que a empresa me dixera que eran cartos negros, só que mo daban así en sobre porque os seis primeiros meses ía traballar sen contrato e non me podía pagar doutro xeito. E como a empresa facturaba o 70 por 100 en negro e o meu posto era o de tesoureiro, xa vos podedes imaxinar o enzoufadas que cheguei a ter as mans. Se por un casual tedes o maxín nugallán, podedes pensar nos fotogramas de American Beauty, poñendo o meu corpo serrán no sitio do da fermosa Ánxela (sei que vos estou pedindo moito) e trocando os pétalos de caravel por billetes verdes (1000 pesetas), rosáceos (2000), acastañados (5000) e azuis (10000). Incluso vos podo contar que, a comezos dos 90, a empresa recibiu a visita dun cobrador con maletín, e eu fun o encargado de facerlle entrega de 500.000 pesetas, a cambio dunha especie de diploma coa cabeza de Fraga litografiada. Por suposto, para a empresa o medio millón era carto negro; para o cobrador, nono sei, que non llo preguntei nin fun tras del.

Pero ademais de coñecer o mal vía experiencia, tamén sei enmarcalo na Teoría do Diñeiro. O carto negro non deixa de ser un estado mais do diñeiro. Como materia do universo, o diñeiro admite as tres formas clásicas: sólido, líquido e gasoso. O diñeiro pode presentarse en estado sólido, vulgarmente chamado metálico; en estado líquido, que é o que nace nas computadoras dos bancos e demais chigres financeiros, e circula por cable, fibra óptica ou mesmo polo aire; e en estado gasoso,  quen ven sendo cando o diñeiro líquido se quenta mais da conta e remata evaporándose.

A diferenza da auga, o diñeiro admite un estado mais, o estado negro, que é cando se volve invisible, e  xa que logo, inexistente; pero sen perder ningunha das súas funcionalidades, o que converte a súa inexistencia en ficticia

A diferenza da auga, o diñeiro admite un estado mais, o estado negro, que é cando se volve invisible, e  xa que logo, inexistente; pero sen perder ningunha das súas funcionalidades, o que converte a súa inexistencia en ficticia. A saber, a pesares da súa invisibilidade e de que aparentemente non existe, con el pódense pagar dende míseros cafés ata cocidos pantagruélicos no Currás, dende faldriqueiras de Luis Vitton ata abrigos chesterfield (ou abrigo bárcenas, que dicimos coloquialmente), dende pazos nas Rías Baixas ata apartamentos na Costa do Sol; pódense encher sobres con sobresoldos, mercar décimos premiados de lotaría ou abrir contas en Suiza, Cuspedriños ou calquera outro paraíso negro. A súa invisibilidade fai que sexa moi difícil dar con el. Só polas pegadas e o cheiro que deixa, alí onde estivo aparcado, podemos arrodealo, prendelo e devolverlle a visibilidade perdida. Pero un Presidente que  nunca na súa vida recibiu nin repartiu carto negro non me parece o mais aquelado para darlle o alto. Non é por nada, pero mais preparado estaría eu. Penso.