Nin unha película de gangsters nin unha novela negra que conte o final deste ciclo de tres décadas de restauración democrática, vannos quedar algúns retratos.

Consideran sen vergoña que España son eles, ou sexa "a xente normal", "a xente como Deus manda", "o razoable", "o que di o sentido común"... Eles e elas son a realidade, e o demais son soños de ilusos

1. RETRATOS TENEBRISTAS, coma o da monarquía que xa se vai parecendo moito ao retrato de Dorian Gray, e aínda que Diego Torres, o socio de Iñaki Urdangarin, deu uns brochazos para definir algo as figuras realmente parece ser máis ben un autorretrato.

O retrato da dereita, en cambio, ten nome de autor, e non é Goya senón Luís Bárcenas quen está a retratar toda a dereita española. Creo que poucas veces será máis xusto aceptar a intuición de Freud da relación íntima entre a merda e o diñeiro, entre a corrupción política e a corrupción económica. Ou sexa o retrato de tres décadas do partido que agrupa a toda dereita española e que representa de modo destacado os poderes económicos, a Igrexa e as entrañas do Estado. Con razón consideran sen vergoña que España son eles, ou sexa "a xente normal", "a xente como Deus manda", "o razoable", "o que di o sentido común"... Eles e elas son a realidade, e o demais son soños de ilusos. Desde esa conciencia paranoide adoita falar Mariano Rajoy e é como hai que comprender a identificación que acaba de facer nunha rolda de prensa amañada, o que indica o seu talante antidemocrático e revela tamén o seu medo a afrontar as preguntas, que ten cousas que esconder. Se el chantaxea ou é chantaxeado resulta que iso lle ocorre ao Estado, nin reis nin nada: "L´État, c´est moi" e se coa coou.

É imposible que coe, pero o que fai é arrastrar o Estado con el ao seu abismo particular, un abismo escuro onde circulan bolsas, caixas e sobres con diñeiro, onde segundo tanto Bárcenas coma o seu antecesor Álvaro Lapuerta, chantaxéase, cómprase, ameázase a fillos, netos e esposas...

A trama na que se unen o novelo da "Gurtel" e o novelo da "contabilidade B" é extensa e inextricable. Pero do que non hai dúbida é de que o PP actuou desde os seus comezos como unha xigantesca máquina de corromper a política e a economía

2. DESDE LOGO "ESPAÑA NON É UGANDA", É OUTRA COUSA. É un país que ten toda a Administración implicada nunha xigantesca trama de corrupción, e que reflicte unha corrupción estrutural da economía e a política. Polas probas achegadas pola policía e a xustiza e polas declaracións ante os xuíces, sabemos que están implicados nesa trama, que actuaba a través do Partido Popular e no seu nome, o presidente do Consello de Estado, Romay Beccaría, o presidente do Goberno, Mariano Rajoy, o presidente do Senado, García Escudero, a presidenta de Castela-A Mancha, Dolores Cospedal, o presidente da Xunta de Galicia, Núñez Feijóo, de quen ademais son públicas relacións con membros do contrabando e o narcotráfico, e os señores Aznar, Acebes, Rato, Camps, Arenas, Trillo... Cantas decenas de cargos dese partido figuran na "contabilidade B"? A trama na que se unen o novelo da "Gurtel" e o novelo da "contabilidade B" é tan extensa e inextricable que se precisan representacións tridimensionais para comprender a maraña. Pero do que non hai dúbida é de que o PP actuou desde os seus comezos como unha xigantesca máquina de corromper a política e a economía.

3.  A PEDRA ANGULAR. E a pedra angular da defensa do presidente do Goberno, que é presidente do seu partido e de toda a dirección actual e anteriores é sinalar a Bárcenas coma un ladrón e un felón. Pero, e se non o é? E se é o único que está a contar a verdade agora?

Cando nos amenten? Cando recoñecían a súa "magnífica xestión" e "a lealdade que demostrou ao partido e aos seus dirixentes" ou cando din que é un defraudador e un corrupto e que non teñen nada que ver con el? O SMS de Rajoy desde logo desmente esa argumentación. E se nos ativésemos ao principio da navalla de Ockham: cando hai varias hipóteses, en condicións semellantes, a hipótese máis sinxela adoita ser a correcta? E se Luís Bárcenas, que foi senador polo PP, membro do seu Comité Executivo e xerente e tesoureiro durante dúas décadas fose efectivamente magnífico xestor e leal ao partido como el reivindica mentres os outros agora se desdín e negan? Poida que Bárcenas sexa un ladrón do diñeiro negro do seu partido ou poida que, tendo sisado algo para si, fose un bo xestor dun partido que funcionaba sistematicamente de forma corrupta. Só cumpría ordes, poderá alegar el.

E se nos ativésemos ao principio da navalla de Ockham: cando hai varias hipóteses, en condicións semellantes, a hipótese máis sinxela adoita ser a correcta?

4. O SEÑOR DOS SOBRES. Hai un aspecto que creo que non se analizou nesa relación entre Bárcenas e os receptores de sobres e puros, un lazo incómodo para os "sobrecolledores". É Bárcenas quen saca o diñeiro dalgunha caixa ou saco e conta billetes de 500 euros, méteos nun sobre e ofréceo, e son quen figuran na "contabilidade B" quen estenden a man e o toman. Probablemente os máis educados dirían "grazas" nese momento. Poida que Bárcenas contestase "de nada" ou "para iso estamos" e que agora resulte unha testemuña incómoda ese home dos caramelos que era o señor dos sobres. Hai unha posición de superioridade, de maior forza moral, por parte de quen dá que de parte de quen recibe algo sucio.

5. SÓ CABE DIMITIR. Os pasos xudiciais, desde a publicación do SMS entre Rajoy e Bárcenas, conducen inevitablemente a que Rajoy teña que declarar sobre a recepción de sobres con diñeiro que o partido recibía clandestinamente de empresas e particulares e que el non declarou. Se se pode probar que ademais de fraude fiscal houbo suborno para favorecer os doadores, o delito parece claro. Que os delitos e faltas prescribisen é indiferente en democracia, se non nega o que xa consta nos xulgados ten que dimitir inmediatamente.

Que os delitos e faltas prescribisen é indiferente en democracia, se non nega o que xa consta nos xulgados ten que dimitir inmediatamente

6-GOBERNOS ILEXÍTIMOS? INSEGURIDADE XURÍDICA. Polo coñecido até agora sabemos que gran parte do diñeiro negro foi utilizado para que ese partido gañase eleccións en Galicia, Castela-A Mancha e as mesmas eleccións a Cortes das que saíu este Goberno. Se se comproba iso, foron ilexítimas esas vitorias e polo tanto os gobernos gañados así?

Cando falan de "inseguridade xurídica" habería que pensar antes de nada en todo o que lexislaron uns gobernos que poden ver cuestionada a súa lexitimidade. E é que as consecuencias da conduta dos dirixentes da dereita española teñen implicacións até o máis profundo da Administración, a vida política, a economía... O que está a ser sometido a análise e xulgado é todo ou case todo, o Estado e toda a vida social.

E o que está a ser xulgado xa é o Partido Popular mesmo polas súas actividades económicas de onde se infere directamente que foi e é unha estrutura para investir en política baseándose en medios ilegais

E o que está a ser xulgado xa é o Partido Popular mesmo polas súas actividades económicas de onde se infere directamente que foi e é unha estrutura para investir en política baseándose en medios ilegais. Cabe que a fiscalía investigue se esa organización é daniña para a vida pública e conseguintemente deba ser ilegalizada. A dereita española tería que volver reorganizarse como tras o esborralle de UCD.

7. A VERGOÑA. Pero hai algo máis serio aínda e anterior aos deberes e ao funcionamento dun Estado democrático: a vergoña. A vergoña é un sentimento propio das persoas que nos pon límites e fainos reconsiderar as accións, cando sentimos vergoña por algo que fixemos apartámonos dos demais avergoñados. Todos sabemos que durante anos e anos estas persoas cobraban e ocultaban diñeiro a Facenda, defraudábannos, burlábanse de nós e encima vixiábannos e sancionaban se non declarabamos ingresos.

Sabemos que defraudaron, que nos mentiron e que propiciaron e beneficiáronse da corrupción económica... Sabémolo todos, incluídos os seus afiliados e votantes, e séguennos mentindo á cara. Non se lles cae a cara de vergoña? Non piden perdón, devolven o diñeiro e retíranse ás súas casas? Non se lles paraliza a lingua cando se seguen burlando de nós mentíndonos un día tras outro? Non hai diñeiro que limpe o que están a facer esas bocas, esas persoas ensúcianse para sempre. Marcharanse forrados e poida que impunes, pero manchados.

Sabémolo todos, incluídos os seus afiliados e votantes, e séguennos mentindo á cara. Non se lles cae a cara de vergoña? Non piden perdón, devolven o diñeiro e retíranse ás súas casas?

8. E os seus ELECTORES? Quitemos unha porcentaxe de votantes do PP que non saben ler e padecen xordeira, que viven en lugares apartados onde non chega a luz eléctrica nin a prensa en papel, que están náufragos nunha illa en Oceanía, que leven meses nunha nave espacial, que padecen algunha limitación psíquica ou física que lles impide ter coñecemento do que nos chega a través dos medios de comunicación e nas conversas sociais... Debe de ser unha porcentaxe moi pequena, os demais sabemos o dano que fixeron eses dirixentes e ese partido á economía, a vida social, ás nosas vidas. Que pensan as persoas que lle deron o seu voto a este partido? Á vista do comportamento deses políticos, só unha reconsideración masiva da súa decisión, só unha caída enorme do voto ao PP indicaría que España non é unha sociedade cunha grave enfermidade democrática. A dirección do partido pretende o seu silencio submiso, busca a súa complicidade para cos seus actos, pero en democracia un é libre de ser cómplice ou non e cada un ten as súas propias responsabilidades.

Á vista do comportamento deses políticos, só unha reconsideración masiva da súa decisión, só unha caída enorme do voto ao PP indicaría que España non é unha sociedade cunha grave enfermidade democrática

9. "AFÚNDAN O CEO E A TERRA! PEREZA A RAZA HUMANA!". O Goberno parapétase tras unha serie de defensas. Unha trincheira, a maioría absoluta. Efectivamente obtiveron unha maioría absoluta, con promesas que sabían falsas e por iso incumpríronas desde o primeiro día, pero iso non os exime de cumprir coas normas da democracia, precisamente é ao contrario. E os marcos que levantan son de todo tipo, desde rescatar o cadáver de Miguel Anxo Branco, un raparigo secuestrado e asasinado por ETA, até invocar o noso silencio cómplice xa que se se coñece a súa corrupción iso danará a economía nunha situación tan difícil. O que piden é nada menos que a suspensión da democracia para resultar impunes.

10. ESTA CATARSE DA DEREITA ESPAÑOLA, que implica tanto ao seu principal partido como á maior parte das grandes empresas, é unha explosión de ingobernabilidade e leva a crise do Estado nado da Transición a unha nova fase absolutamente impredicible. Din ben que as desgrazas duns son oportunidades para outros, poida que algúns axentes da política española crean que esta crise dun partido os pode salvar das súas dificultades pero a crise económica e institucional ten causas tan profundas que o traga todo.

Sáenz de Santamaría, se chega ao momento en que Rajoy teña que dimitir, probablemente sexa a candidata a quen o rei encargue novo Goberno. Podería facelo sobre os votos do PP, aliada con UPyD, ou mesmo un Goberno de coalición co PSOE a proposta do rei

Pérez Rubalcaba e o seu equipo poden crer que a vertixe da caída de Rajoy xa xustifica a súa existencia, pero creo que é un erro, só mostra a súa cicatería política e as súas propias nudeces: precisamente o que case todos ven é que era xustamente agora cando se necesitaba un Partido Socialista renovado e a punto. Quizáis non estea desencamiñada, en cambio, Sáenz de Santamaría, se chega ao momento en que Rajoy teña que dimitir probablemente sexa ela a candidata do seu partido a quen o rei encargue novo Goberno. Podería facelo sobre os votos exclusivos do PP, aliada con UPyD, ou mesmo un Goberno de coalición co PSOE a proposta do rei. O argumento sería a unidade e a responsabilidade, pero a consecuencia sería a redución do Partido Socialista a unha forza minoritaria.

11. E ESTÁ O REI, que acaba de reaccionar con tanta dilixencia como astucia, mentres aquí vaise podrecendo a presidencia de Rajoy, el toma o protagonismo e aínda a iniciativa política viaxando a Marrocos rodeado de empresarios e de tantos ministros e exministros como para formar un Goberno.

Juan Carlos probablemente intervirá en prazo non moi longo na crise política aberta, iso volverá darlle unha imaxe renovada e lembraralle aos españois como funcionan as cousas nesta democracia, pero a crise de lexitimidade deste sistema político é tan profunda que non poderá evitar o que está no horizonte, que se abra paso un novo, e moi complicado, proceso constituínte. E na discusión da forma do Estado entrará inevitablemente un debate e un veredicto cidadán sobre Monarquía ou República. Poderá esforzarse en chegar aí armado da máxima autoridade e prestixio que poida pero non poderá evitar que o censo electoral vote iso libremente. Rajoy é un naipe dun castelo de naipes.