No Pleno do pasado luns, os concelleiros ouvintes escoitaban con respecto e admiración as regueifas dos voceiros municipais. Eu, que son un dos ouvintes, enredaba o tempo repasando a fasquía dos alí presentes na procura de evidencia empírica para a miña sospeita: que a selección intraespecífica natural faría que os concelleiros ouvintes foran xente de orella grande e lingua retaca; e pola contra, os voceiros gastarían orella cativa e a lingua non lles cabería na boca.

Dixérame no seu día a vella de Goiás, naquelas viaxes iniciáticas voando por riba das catro columnas do ceo, que cando quixera causar impresión na xente coas miñas palabras, debía falar sempre menos do necesario, a poder ser

Como no meu caso era certa a suposición, buscaba ampliar o universo factual para darlle carácter de lei universal. E nesas inquedanzas andaba cando me pitou unha mensaxe no móbil.  “Que ben estás falando”, escribira nela alguén. Pero quen? Mirei nas caras dos membros da corporación, por se descubría algún aceno de complicidade culpable. Nada que vai a ningures! Ou moito disimulaban ou deles non saíra o recado.

Dixérame no seu día a vella de Goiás, naquelas viaxes iniciáticas voando por riba das catro columnas do ceo, que cando quixera causar impresión na xente coas miñas palabras, debía falar sempre menos do necesario, a poder ser. Que canto mais esbardallara mais vulgar me ía volver e menos control ía ter sobre a audiencia; que incluso cando contara algunha banalidade, que lembrara facelo de xeito vago e impreciso, para que o interlocutor se perdera nas mil e unha interpretacións posibles; e que xamais esquecera que unha vez as botaba fóra, as miñas palabras deixaban de ser miñas e xa non tiña xeito de facelas recuar.

Tamén me contou que o bicho humano era unha máquina de interpretación e explicación, que precisa saber o que están pensando os outros bichos; e por iso, se ti te mantés en silencio ou lle das respostas curtas, incomódalo e faslle mais difícil a interpretación. “En resumo, Sucasiñas, que canto mais esbardalles é mais probable que digas algunha parvada”, dixérame a  meiga. “Perda coidado, señora meiga, levo o silencio nas veas”, tranquiliceina eu.

Pola liña paterna, a miña familia foi agrandando as orellas e acurtando a lingua, de xeración en xeración. Meu avó non falaba de mais, meu pai só o imprescindible para non ser maleducado, e eu xa nin iso

E non lle contaba trola ningunha. Pola liña paterna, a miña familia foi agrandando as orellas e acurtando a lingua, de xeración en xeración. Meu avó non falaba de mais, meu pai só o imprescindible para non ser maleducado, e eu xa nin iso. Pero que non sexamos faladeiros non quere dicir que nos amolen as palabras. E, coma nun acto sabio de compensación, buscamos emparentar con xente de lingua fácil.  Lembro a miña avoa de latrique coas veciñas, e á miña nai hai que mandala calar. Da miña muller non vou falar porque aínda está sub iúdice o asunto e non quero problemas, mais por aí van os tiros. Por que logo me metín na política se non me gusta falar? Se cadra está aí a explicación: os de natureza silandeira precisamos arrodearnos de xente barulleira que nos quente as orellas e nos faga soportable o silencio.

E se algún dos asistentes ó Pleno dispuña no seu iPhone dunha aplicación informática capaz de ler os teus pensamentos, convertendo así a túa cachola nunha pantalla circular de neon por onde ían circulando as palabras todas que pensabas?

Vale, todo moi rico, pero déixate de lerias e céntrate no asunto da mensaxe, que é o que nos trouxo ata aquí. Non sabemos quen foi o que cha mandou, pero igual nos axuda pensar no por que cha enviou. A ver, se se trataba dun comentario retranqueiro (é xa lugar común que ti só falas na intimidade) entón ben puido ser o xornalista ese do Faro, amigo e confidente das túas desgrazas; ou quizais, o Terry Eagleton, que ben se deixou ver nas bancadas do público, camuflado entre os membros da plataforma contra da LOMCE; ou tamén puido ser o mesmo xefe de prensa do Alcaide, co que partillaches no pasado risos e miserias cando el dirixía o “sálvame-de-luxe” na tele local, e que se cadra andaba aburrido e canso de contar trolas sobre o seu amo. Pero, e se a mensaxe non levaba retranca ningunha? E se algún dos asistentes ó Pleno dispuña no seu iPhone dunha aplicación informática capaz de ler os teus pensamentos, convertendo así a túa cachola nunha pantalla circular de neon por onde ían circulando as palabras todas que pensabas? Recoiro! Se este fora o caso, o mensaxeiro só podía ser un: corentón de estrea e ben parecido, de grandes proxectos e, polo de agora, cativas realidades. E non penso dar nomes, xa que todos sabedes de quen estou a falar … Ou non? Pois logo xa está.