Nunca esqueceremos este curso
Como nai e integrante do grupo “Nais polo clima” do CEIP López Ferreiro de Santiago estou inmensamente agradecida a todo o equipo docente polo éxito do curso.
A continuidade, algo que conseguiron os colexios deste país, con moito esforzo e profesionalidade, non ocorreu en todos os ámbitos. Non sei se sabedes que a covid papou por exemplo trens de media distancia (aqueles do eixo A Coruña-Santiago-Vilagarcía-Pontevedra-Vigo).
O transporte público, peza clave na presencialidade e na conciliación, quince meses despois non acadou a frecuencia pre-pandémica, xa de por si escasa.
Tras unha xornada intensa de traballo, no panel da estación reaparecen trens turísticos e trens de longa distancia mais non hai rastro daquel que permite saír do traballo sen taquicardia e chegar a tempo da conciliación. “A riqueza dun país non se mide porque os pobres teñan coche, senón porque os ricos utilicen transporte público”, din os economistas contemporáneos e tamén os ecoloxistas.
Se vos cadra algún día agardar na Estación de Vilagarcía, podedes ler a placa que eloxia a Mr Trulock. A primeira liña de tren de España inaugurouse no ano 1848 e facía o camiño Barcelona-Mataró. Vinte cinco anos despois, o 15 de setembro do 1873, Galicia celebraba a chegada do ferrocarril, que unía daquela o concello de Conxo co de Carril. O primeiro tren galego non debeu ser considerado estratéxico para as elites españolas da época, que permitiron que o “Ferrocarril de la Infanta Doña Isabel” fora adquirido por poxa por unha compañía inglesa, rebautizado entón como “The West Galician Railway Company” (“ O De Ves”). A este desleixo da época debemos, un Premio Nobel de literatura, un bo feixe de palabras da variante “galinglish”, a pegada cultural e xenética da Royal Navy na Arousa ou a fermosa novela “O xardineiro dos Ingleses”.
“Onde vai o Ferro-Carril vai a prosperidade e o comercio”, dicía Mr Trulock. A pesares da preguiza no seu espertar, o tren artellou unha parte de Galicia, que resultou a máis vangardista e comercial, e trouxo prosperidade á sede daquela compañía inglesa, Vilagarcía de Arousa.
Moitos anos despois o corredor A Coruña-Vigo faise en 80 minutos sendo un dos máis transitados da península. Milleiros de pasaxeiros fan uso desta liña que artella o eixo atlántico. Segundo estatísticas pre-pandémicas contaba con máis de 6000 viaxeiros diarios...
Vilagarcía-Santiago pode facerse en 18 minutos de lectura, sen atascos e sen contaminación. En cada minuto un cachiño de xeografía, literatura, bioloxía, deporte, física e historia entreteñen o camiño: o tren despide o monte Xiabre e o mar da Arousa e na boca do río agarda Cortegada cos loureiros e o marisco. Voa o ferrocarril por riba das Torres de Catoira, freo das invasións vikingas. O inmenso Ulla pasa logo fachendoso pola poética banda de Laíño. A viaxe invita a lambonada na fábrica de chocolate de Cesures, a un Drive no Clube de Golf de Rois e por suposto a uns pementiños de Padrón. A Escravitude mira ao Faramello, terra da mítica Raíña Lupa que vixiou desde a súa atalaia castrexa a chegada de romanos e cristiáns. As estacións de Osebe e Casal fican tristes mirando pasar os trens da súa vida. Repetimos a fazaña irmandiña ao pisar o Castelo da Rocha, e vinte cinco segundos despois a Estación de Cornes embutida en edificios de recente construción berra que foi a primeira, pero alí impón a súa afouteza a nova Intermodal de Santiago que conecta as limpas Brañas do Sar co Ensanche e reconcilia os autobuses co ferrocaril.
O barullo faime pensar naquelas rúas desertas de meses atrás, a dársena de San Francisco baleira e os tímidos inicios dun curso escolar que poucos crían superar sen novos confinamentos, sufrindo con terror a sucesión de vagas que parecían non ter fin
Baixamos do tren en Compostela, estamos en xuño do 2021, xa se albiscan as mochilas con cunchas de vieira e botas de montaña. Na saída, somos recibidas polas ondas varadas do Gaiás e polos fusís-agulla do desconfiado balado do Parlamento de Galicia (seica a pegada do cuartel resultou máis fonda ca da primixenia Facultade de Veterinaria)...unha pensa que o pobo ordena, pero de lonxe.
Hórreo arriba, a Praza de Galicia está ateigada de xente e ó cruzar a Porta da Mámoa sentimos que a cidade empeza a encherse pouco a pouco de camiñantes mancados polas bochas dos pes e a cara queimada, e porén cun humor exultante (sempre pensei que camiñar é un dos mellores remedios para o desánimo).
O barullo faime pensar naquelas rúas desertas de meses atrás, a dársena de San Francisco baleira e os tímidos inicios dun curso escolar que poucos crían superar sen novos confinamentos, sufrindo con terror a sucesión de vagas que parecían non ter fin.
Camiñamos os 100 metros lisos que separan o Obradoiro da Facultade de Medicina, recordando como calaron as tendas de souvenirs repetidos, botafumeiros en miniatura e desafinadas minigaitas. Daquela, os habitantes nativos ou foráneos facíamos cola en mercerías de sempre, papelerías, bibliotecas, supermercados e restaurantes de comida a domicilio; un cachiño de terra era unha festa, unha semente un tesouro, un veciño, da familia, e os artistas alimentaban o espírito convertendo un parque nun teatro.
A Cidade da Cultura, mausoleo de deseño imposible e dispendio incomprensible acadou por fin o seu recoñecemento e as visitas multitudinarias que sempre porfiou...mais por ser Centro de Vacinación.
No CEIP López Ferreiro recollo á miña filla. Un colexio coma moitos, pero sen patio de recreo, un Colexio de mestres valentes e organizados (como moitos), vencedores fronte as premonicións lúgubres
Damos a benvida aos peregrinos pero temos unha débeda coa Resistencia. Queremos turismo e coches, pero como reza o márketing institucional, “con sentidiño”
No CEIP López Ferreiro, recollo á miña filla, un colexio coma moitos, pero sen patio de recreo, un Colexio de mestres valentes e organizados (como moitos), vencedores fronte as premonicións lúgubres.
Temos unha débeda cos habitantes non esporádicos: o transporte público debería estar a altura, tomarmos conciencia e coidar do noso medio, entender que os sanitarios e investigadores precisan de espazos amplos e accesibles, sen esquecer que son tamén produtores de riqueza e aseguran moitas visitas. As dársenas, desérticas nos momentos duros da pandemia, deberían ser entregadas aos nenos sen patios.
Seica foi tamén Vilagarcía o primeiro territorio da península que xogou ao fútbol. Neste xuño de Eurocopa, penso nos que non están e nos que sempre estiveron, celebremos o resultado:
Colexios 1-Covid 0
