Todos os anos celebramos o día da muller, que algúns se empeñan en seguir apelidando como traballadora. Non existe día do home traballador. Será porque non hai, ou porque non fai falla. O máis parecido é o día do Pai. Cada ano as mulleres deben constatar a mesma sanguenta evidencia: a igualdade preséntase máis difícil de alcanzar que a liña do horizonte. Aínda que polo menos ese día, as feministas non teñen que aturar as chanzas e burlas tabernarias que tanto alborozan a tanto cabaleiro español que habita nos nosos medios. Gárdanllas todas para o día seguinte.
Todos os anos, os líderes e gobernantes responsables de que a igualdade tarde tanto en chegar sacan o seu lado feminino para renovar o seu compromiso coas mulleres
Todos os anos, os líderes e gobernantes responsables de que a igualdade tarde tanto en chegar sacan o seu lado feminino para renovar o seu compromiso coas mulleres, alegrarse polos pequenos pasos adiante fabricados pola estatística creativa e non ofrecer unha soa explicación por tan clamoroso e sostido fracaso. Ao parecer, nisto da igualdade, os homes somos incompetentes, pero sensibles. Dóenos de corazón facelo tan mal.
A mal chamada reforma do aborto do ministro Gallardón volve tratar a muller como un ser frívolo e pouco fiable, incapaz de tomar unha decisión por si mesma e necesitada da sabedoría, a reflexión e o permiso do macho
Repasemos as evidencias que proban tanto compromiso. Durante o últimos dez anos, as mulleres seguen cobrando un 70% de canto perciben os homes por idéntico traballo. Unha situación tan contraria á igualdade como á eficiencia económica. A porcentaxe de directivas en consellos e cúpulas empresariais mantívose conxelado na cuarta parte. En política, a paridade constitúe algo que se respecta se non queda máis remedio, ou se o obriga unha sentenza. O terrorismo de xénero continúa sendo un delito onde quen debe fuxir, esconderse e cambiar de vida é a vítima, mentres o agresor segue coa súa rutina normalmente amparado, cando non encuberto, por unha sociedade que prefire pretender que non sabe, non a informan ou non se decata. A mal chamada reforma do aborto do ministro Gallardón volve tratar a muller como un ser frívolo e pouco fiable, incapaz de tomar unha decisión por si mesma e necesitada da sabedoría, a reflexión e o permiso do macho.
Os recentes datos da enquisa da Axencia Europea de Dereitos Fundamentais falan por se sós da gravidade e extensión da desigualdade, a violencia, o desamparo e a humillación que padecen a diario e ao longo da súa vida máis da metade das mulleres do continente. Con todo, as xa de seu limitadas e exiguas políticas de igualdade resultaron as primeiras vítimas dos recortes sacrificadas nos altares dos fetichistas do déficit, sen que unha opinión pública dominantemente masculina derramase demasiadas bágoas por elas.
Se os homes parísemos, habería aborto libre. Se os homes cobrásemos a terceira parte menos que as mulleres polo mesmo desempeño, os cárceres estarían cheas de empresarios sexistas
Se os homes parísemos, habería aborto libre. Se os homes cobrásemos a terceira parte menos que as mulleres polo mesmo desempeño, os cárceres estarían cheas de empresarios sexistas. Se os homes fósemos vítimas de malos tratos, os agresores non poderían ir tranquilamente ao bar ou ao fútbol. Non avanza a igualdade porque así seguimos gañando. En lugar diso, facemos adhesivos, pegamos cartaces, presentamos powerpoints con gráficos que deberían darnos vergoña e lemos versos de poetisas un día ao ano. Deberiamos cambiar o nome da celebración. Non é o día da muller. É o día dos homes que nos cremos guais, pero non o somos.
