“O día no que o ían matar, Santiago Nasar ergueuse ás 5.30 da mañá para esperar o buque no que chegaba o bispo. Soñara que atravesaba unha fraga de figueiras onde caía un orballo mol, e por un intre foi feliz no soño, pero ao espertar sentiuse todo chaspizado de cagada de paxaros.”
No último xantar dominical de Setembro, sen vir conto e asemade lle retorcía o pescozo a un langostino, miña sogra dixo que odiaba a Pedro Sánchez. Eu, que estaba sentado enfronte dela, arregalei os ollos. Que me di! E iso?, pregunteille. Non pensa mais ca en mandar...quere ser presidente e nada mais. Intentei traela a razóns, díxenlle que iso é o que queren todos os que están nesa feira e batinlle directo na agulla de marear de tódalas sogras. Pero é bo mozo, veña ho, non me diga que non lle gustaría telo de xenro, díxenlle esbozando un sorriso. Pois non, mira... nin guapo o vexo, contestoume e seguiu esfolando os bichos feos aqueles do prato. Non podía dar creto! Vale, que xa sabía que un socialista nunca lle ía encher o ollo e incluso vía natural que lle tivera certa xenreira en por si, pero tanta que lle nubrara o sentido estético... Quen lle metería tanto odio en tan pouco tempo? Porque a min, por exemplo, alporízame Cristiano Ronaldo e ponme do fígado Dolores de Cospedal, mais recoñezo que o portugués ten un corpo de escándalo e a manchega é unha señora que aguilloa a miña libido. A ética non me empece ver a estética.
Ao día seguinte marchei cara Asturias de visita mariana na compaña de meu irmán, que xa vos contei. Durante a viaxe, a radio foinos informando de que lle andaban enriba a Pedro Sánchez, porque teimaba en dicirlle que non a Rajoy e a España. En Radio 5 repetírono tantas veces que meu irmán engurrou o cello: “Isto non pinta ben”, dixo e movía o dial na procura de música variada; pero nada, en certas zonas de montaña o aparato só collía Radio María e Radio 5, e volta a falar de Pedro. “Mañá temos que mercar El Mundo, a ver que di Raúl del Pozo, que se algo vai pasar el xa o sabe”, intentou tranquilizarse. Así o fixemos. Nos días que seguiron, xa antes de almorzar, iamos mercar ao quiosco o exemplar de El Mundo e empezabamos a lelo pola contraportada de Raúl del Pozo. “Ostras! Quédanlle catro días”, sentenciou meu irmán logo de ler o artigo. Había mais artigos sobre Pedro e páxinas enteiras adicadas a el, pero xa non quixo ler mais. Era a mañanciña do martes.
O mércores, ademais de El Mundo, tamén lle botamos un ollo a La Razón, ao ABC e a El País. Todos falaban de Pedro e todos mal. Era coma se os articulistas competiran no mais grande abafallo, na mais florida chanza ou na aldraxe mais requintada. Que tanto mal tería feito este home para arrexuntar tanto odio! Durante o día, nas andainas polas montañas e desfiladeiros, de cando en vez meu irmán detiña o paso e dicíame: E Pedro... el xa o matarían?... e nós aquí sen poder valerlle. Na baixada do desfiladeiro das Xanas cruzámonos con dous uniformes do Seprona. Daquela fun eu quen falou, así polo baixiño e sen deixar de andar, “shssss...van tras del, está claro...deben pensar que anda agochado por aquí”, e afaleille co bastón no lombo para que aviara. Se escoitabamos ao lonxe o tiruliru dunha ambulancia, mirabámonos en silencio, pensando os dous a un tempo “aí che levan a Pedro”. O xoves, a faciana do líder socialista saía na portada de tódolos xornais, en varios tamaños, pero serio e triste en todos eles. “Mira...xa está mais morto ca vivo... ata leva consigo o traxe limpo par o enterro”, dixo meu irmán. Nun dos retratos saía no asento traseiro dun haiga escuro, con pezas de roupa colgadas do teito. “Non che somos nada”, díxenlle eu por dicir algo.
O sábado, xa de volta ao país, paramos a botar unha mexada nacionalista nunha casa de postas nas beiras do río Lor, preto de Quiroga. Riba do mostrador tiñan La Voz de Galicia, aberta polas páxinas de opinión, e os ollos fóronme enmeigados á prédica de Xosé Carlos Caneiro, xa sabedes, o crego de Verín e Monterrei, o que equiparou a Feijoo con Ulises. Desta vez falaba de Pedro Sánchez (non volo vou traducir para non deturpar o texto orixinal): “..Es banal. Su historial académico es ninguno. Y lo peor: él sí se cree en poder de todas las razones y verdades. Échenlo. Hoy mismo.“ Ostrás! Abaneei uns segundos coma se tremera a terra. Agora si que lle chegara a hora postremeira. Chamei por meu irmán, que miraba pola fiestra as lentas manobras dun tráiler no aparcamento. “Hoxe é cando o van matar...aquí o di Caneiro”, díxenlle. “Non sei quen é ese, pero mellor así...que o maten dunha santa vez... que mais ten, total xa é coma matar un morto”, contestoume sen deixar de mirar pola fiestra. Pensei en miña sogra: mañá domingo terá xa menos odio e se cadra igual ata é mais feliz.
