A Antón Castro, a Galicianman in Zaragoza.

Alongarme somente foi o xeito/de ficar para sempre. José Ángel Valente

A gentleman will walk but never run. Sting

Cando vou unha fin de semana  a cidade que me fai comprender por fin aqueles versos da terceira cantiga de alén de José Ángel Valente e que din Alongarme somente foi o xeito/de ficar para sempre, unha das miñas afeccións é visitar as súas librarías levando posto unhas luvas de coiro e un abrigo de tergal (cando non podo practicar a miña afección porque no é unha maña agrisada e fría, coma a maña na que se iniciou o proceso de Nuremberg, segundo nos conta Ledicia Costa, practico a miña outras dunhas grandes afeccións: buscar cando esta dando o seu solitario* paseo diario ao xornalista e cabaleiro Manuel de Lorenzo pola cidade e adiantalo, sempre pola esquerda, correndo e falando alto, e tomar cafés no Parque San Lázaro lendo os libros dos escritores con permanente feitizo, entre eles non pode faltar os libros de Roberto Luis Sánchez e John Bunyan).

Esta afección (a de visitar a súas librarías, non a de levar posto unhas luvas de coiro e un abrigo de tergal) ten a súa orixe no feito de que sinto unha paixón case compulsiva ou enfermiza ante un caixón cheo de libros no que pendure un cartel no que poda lerse a palabra SALDOS e pola procura case que desesperada de exemplares da colección Libros de humor El Gorrión (la colección en donde se dan cita los campeones de la risa, la sonrisa y la ironía) e na que pode lerse cousas tan simpáticas como Lord Byron fue un grullo.

Ás veces penso que son unha especie de rescatador de libros abandonados coma cans polos seus donos e que levándomos para miña casa fago a boa acción do día; polo menos esa noite van durmir o quente nos andeis da miña biblioteca. Outras veces tamén penso que son ,como o titulo do libro de poemas do poeta Ramiro Fonte, un cazador de libros que cada maña de sábado sae da súa casa como mesmo pensamento que un cazador de perdices que ande pola Limia Unha boa peza que apresar que no canto de acabar rillada coma a perdiz pola familia Peaguda naquela especie de salón do oeste situado en Zadagos e propiedade do Penin vaia parar o lugar no que os libros esperan unha futura lectura. Ou mais ben son como o pai de Paul Auster do que di que para el comprar barato constituía unha forma de vida? Quen sabe.

Nota Bene.

*O xornalista ourensán é dos que como Hazlitt non entende o sentido de camiñar e falar ao mesmo tempo. Por iso, o xornalista cre que os seus amigos, entre eles os xornalistas Javier Fraiz e Paco Gónzalez Sarria, que non comparten esta idea deberían pagar un imposto por incumprila, cada vez que insisten en acompañalo no seu paseo.

***

Este sábado cando entrei na Libraría Torga (hoxe tristemente desaparecida), alí me atopei con ese caixón no que penduraba en letras ben claras a palabra SALDOS. Púxenme a rebulir no caixón e a seleccionar cales serian as miñas presas que ía abater esta maña de cazaría. Escollín entre todos os libros Virginibus Puerisque de R. L Stevenson, O Naranxo de Ramón de Valenzuela, Paco Peco Pequeneiro e o lagarteiro miope de Xelis de Toro,  Poemas para pintar de Concha Blanco e varios números da revista NORDES editada por Ediciós do Castro. Comecei a pasar as súas follas da revista para ver o seu contido. Cando  chego a páxina vinte e seis leo o comezo dun relato que me chama a atención:  A MORTE tiña que ser no mar. Costara-me moitas noites decidi-lo pro daquela xa non me cabía dubida. Morrería de madrugada no mar. Afogado.Volvín a ler as primeiras liñas do relato e  veume a memoria aqueles versos daquela poeta uruguaia de apelido de son tan galego, Idea Vilariño, e que din  Uno siempre esta solo/ pero a veces esta mas solo  e tamén aquela foto que sacara este verán na praia das Furnas visitada con María e có galego que sinte en Madrid verdadeira saudade do seu benquerido Bar Orellas de Auria. Lería o autor do relato algunha vez estes versos? Estaría o autor algunha vez diante deste mar que saíu na foto coma unha noiva ben peiteada e que golpea unha e outra vez as rochas co mesmo desexo que teñen uns verdadeiros namorados cando xuntan os seus beizos nun bico? Non o sei.

***

Quen era o autor deste relato de comezo tan desesperado e que fai que o personaxe faga seu aquilo de é hora de apagar a lámpada/ enriba da porta... de Mariña Tsvietaieva?. Este comezo tan turbador fixo que non me fixara que debaixo do titulo do texto aparecía o nome do escritor o final do mesmo a data e o lugar en que debeu ser escrito:AUTOBIOGRAFIA DO AFOGADO. ANTON CASTRO e no lugar e fecha en que posiblemente foi escrito:.Zaragoza. 1982.

Despois de saber quen era o autor do relato, chegou o silencio a libraría, que só vai ser roto polos murmurios das pantasmas da Rúa da Paz e polo ruído das follas do libro que esta a pasar un psiquiatra, que espera non rematar o seu tempo tomando veleno e convertido nun asasino, como o seu admirado Gezá Csáth.