A Miqui Otero.

No porque llueva mucho, sino porque llueve diferente.
Miqui Otero.

Hay que tener paciencia, porque el mundo gira y gira, y las modas vuelven y vuelven.
Albert Gil.

el pensaba que había unha versión diferente de todo.
Julian Barnes.

I

A  Juan Tallón non só pódelo atopar nos bares reais, nos bares cheos de Belgian business men ou nos bares imaxinarios dando conta prodixiosamente duns martinis secos ou se é o caso e a hora dun whisky escocés con soda, tamén o  podes atopar, de vez en cando iso si, nunha lenzaría, nunha funeraria, nunha farmacia,  nunha óptica,  nunha barbería,  no avión soñando que estaba en mil novecentos setenta e cinco entre os amigos de Bones Howe que contemplaron estupefactos a actuación de Dewana antes de que Tom Waits comezara a ler os anuncios clasificados do xornal,  nun concesionario de coches,  nunha peixería, nun centro de estética avanzado, en Biolibros encargando a súa biografía,   na rúa do Paseo de Ourense as dez e dez minutos dun domingo calquera, na estación de São Bento de Porto despedindo as palabras que subiron o derradeiro tren destino: Outro escritor ourensán, no mosteiro de Oseira pedíndolle ao superior a berros unha botella de viño das que bebía Graham Greene, porque quería escribir a segunda parte de Monsignor Quixote,  subindo o monte Olimpo, nunha tenda de discos devolvendo uns cd de Neil Diamond e de Fairport Convention e mesmo nunha libraría mercando unha novela, que por suposto,  non vai ler, xa que ten que ver na televisión un partido de fútbol da liga inglesa e despois baixar a rúa o cubo do lixo; cousas de escritores de provincias e de Italo Calvino.

Porén, o raro é atopar a  Juan Tallón nunha barra de bar que ao mesmo tempo é un cine e unha libraría nun día no que hai  unhas perfectas condicións meteorolóxicas para celebrar un magosto. Temperatura ideal e terreo en perfectas condicións para a práctica do magosto.

Pois iso tan raro foi o que lle pasou este xoves ao único veciño do Barrio de Conxo que mercou no Corte Inglés Melody Road de Neil Diamond e Moat on The Ledge de Fairport Convention, cando tiña a intención de ver unha película no cine que ao mesmo tempo é unha libraría e un bar , e que esta preto do lugar no que un día gozou berrando  Don´t Look Back e tamén preto da consulta do dentista que coidou cando neno da súa desastrosa dentadura, resultado de morder o chupete durante anos, e que lle fixo odiar as laminas dos cadros de Salvador Dalí. Para el, o pintor de Figueres non é o Avida Dollars senón o home que firmaba as laminas da sala de espera do dentista.

Ao chegar a Numax, así se chama este tres en un, o veciño do  Barrio de Conxo atopouse por sorpresa con Juan Tallón na porta da libraría  que ao mesmo tempo é unha barra de bar é un cine. O escritor ourensán ía presentar a novela dun escritor barcelonés, fillo de galegos e das noites no Sidecar, titulada Rayos. Nese intre non chovía na cidade.

O veciño do Barrio de Conxo non tiña a intención de quedarse a unha velada literaria, pero a curiosidade lle puido e quixo comprobar de primeira man  se as veladas literarias tamén cambiaron como os tempos.  Agora xa non hai, lembrou a José Agustín Goytisolo, un  uruguayo con mirada de buey/que acostumbra a emborracharse y a cantar tangos/ y acaba recordando a su querida mamacita.  Se Neil Diamond cambiou, se os tempos cambiaron, cumpríndose así a profecía que facía un músico no ano mil novecentos sesenta e tres , porque non van cambiar as veladas literarias, pensou nada máis sentar na cadeira e mentres lle daba un longo grolo a un vodka con  xeo para evitar dicir estupideces, por si se lle daba por intervir no tempo de coloquio. Tiña esa tendencia natural e que trataba de curar lendo, por suposto en alemán,  Die Fackel de Karl Kraus e as novelas de Julian Barnes, bailando Matty Groves  e bebendo un vodka con xeo.

Ao veciño do Barrio de Conxo non lle chamou a atención as palabras de Juan Tallón, do que non lerá por falta de tempo ningún  dos seus libros, senón as de Miqui Otero. Venia Galicia con mis padres en un Ford Orion.  Nada máis escoitar estas palabras, de súpeto, xurdíronlle, a pesar do vodka con  xeo, dúas preguntas nada realistas para o coloquio, coas que pretendía facer un xogo coas iniciais do escritor barcelonés  e tamén unha broma intelixente:

Cando chegabas a altura de Burgos non lle pedías ao teu pai que puxera no cassette do coche a cinta TDK  de 60 minutos na que tiñas gravada Y yo solo en casa con Sam Cook e La Casa de La Bomba?.

Por que na túa novela non  incluíches  a canción  Bonito es  coma homenaxe ao grupo ao que pertencía o músico que ten o teu mesmo nome, Miqui, e que seguro que coñeces e mesmo bailaches coa camiseta de Barcelona 92 e que aínda hoxe a pos cando te ves delgado?.
Por certo, ao final da velada literaria xa chovía; esa choiva claramente diferente a de León; e o vodka con xeo fixo o seu efecto no veciño do Barrio de Conxo, que non lle fixo esas preguntas nada realistas, pero si unha pregunta intelixente, clara, concisa e coa que pretendía que o autor barcelonés suara a camisa: A quen pertence o ARTE?. A un estreito circulo de expertos e gourmets?.

II

Cando a saída do Numax  e baixo a choiva  o veciño do barrio de Conxo escoitou a algún dos asistentes ao encontro histórico, segundo a súa opinión, entre o autor barcelonés e o ourensán  que o encontro fora marabilloso , comprendeu e fixo súas as palabras que  lera na novela de Julian Barnes The Noise of Time sobre o encontro entre Anna Amájtova e Dmitri Shostakóvich  mentres esperaba que comezara a velada literaria :el pensaba que había unha versión diferente de todo*.

Nota bene:

*Esta mesma cita aplicouna días despois no café cando leu en El Correo Gallego que Darío Villanueva opinaba que Bob Dylan é un gran artista de la canción, sus letras son eficaces, pero literariamente muy poco sofisticadas. Como Karl Kraus, o veciño de Conxo estaba a sufrir os efectos da apoteose da citación