A Camilo Franco, que me ensinou a evitar a lúa que esta no cénit.

Palidos navegantes ao bordo da vida, do Hades.
Fleur Jaeggy

Ler sempre a mesma carta pode resultar tan obsesivo como contemplar a mesma paisaxe.
Camilo Franco

Onte a tarde, no intre en que comezaba o sol a quentar e as palabras escritas polos xornalistas con tinta moura comezaban a borrarse coas pingas de suor, cando ía camiñando,dominado pola miña eterna abulia e coa cara dos palidos navegantes ao bordo da vida, atopeime cun amigo, ao que chamabamos cabeza quente (como Lenin), co que facía 29 anos que non coincidía (ou poéticamente non partillabamos tempo e espazo);a ultima vez que coincidimos foi nunha exposición do pintor Virxilio no Edificio da Torre de Ourense no mes de xuño de 1988 na que un afamado avogado, que sempre aconsellaba, cando levaba catros viños, aos avogados mais xovenes que debían ler a Franciso González Ledesma se querían ser bos avogados (La justicia no es más que tiempo y dinero, tiempo y dinero), adiantouseme a comprar um cadro do que estaba namorado. Unha alegría tétrica. Lembrei o segundo canto do sexto Dalai Lama, aquel que a xuvenil exuberancia levouno aos praceres do viño e das mulleres: Os corpos envellecidos dos mozos dun tempo/son mais curvos cós arcos de bambu.

Non falamos nin de Charles Baudelaire nin de Rosalía de Castro nin nos dimos unha aperta nin empregamos a palabra afecto entre nós (sempre con medo a fraternidade carnal e aos afectos! En realidade creo que éramos um pouco infelices). O meu amigo, co seu sorriso tranquilo e nunca torto dos que sempre teñen aberta a navalla, contoume que tiña catro afeccións e que algún amigo seu de Lugo, lector enfermizo de Santiago Lamas, Ramón Area, Wilhem Busch, Luis Villa (dos seus dialogos no Facebook, pouco socráticos, cunha sombra que se fai chamar Gustavo Peaguda)  e do morfinómano e asasino Géza Csáth, consideraba que eran as suas principais obsesions, ainda que o meu amigo pensaba que non tiña nada de particular, posto que cada un ten as súas teimas (o amigo seu de Lugo ten como teimas anotar nun caderno todas as cancións que leva no seu titulo a palabra rosa e o respeto debido, mellor, o respeto que lle debían): os paseos matutinos para comprobar se o universo estaba mudo, coleccionar edicións distintas de A Love Supreme de John Coltrane (outros coleccionaban edicións en distintos idiomas do Principito, libros de Manuel Vázquez Montalbán, discos de Dean Martin, Johnny Thunders e Jonathan Richman e ninguén dixo nada.), beber copas de Porto de mais de 25 anos acompañados dun plato de petits fours e ler libros que se publicarón fai mais de 28 anos e dos que ainda se poden atopar a súa primeira edición nas librarías de calquera cidade.

Tamén contoume, sen sacar as mans dos petos do pantalón, que agora viña da Galeria Sargadelos da Rúa Nova e que atopara un exemplar que é dos maís buscados pólas persoas que comparte a súa afección. O exemplar, dixome cun amplio sorriso e se sen sacalo da bolsa por medo a que estivera preto un home de sorriso torto, é A Lúa no Cenit e outros relatos¹ de Camilo Franco. É que andaba a busca dun bar para celebrar a descuberta deste prezado tesouro, por suposto cunha copa de Porto de mais de 25 anos acompañada dun plato de petits fours.
*
Adieu foi a  derradeiras palabras do meu amigo. Como dí Fleur Jaeggy: Os adeuses teñen lonxanas proxenies e as paixases cubrenos de maleza e polvo. As miñas derradeiras palabras, antes de iniciar de novo a marcha para a miña meta , en resposta a súa promesa de que axiña nos veríamos no Hôtel Russie (nun primeiro momento o meu amigo pensou no Café Central, pero axina deuse conta que xa non existe) para brindar cunha copa de Porto foron: Já Freinlich. Freinlich (eu aprendin aleman cun home que se chamaba Werner e que polas noites viña a casa a lerme Max und Moritz para fuxir da tristeza dos desesperados). Por certo, ao acabar de falar co meu amigo saiu a lua co seu xesto torto e comezou a súa persecución, o acoso da súa imaxe no meu destino.
*
Cando os catro enfermeiros suizos
envolveron os dous cadáveres nunha manta
a lúa estaba no cénit
e sorria condescendente.

Nota bene

1-A lúa no cénit e outros textos. Camilo Franco. Edicions do Castro. Sada. 1988