“Sempre pensei que as coisas pudessem correr mal, mas nao tao depressa, mas nao daquela forma (“A ordem natural das coisas”, António Lobo Antunes)

Se non tes a coraxe que precisas para caer na conta de que, se topeneas e esqueces a túa lingua, axiña te deixarás relamber pola tristura e pola inopia dos atardeceres atoldados

Se non tes a coraxe que precisas para caer na conta de que, se topeneas e esqueces a túa lingua, axiña te deixarás relamber pola tristura e pola inopia dos atardeceres atoldados. Se pensas que gozas, aparvado pola modorra que che zarandea o ser, deixándote domear polo pérfido feitizo que te contaxia. Se esa parsimonia melancólica que adoitas decotío non che fai doer a codia dos teus lánguidos pensamentos. Se xa non te acordas quen es e renegas cada cando, coma un tarabelo desnortado, da lingua que mamaches porque confundes o pasado coa ausencia. Se o sopor que che anestesia os miolos non che deixa distinguir o melodioso canto do merlo do cacarexo dos gaios. Se non podes sentir o que dis cando conversas e non comprendes o que che contestan, porque perseveras nunha fala que ti mesmo non entendes. Se o auto-odio que te ofusca che arrampla o teu natural sentido de pertenza. Entón, talvez non tardes en perder a pouca ansia que che resta, posuído pola infausta amnesia que te ensume, a piques de ficar sen existencia; ou convertido nun inerme mamote, sen os folgos que precisas para mandar ao nabo aos que te emboban e te apampan docemente coa supina parvada de que a túa lingua non paga a pena porque non é máis ca un pesadelo de catro papaleisóns nostálxicos.

Talvez deberías pensar seriamente en escoitar o doce zunido do noso vento, para testar se segues esperto, para evitar que os latexos do teu errático sentir che fagan estoupar o peito

Se turras a favor, no canto de gurrar en contra da corrente que te engule, e porfías por escornarte contra a fala que herdaches dos antergos. Se segues posuído por esa teimosía de arrimarte, coma un can sarnento, ao sol que máis quenta e te deixas agarimar polos raios avinagrados que che fan suar as illargas e ferver a mente ata derreterche as entreteas. Se prefires vivir coa testa adormecida e, cando te derreas, non es quen de discernir se padeces por mor das doenzas nos cadrís ou sofres pola aldraxe dos que te mangonean. Se a preguiza que tanto te aparva non che permite remelar o xenio para axotar a atrofia que infesta o teu delicado encéfalo. Entón, talvez deberías pensar seriamente en escoitar o doce zunido do noso vento, para testar se segues esperto, para evitar que os latexos do teu errático sentir che fagan estoupar o peito; para que cando fales non tremas e digas cousas con xeito, sen ter medo a dicilas coa lingua de sempre; para ser quen de respectarte e camiñar coa cabeza ergueita. 

Se espertas e queres vir canda nós para ouvir pasar o vento que zune en galego. Se estás disposto a bater o cobre e te atreves a fincarlle o papo nos beizos aos que se empeñan en taparche os ollos coas andrómenas de sempre, para tratar de convencerte de que a túa fala non é máis ca un nubarrón pasaxeiro a piques de esvaecerse. Se pensas, coma nós, que a lúa chea aluma dabondo para fender sen medo a penuria da noite cega, en compañía da lingua que te facía diferente; abofé que podemos agardar un instante, ou o tempo que precises para aviarte, ou para tomar alento e pelexar con coraxe, ata que deixes de deambular coma un somnámbulo sen control, incapaz de decatarte do que acontece no remanso dese estúpido sosego que te aparva sen remedio.

Abofé que podemos agardar un instante, ata que deixes de deambular coma un somnámbulo sen control, incapaz de decatarte do que acontece no remanso dese estúpido sosego que te aparva sen remedio

Ah! O meu tío Lisardo gusta de madrugar canto pode, para arrimarse espido á solaina do tempo, ata sentir na pel do peito a brisa doce da mañanciña, para ouvir pasar o noso vento fresco, antes de que o sol arrime o fuciño e lle derreta o pensamento. Para saborear a melodía dos merlos que cantan en galego, dende a rompida do día ata que se deitan.