Que se pode dicir das primarias do Partido Socialista que non sexan cousas tristes. Non é imposible que ao redor dalgún dese tres candidatos frutifique un equipo que ofreza capacidade e esperanza á sociedade española e hai que desexalo, por eles e polo ben de todos, pero o que agora representan é o contrario daquilo para o que se pensaron as primarias, unha confrontación entre candidatos que encarnasen camiños distintos.

O que agora representan é o contrario daquilo para o que se pensaron as primarias, unha confrontación entre candidatos que encarnasen camiños distintos

En parte é consecuencia da hostilidade, máis que falta de entusiasmo, con que o aparello enfrontou e boicoteou no seu momento aquela proposta de Zapatero. Aprazáronas, discutíronas, mareáronas e ao final quedou ese escenario sen interese para a sociedade. Porque se debería de tratar de ofrecer un debate e camiños á sociedade, mentres que, ao non abrir as primarias á súa base social, os candidatos teñen que dirixirse aos afiliados, ás agrupacións locais e iso nun partido que é unha máquina de administrar poder significa "o aparello". Ou sexa, aterse ás directrices para non quedar descolocado. Doutra banda o espectáculo na trastenda en torno da dirixente andaluza e todos os manexos dos aparellos territoriais nega que se trate de que se expresen realmente os militantes en liberdade. Todo triste e vello.

En parte é consecuencia da hostilidade, máis que falta de entusiasmo, con que o aparello enfrontou e boicoteou no seu momento aquela proposta de Zapatero

Curiosamente, do tres candidatos o "máis antigo", Pérez Tapias, foi o máis moderno. Ofreceu algunhas posturas claras e que suporían un cambio significativo nalgún tema, tanto un referendo consultivo no caso catalán como someter a referendo a opción monarquía república. Os outros dous candidatos, un dos cales parece que gañará a secretaría farao precisamente porque non din nada novo. En cambio encarnan a renovación biolóxica, teñen menos anos que o outro. Naturalmente hai matices que os diferencian e que se apreciarán desde dentro do partido pero desde fóra só se aprecia máis do mesmo, retórica ambigua por baleira, xeneralidades nun ton de políticos profesionais.

A historia do PSOE desde a súa resurrección tras a morte de Franco tivo dúas etapas pero son unha mesma historia: administraron o que había sen tocar a estrutura económica de fondo nin os intereses dominantes

Pero non é fácil a súa situación, terían que empezar de cero. A historia do PSOE desde a súa resurrección tras a morte de Franco tivo dúas etapas pero son unha mesma historia: administraron o que había sen tocar a estrutura económica de fondo nin os intereses dominantes. Zapatero reformulou unha nova cultura cívica e democratizou a sociedade desde o BOE pero continuou as liñas mestras económicas que arrincaban dos gobernos de González nos anos oitenta. Pero que ninguén se engane, iso era o que pedía maioritariamente a sociedade e con iso conformouse mentres houbo vacas gordas, todos fomos mellorando e había expectativas para os nosos fillos. O que teñen que enfrontar agora os novos dirixentes é un horizonte brumoso e sen camiños, pois non hai diñeiro europeo para repartir nin o gas que inchou a burbulla inmobiliaria, e atópanse cunha sociedade que neste momento ve que os poderosos quedan con todo e non reparten. A xente hoxe quere que se reparta, pero iso vai contra a política económica que nos impoñen tanto desde o FMI como desde o Bundesbank. Nada menos.

Esa é a acusación que fai Podemos, porque este é o tempo de sinalar co dedo aos culpables. E como non se fixo, como os culpables dese gran desfalco ao estado que foi Caixa Madrid e demais desaforamentos seguen libres e protexidos, o tempo de acusar segue aberto e seguen sendo necesarios fiscais que falen pola sociedade. Como é necesaria a crítica global á política económica e, en consecuencia, social. Por que non o fan os candidatos? Porque non poden, parece que esa é a resposta.

O PSOE aposta a súa existencia como un partido significativo a que os sectores sociais que o apoiaron se alegren cando as cousas empecen a mellorar e todo volva ao seu

O PSOE aposta a súa existencia como un partido significativo a que os sectores sociais que o apoiaron se alegren cando as cousas empecen a mellorar e todo volva ao seu, paréceme que é unha infravaloración dos cambios na cidadanía nos últimos tempos. Non só as novas xeracións; gran parte da sociedade viuse abandonada, pero ademais liberouse de moitas tutelas e é máis libre. Pode ser que melloren as cousas e lla moitas persoas páseselles o cabreo pero non por iso depositarán facilmente a confianza en quen non ofrecen máis que un sorriso xuvenil. Non basta hoxe ser "guai".

Ten que ser capaz de dicir o imprescindible: desfaremos todas as políticas antisociais que agora están empobrecendo e laminando nosas vidas

O PSOE non pode xogar o papel de fiscal do sistema económico e político que xoga Podemos, é certo pois está preso do seu propio pasado, pero ten que ser capaz de dicir o imprescindible: desfaremos todas as políticas antisociais que agora están empobrecendo e laminando nosas vidas. Os seus catedráticos de economía, os seus comisarios europeos, os seus sabios económicos que veñen e van ás grandes empresas dinlle que non pode ser, pero se non ofrecen políticas alternativas entón serán un partido totalmente prescindible.

A sociedade esperaría do Partido Socialista que fose un partido que administre poder pero tamén que se comprometa con cambios substanciais, é un dilema moi complicado e iso pide unha nova política, cousa que non se ve nese debate entre candidatos sen interese. Haberá que desexarlles sorte para que o tenten e consígano.