Trátase dun país onde acaba de dimitir da xefatura do Estado un rei deixando un sucesor caído do ceo, quen carga cos poderes do Estado pero sen outra autoridade moral que ser fillo e sen que a cidadanía o recoñecese de maneira ningunha.
Un país cun presidente de Goberno que mentiu en sede parlamentaria asobre as finanzas do seu partido e as propias, deixando así o Congreso anulado para o resto da lexislatura: non se pode recoñecer, negociar nin pactar cun Goberno sostido sobre a mentira. Un Goberno sobre esas bases degrada a sociedade. Un país no que o xefe de gabinete do presidente, sendo coñecedor de posibles delitos da familia Pujol, en lugar de informar á xustiza utilizouno en beneficio político propio, instigando e manobrando para que fose coñecido no momento que lle era máis útil ao Goberno. Os SMS publicados neste diario proban esa perversa e probablemente delituosa conduta política, trátase do "alguacil alguacilado". É unha conduta política realmente inconcibible en países democráticos, faría caer un Goberno, con todo trátase dun país onde a oposición non reclama responsabilidades por esas actuacións.
Un país cun presidente que mentiu en sede parlamentaria: non se pode recoñecer, negociar nin pactar cun Goberno sostido na mentira
Un país onde tanto a presidenta como o secretario xeral dun partido, o PSOE, non se enfrontaron ás urnas e carecen por agora do aval da sociedade. Trátase dun partido que foi realmente o construtor dos consensos sobre os que descansou o sistema político español, e que agora reacciona angustiado por conservar un lugar, ser o principal partido da oposición.
Nese país o anterior monarca vaga no seu desprestixio e canto máis se sabe del máis prexudica o reinante e os anteriores presidentes do Goberno vivos "queimados", por distintos motivos, para a sociedade. Un país así é, en suma, unha sociedade descabezada, sen referencias morais nin políticas. Nese país aredor dun millón de cidadáns, a maior concentración política de Europa, ocupa organizada e pacíficamente as rúas dunha cidade por terceira vez para reclamar un referendo que o Goberno lles nega. E é entón cando nun mesmo día falece o primeiro banqueiro do Reino, ingresa no hospital outro por caída de cabalo e tamén é hospitalizado o presidente dos grandes almacéns símbolo do consumo español, quen falece catro días despois. Parece que se acumulan os ingredientes para unha "tormenta perfecta".
Tras anos de políticas antisociais e divisoras nacionalmente, con capas sociais destruídas e sen esperanza, o que preocupaba ao banqueiro falecido, verdadeiro titor intelectual da política económica, eran dous temas: os cataláns e Podemos. Ten lóxica política; desde o seu punto de vista, claro. Pois iso supón que non importa todo ese lixo, corrupción, incapacidade e destrución social mentres a máquina siga rodando, mentres o Estado non sexa cuestionado. A corrupción, o secuestro da política por parte dos poderes financeiros, é a base deste sistema político económico, o único que lamentan os poderes que se benefician deste sistema é que iso que estaba oculto agora móstrase ao público. Pois iso está a crear o rexeitamento de moitas persoas ao sistema político.
O que preocupaba ao banqueiro falecido eran os cataláns e Podemos; non importa todo ese lixo, corrupción e destrución social mentres a máquina siga rodando
Tiña toda a razón o banqueiro: o sistema é cuestionado por dous disensos, por unha banda un partido que se nutre de denunciar o sistema político e económico e, doutra banda, a vontade á que foron chegando os cataláns de decidir o seu destino. Nin o Estado nin o sistema político teñen neste momento autoridade moral para afrontar os retos políticos que os cuestionan democraticamente. Trátase dunha verdadeira crise de Estado.
Nin o Estado nin o sistema político teñen neste momento autoridade moral para afrontar os retos políticos que os cuestionan democraticamente
Os que rían da "España plural" e opuñan todo tipo de obxecións, agora invócana, cando o dano xa está feito. E ante a gravidade da situación aparecen reaccións nerviosas por parte de quen temen cargar as culpas por conducir as cousas até aquí, procuran trasladar as súas culpas ao contrario ou a un chibo expiatorio. Como a aparición no diario El País de José Bono sinalando a Pasqual Maragall como o culpable dun "engano" separatista. Non foi Aznar quen encirrou o españolismo contra o catalanismo, non foi o PP de Rajoy quen recolleu firmas contra Catalunya e a súa pretensión dun novo estatuto, non foron quen levaron o Estatut ao Constitucional, non foron quen lle pasaron o "cepillo", non foi o Constitucional? O culpable foi Maragall. Foi o Parlamento catalán, foi a cidadanía que os votou? Foron os cataláns. E se non foi Maragall, foi Pujol como demostraron os "investigadores privados" Moragas, Rajoy e Alicia.
O Ministerio de Margallo demostrou ante Holanda e as sociedades democráticas o que son capaces de facer, se directamente censuran un libro, e nun país estranxeiro, porque están en desacordo co relato histórico os españois deberían preguntarse que clase de información lles chega deste Goberno e os medios de comunicación que o sosteñen. Pero máis grave aínda que censurar un libro é o que demostrou ese incidente: a administración do Estado español actúa contra a administración da Generalitat catalá, un enfrontamento nacional interno exposto aos ollos do mundo. Son dúas administracións con intereses contrarios e en conflito aberto, é natural que Margallo reitere ameazas anteriores do seu partido e o seu Goberno de empregar a forza do Estado contra o Parlamento catalán.
A pretensión de suspender a autonomía catalá exporía unha situación de dimensión histórica novamente. A Generalitat ten un sustento en si mesma e unha continuidade non só política senón administrativa, non nace da Constitución que se limitou a recoñecela, senón do Govern no exilio. Tarradellas xa era presidente antes de volver do exilio. Se o Goberno suspendese a autonomía poderíase repetir a situación de que un Govern se exiliase. A irresponsabilidade e a incapacidade de resolver as cuestións democraticamente conduciron a unha situación impensable fai dez anos.
A isto conduciu o nacionalismo español encastillado nas institucións do Estado, conducido pola dereita oligárquica pero acompañada por sectores do PSOE e novos elementos políticos
Unha situación onde ten máis responsabilidade quen máis forza ten, quen ten o Estado. A isto conduciu o nacionalismo español encastillado nas institucións do Estado, conducido pola dereita oligárquica pero acompañada por sectores do PSOE e novos elementos políticos xurdidos nos últimos tempos. O día a día dos grandes medios de comunicación madrileños, absolutamente parciais.
O Estado español e España como proxecto colectivo posible chegaron a un punto de non retorno, dun modo ou outro desencadearase unha crise nos próximos meses. Con Rajoy, Margallo, Wert, Gallardón, Mato, etc, é imposible que esa grave crise se conduza en termos democráticos que abran diálogo, así que daquela, prepárense porque haberá turbulencias.
